Cebimdeki Yüzük
duramazdım o günlerde güneş gökyüzünde
sahilde kumlar bile yan yana dizilmiş
kıyıya vuran dalgalarda aşk ve yüzünde
yanağına mutluluğun pembe resmi çizilmiş
yalnız zordu getirmek her bir akşamı
avuçlarımda sevdalı bir el olmadan bitirmek
söylerdim hep dilimden düşürmediğim şarkımı
ve avuturdu beni özlemek beklemek
yetmedi hiç yetmedi seninle evlenmek istedim
sevdiğim de yanımda olsun diyerek
aşk havliyle koştum son defa geldim
gözümün önündeki perdeyi görmeyerek
saramazdım severken bir alev ellerimde
gençliğin kor gibi çağı geçerken
en zor zamanlar hep sensiz geçti
kalbim seni unutmaya ant içerken
cebimdeki yüzüğü sonunda attım
seninle evlenemeyeceğimi kabullendim de
yüreği aşka değer veren herşeyiyle severdi
sevmediğini anladım ele gittiğinde
bitti sonunda o yaz güneşler battı
yepyeni sabahlar oldu kumsallar orda
kendime verdiğim bu acı yetti
özlemem şimdi neredeyse nerede
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şizofren Şair.
RomanceBu cümle, yazmayı öğrendiğimin kanıtıdır. Bu cümleyse, okumaya devam ettiğinin kanıtı. Birlikte, iki kanıtı olan bir suç işleyeceğiz. (-Şizofren Şair-)
