Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy : Moje ulubione momenty i cytaty 📚

Dom (ZP)

" - [...] Wystarczy. Chcę do domu.
Annabeth zmarszczyła czoło.
- Czy ty nic nie rozumiesz, Percy? Ty jesteś w domu. To jedyne miejsce na ziemi bezpieczne dla dzieci takich jak my.
- Masz na myśli dzieci z zaburzeniami umysłowymi?
- Mam na myśli nie-ludzkie dzieci. W każdym razie niezupełnie ludzkie. W połowie ludzkie.
- W połowie ludzkie, a w połowie co?
- Myślę, że wiesz.
Nie chciałem się do tego przyznawać, ale chyba rzeczywiście wiedziałem. Czułem takie dziwne dreszcze, jak wtedy, kiedy mama mówiła o tacie.
- Bogowie - powiedziałem. - W połowie jesteśmy bogami.
Annabeth kiwnęła głową.
- Twój ojciec nie umarł, Percy. Jest jednym z Olimpijczyków.
- To...wariactwo.
- Doprawdy? Co najczęściej robią Bogowie w tych starych opowieściach? Bez przerwy zakochują do w śmiertelnikach i mają z nimi dzieci. Myślisz, że w ciągu ostatnich tysiącleci zmienili obyczaje?
- Ale to są tylko...- Omal znowu nie powiedziałem mity. Ale przypomniało mi się ostrzeżenie Chejrona, że za dwa tysiące lat ja sam mogę być uważany za mit. - Ale skoro te wszystkie dzieciaki tutaj są w połowie bogami...
- Półbogami, jeśli już. - poprawiła mnie Annabeth.- Herosami. To oficjalny termin. Albo istotami półkrwi.
- A kto jest twoim tatą?
Zacisnęła palce na balustradzie pomostu. Odniosłem wrażenie, że właśnie wkroczyłem na grząski grunt.
- Mój ojciec jest wykładowcą w West Point. - odparła.- Nie widziałam go, od dzieciństwa. Uczy historii Stanów Zjednoczonych.
- Jest człowiekiem.
- Że co? Myślałeś, że to tylko bogowie interesują się śmiertelniczkami? Co za seksizm!
- Kto w takim razie jest twoją mamą?
- Domek sześć.
- Czyli?
Annabeth wyprostowała się.
- Atena. Bogini mądrości i wojny.
Okej, pomyślałem. Niech jej będzie.
- A moim tatą?
- Niewiadomo. - odpowiedziała. - Mówiłam ci, że jesteś Nieokreślony. Nikt nie wie."
Strona 94-96, "Złodziej Pioruna "