Şizofren Şair.

Erken yatacağım bugün

Erkenden yatacağım bugün, sonra gecenin en güzel yerinde kalkıp yıldızlara bakacağım. yalnızlığıma dem vururcasına derin bir nefes alıp, tüm acımı kusarcasına
geri vereceğim yavaş yavaş, sonra birdaha yapacağım ve birdaha.. Bu da benim hayatımın standart tarifesi oluversin. sürekli, bir önceki günün tekrarını yaşamaktan iğrenmeye başladım, yeni birşeyler gerekli, vALLAHi bu arayış sonuçsuz kalır ise şayet sonumun hiç de iyi olacağını sanmıyorum. Yalnızlıktan korkuyorum diye sürekli birileriyle konuşma gereği duyuyorum. İnanın kim olduğuna zerre önem vermiyorum. Konuşacak kimseyi bulamazsam,
eski sevgililerimden ulaşabilecek durumda olduklarıma mesaj atıyorum. Barışma gibi bir durum söz konusu olmasa bile o an'ı geçirmek için yalvardığım bile oldu. İnsanları böylesine kullanırken, gerçekten sevdiğim bi kıza bunu açıklamak hiç de kolay bir durum değil, siz de hak verirsiniz. Çünkü; düz mantık ile bakıyor olaya, yaptığım şey normal değil kabul ediyorum ancak o da beni anlamaya gayretli değil zaten olay pek de anlaşılacak gibi değil.
korkular sarmış dörtbir yanımı, ne tarafa dönsem cılız bir dal bana doğru sarkmış, sanki kurtulmam için çabalıyor birşeyler, ama mücadeleden vazgeçememe de razı değiller. Hayattan kopmak şuanki yaşantıma göre çok olası bir durum, lâkin yapamıyorum. Hayalini kurduğum yaşantıyı yaşamadan, henüz çabalıyor iken herşeyi çöpe atıp mahvetmek hoş olmaz. Hem henüz ölmedim, yani gerçekleşme ihtimali de hâlâ var. Belli mi olur? Hayata dair belimi kıran şey de tam olarak bu aslında, "umut". Ya olursa? ihtimali yüzünden harcadım bunca zamanımı. Yanlış duraklarda yıllandım. Hâlâ da akıllanmış bir görüntü çizmiyorum. Ben yokken oluşmuş bu durumlar, bu şartlar. Mecburen kabul ettim/ettirildim. Eksikleri hor görüp ötekileştim. Zaman çok hızlı geçiyor. Ben biryerlere, birilerine tutunmaya çalışırken acınacak bir duruma düşmüşüm meğer, bilmediğin sularda kulaç atmak ne kadar zormuş, oysa ki 'kişisel gelişim' adı altında amcalar gayet basit olarak anlatıp duruyorlar yıllardır. Okumuşlar ama cahiliyetleri gitmemiş, yarım gönülle aşk olur mu? Olmaz. Bu yol çok meşakkatlidir, tek başına çıkılmaz. Önce bir yoldaş gerek, o amcalar bu detayı hep atlıyorlar. Dünyanın pis biryer olduğunu ve orayı sizin temizlemeniz gerektiğine inandırıyorlar. yahu madem dünya iğrenç biryer neden milyarlarca yaşayan var? Neden ölümden bu denli korkuyoruz? şahsen ben korkmuyorum. Çünkü ölüm benim için zor değil.