Şizofren Şair.

Sadece 1 günüm

Bugün yine sabah oldu, yine sensiz geçen bir günün ardından yeniden güneş doğdu. Oysa diğer günlerden hiçbir farkı yoktu, yine sensizlik yanımdaki en iyi dostumdu.

Her zaman ki gibi annemin hazırladığı kahvaltı vardı, ve ben yine yemedim. Sanki öyle bir şey vardı ki, boğazımı düğümlüyordu. Yutkunmamı engelliyor, nefes almamı zorlaştırıyordu. "Bana ne oluyor?" diye düşünüp, öylece duruyordum.

Ardından yine yalnızlığımı paylaştığım odama geçiyor, sessizliğimi paylaştığım duvarların yanında günümü geçiriyordum. Kulağıma taktığım bir kulaklığın sayesinde müzik dinliyor, ama müzikten hiçbir şey anlamıyordum. Sadece çalıyordu, oysa benim aklım başka yerde; başka melodilerdeydi.

Biraz kafamı dağıtayım diye dışarı çıktım, klasik ve özensiz bir kıyafet ve ayakkabılarımla sokaklarda dolaştım. Sanki yağmur yağıyor gibiydi fakat yağmıyor aksine çok sıcaktı, sanki ellerim üşüyor gibiydi. Cebime koydum, sırf vakit geçsin diye yürüdüğüm sokakları bir kez daha geziyordum.

Hava kararmış ama ben hala dışarıdaydım. Sorsan bunca saattir ne yapıyordun diye düzgün bir cümle bile kuramazdım. Odama çekilmeyi sabırsızca beklediğim evime vardım, "hoş geldin" cümlesine yine "hoş bulduk" cevabıyla yanıtladım. Odama girdim ve yalnızlığıma çekildim. Özlemiştim dostlarımı; yalnızlığımı paylaştığım duvarları.

Saat gecenin 3'ü olmuş, her zaman olduğu gibi uykum yoktu. Yatağımda öylece yatmış, hayatta tek mutlu olduğum "hayallerim" ile meşguldüm. Kendimi öyle avutuyordum. Kendimi öyle teselli ediyordum. Kendimi; öyle "mutlu" ediyor, tebessüm edebiliyordum.

Ve uyku zamanı, saat kaç bilmiyorum. Belki de uyumamalıyım, hayallerime devam etmeliyim. Ya da gerçek dünyaya dönüp, tüm bunların hayalde kalacağını ve "ASLA" gerçek olmayacağını kabullenmeliyim. Yine akıyor bir gözyaşım yastığıma. Islatıyorum her gün olduğu gibi. Ve her gün olduğu gibi; ağlayarak içimdeki acıyı hafifletiyorum..."