HER SECRET

CHAPTER 31

𝐈𝐧𝐭𝐞𝐫𝐡𝐢𝐠𝐡 - 𝐋𝐨𝐬𝐞

TYRONE'S POV

Nasa parking lot ako ngayon at bubuksan ko na sana ang pinto ng kotse ko ng may marinig akong tumawag sa pangalan ko.

Agad ko namang tinignan iyon at si Preia lang pala. Naglalakad at papalapit na sa'kin.

"May kailangan ka?" I asked and I didn't smile at him even though she smiled at me.

"Mmm, are you going home?" she asked a little shyly.

"Yes." walang ganang sagot ko.

"Uh, can you drive me? Because I can't contact my driver, I just forgot something at home, I'll just get it for a while." she said, I could see in his eyes that she was telling the truth because she was restless.

"Okay."

"Really?!" she asked happily, I just nodded. "Thank you!" she said and ran across the front seat of my car.

Binuksan ko yung pinto ng driver seat. Agad rin siyang sumakay pagkasakay ko. Hindi naman masiyadong malayo yung bahay nila kaya nakarating kami agad.

"Come in first." sabi niya pa ng maihinto ko ang sasakyan sa harap ng bahay nila.

"Hindi na, dito na ako."

"Are you sure?"

"Yes."

"Okay." said and got out of my car. Wala yata sa limang minuto nakabalik na siya.

"Let's go!"

Hindi ko na tinanong kung ano ang kinuha niya basta nasa paper bag iyon. Iniandar ko na ulit ang sasakyan at ihahatid ko lang siya saglit sa school dahil uuwi na nga ako. But when we were in the middle of the ride, he was directed to a fast food chain.

"Let's eat, I'm hungry."

Napatingin ako sa kanya pero agad kong iniwas ang paningin ko ng makitang nakatingin na pala siya sa akin habang nakangiti. Naghihintay sa isasagot ko.

Ewan ko bakit tinutugunan ko siya ngayon, dala narin siguro ng kalungkutan kaya ganito ako.

While we were eating, I was the one who spontaneously asked him because no one was talking to us.

"Hmm, diba may laro kayo mamaya, hindi ka ba maglalaro?"

Napatingin siya sa akin, nagulat siguro dahil nagsalita ako, yumuko siya at nagsalita. "Ah, yes I will play. But maybe later it's too lazy to wait at school, so boringgg!" she even pouted then took another bite what she eats.

Hindi din kami nagtagal doon, umalis din kami agad pagkatapos kumain. Hinatid ko ulit siya sa school, nagpasalamat pa siya at binigyan ko lang siya ng maliit na ngiti. At doon ko lang nabuga ang tinatagong hininga ko na kanina ko pang gustong iwala, napapikit ako at napapunas ng luha.

Bakit mo siya sinamahan?

Nasabi ko sa isip. Alam ko naman at hinding hindi ko pa din nakakalimutan yung nangyari sa aming dalawa noon sa locker at yung huling ginawa niya kay Airah na nasugatan yung noo niya na dahilan bakit ako lumayo sa kaniya.

Ah! Shet! Bakit ko nga ba siya sinamahan? Nag iisip ka ba Tyrone?

Nang makitang tuluyan na siyang nakapasok sa loob ng school ay aalis na sana ako dahil uwing uwi na ako when I suddenly remembered that Dandere still had a game of Volleyball later.