uykumu getirme geceler. uyumak istemiyor bedenim. uyuduk sıra kafamı karıştırıp siliyorsun aklımın en ücra köşesindeki düşüncelerimi dahi. bir hiç oluyorum düşüncelerim yok olunca ben. sıradan bir eşya gibi hissettiriyor bana. tüylerimi diken diken etmeye bile yetiyor düşünmesi. neden bu kadar korkutuyor beni her şeyi unutmak? düşüncelerim olmadan hissedemem ben. ama olsun hissedecek bir şey de kalmadı ki. yedi bitirdi bütün duygularımı, belki duygularımızı...
uykumu getirme geceler. uyumak istemiyor bedenim. acaba bunu gerçekten ben mi istiyorum. onu da bilmiyorum ama yine de yiyip bitiriyor beni uyuma düşüncesi. acıtsa bile istemiyorum uyumayı. yoksa gözlerimi kapamayı mı? belki gözlerimi kapatınca yalnız kalacağım düşüncesi benim kafamı karıştıran. sanki normalde hiç yalnız değilmişim gibi. ne gibi bir yalnızlık? anlatamam diyor içimdeki ses. kimse anlamadı bu zamana kadar. senin ya da onların kimsenin anlamasını bekleyemem zaten. pek beklemem zaten ben. unutmuşum beklemeyi, nasıl bir his olduğunu. hep bekletildim ben. ben de bıraktım bu yüzden beklemeyi. gelmiyorlar sonuçta. senin, benim, onun gibi. ne kadar beklesen de gelmiyorlar. işte o gün başlıyorsun elveda demeye belki. belki de hissetmemeye ya da önemsememeye. ama sonuçta bir parça kopuyor senden. onunla doğduğun bir parça. seni sen yapan bir parça
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şizofren Şair.
RomansaBu cümle, yazmayı öğrendiğimin kanıtıdır. Bu cümleyse, okumaya devam ettiğinin kanıtı. Birlikte, iki kanıtı olan bir suç işleyeceğiz. (-Şizofren Şair-)
