Şizofren Şair.

Sokağa atılan gökyüzü

Gökyüzünü sokaklara akıtıyordum senin için,
umursamıyordun.
üzerimi değiştiriyordun sakince.
zarifçe tırnaklarımı kesiyordun,
kaşlarımı alıp yüzümü okşuyordun,
yüzün diyordun,senin yüzün çok önemli..
ve ben şu cumartesi gününü onurlandırmak adına gökten göğsüne intihar ediyordum,
görmüyordun,
kendimle yüzleşmek için şiirler yazıyordum,
gelirsin diye hep geceyi bekliyordum,
çorbanda tuzun olmak istiyordum?
hatta yolundan çekip kendi yoluma koyuyordum-da,sen yine-de gidiyordun.
seni daha nereye koyayım içimde?
nereye koyayım,nereye koyayım da orayı-da yakasın?
şimdi annem beni yeniden doğursa,
ben doğar doğmaz yine seni sevsem,sende istisnasız yine azıma sıçsan.

senden ayrılırken yakama koyduğun kan revan içindeki öpücükle birlikte direk mutfağa geçtim,
telefonumu tencerenin kenarına koydum.
aygazın altını bir kademe kadar açtım.
balıkları ayıklayıp usul usul dizdim.
resmine baktım dağıla dağıla.
canım sıkıldı bi şarkı açtım,
birde bira.
köhne ve ağır bi barakaya sığındım.
evimden uzaktım ve seni düşünüyordum.düşünebiliyor musun ben yine seni düşünüyordum..
yalnızlığıma haykırdım,

-merhaba kuşlar ben aşkın çığrından çıkmış kuklayım,kulların,meyvelerin,ağaçların ve insanların en kötüsüyüm işte bu yüzden yalnızım ve aynı dertten muzdarip olduğum kimse yok,-

severek ayrılan kaldı mı?
her şeyin bittiği yerdeyim,düşünebiliyor musun sondayım.
bi bira açtım,
senin kirpiklerin vardı ve asılacak en güzel dar ağacıydı,
kalbinden öpmüşlüğüm bile vardı kıymetini bilmedin,
yaralarım vardı kapanıp iyileşmeyen,
bi kemanım,
bi defterim,
bir kitabım ve yeni aldığım ayakkabılarım.
her şeyim vardı da sen yoktun.
geceyle omuz omuza verip ihanetine rağmen seni bekledik hiç bilmediğimiz banklara oturup,saatlerce bekledik.
bizi düşünen insanlara seslendik sonra,
ey insanlar bi bira açın bi şarkı ve ona adanmış şu son şiirime bir göz atın.
ibret alın,birbirinizden gitmeyin..
ben üzdüm,siz üzmeyin