Şizofren Şair.

Hatalar

Hatalar mıydı insanın içini yeyip bitiren ? Yoksa sevgisizlik miydi ? Gördüğü ilgiyi umduğundan görememek miydi, yoksa sevdiği insanın onu sevmemesi miydi insanı yeyip bitiren ?

Günler geçti, hatalar yaptım. Aylar geçecek, yıllar geçecek. Hatalar her zaman hatırlanır. Önemli olan hatalardan ders çıkarmaktır, böyle avutuyorum kendimi. İnsan, yanlış kişiyi sevmemeli. Yanlış kişiden sevgiyi beklememeli. Keşke zamanı geri alabilmek olsaydı, keşke o hatalar olmasaydı.

İnsanız biz, hatalar yaparız. Bir diğer avunma şeklim de budur. İçimi bir şey yiyip bitiriyor, farkındayım bunun. Bir çoğu yanlışlar ve hatalar, diğer kısmını bilmiyorum. Sanırım sevgisizlik, evet. Topraklarımı sulayan yok, suya hasret kaldım. Gökten yağan yağmura hasret kaldım, yalnızca göz yaşlarım ıslatıyor beni. Yavaş yavaş öğreniyorum, geç bile kaldım. Kimseden bir fayda olmuyor, yalnızca kendin oluyorsun. Yalnız kendin. Belki de böylesi en iyisi, evet bu da başka bir avunma şeklim.

Aldığım nefes mi bilmiyorum. Lakin bana acı veriyor, bunu biliyorum. Yaşadığım pişmanlıkları, söylediğim keşkeleri hatırlatıyor. İçimi yakıyor aldığım nefes, sanki beni zehirliyor. Öksürüyorum. İçimdekileri atabilmek için, onca acıları ve onca yaşanılanları içimden atabilmek için. Öksürüyorum ama faydası yok, çıkmıyorlar. Çıksalar da fayda etmez, artık bu hastalığın dönüşü yok. Zehirleniyorum; bu nefes, beni öldürüyor.

Atlatmaya çalışıyorum, olanları unutmaya çalışıyorum. Atlatmak zor, unutmak bundan da zor. Yalnızca hatırlamamaya çalışacağım, belki böylesi bana daha az zarar verir. Belki böylesi, yüreğimden gitmek bilmeyen acıyı hafifletir. Belki böylesi, yutkunduğum da boğazımda oluşan acıyı dindirir. Ve belki böylesi, akan gözyaşlarımı dindirebilir..."