"Mehmet!"
"Hey!"
"Duyuyor musun?"
Kendime geldim. Önümde bulunan masadaki çayın üzerindeki duman çoktan kaybolmuştu. Ne kadar süredir boş gözlerle bakıyordum farkında değildim. Başımı kaldırdım. Yüzümdeki şaşkın ifadeyi gizlemek istercesine kırık bir gülümseme oturttum. "Dalmışım."
Hayatta her şeyin bir nedeni vardır. Üzgün olmamızın, mutsuz olmamızın, derslerimizden düşük not almamızın, sevgilimizden ayrılmamızın, otobüsün geç kalmasının, yağmur yağmasının, kış gelmesinin... Ama sürekli dalıyor oluşuma bir neden bulamıyordum. Düşüncelerim, zihnime tecavüz ediyordu, etrafımdaki seslerden daha ağır basıyordu bazı zamanlar ve bu yüzden dalıyordum belki ama bu yeterli bir neden değildi bana göre. Aslında işin gerçeği kaybolmuştum. Hani ormanda kaybolmak gibi. Bir süre fark etmezsiniz patika yoldan çıktığınızı, sanki her an tekrar o yola gireceksiniz gibi hissedersiniz. Sonra akşam olur ve sizin nerede olduğunuza dair en ufak bir fikriniz bile yoktur. Artık kaybolduğunuzu kabul etmenin zamanı gelmiştir.
Evet, ben kayboldum ve açıkçası...
Korkuyorum.
"Mehmet!"
"Hey!"
"Duyuyor musun?"
Kırık gülümseme ve "Dalmışım..."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şizofren Şair.
RomanceBu cümle, yazmayı öğrendiğimin kanıtıdır. Bu cümleyse, okumaya devam ettiğinin kanıtı. Birlikte, iki kanıtı olan bir suç işleyeceğiz. (-Şizofren Şair-)
