Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy : Moje ulubione momenty i cytaty 📚

Annabeth i Rachel (BwL)

"- Może powinniśmy ją czymś dźgnąć - zaproponowała Annabeth.

[...]

- Okej - odezwała się. - Ty jesteś Annabell, tak?

- Annabeth - poprawiła ją moja przyjaciółka. - Zawsze ubierasz się na złoto?

- Zazwyczaj nie - odparła Annabeth. - [...] Ty też jesteś półkrwi?

- Cii! - skarciła ją Annabeth, rozglądając się. - Może oznajmisz to całemu światu, co?

- Nie ma sprawy. - Rachel wstała i powiedziała całkiem głośno: Ej, słuchajcie! Ta dwójka to nie ludzie! To w połowie greccy bogowie! 

Nikt nawet nie spojrzał w naszą stronę. Rachel wzruszyła ramionami i usiadła z powrotem.

- Chyba nikt się nie przejął.

- To nie jest śmieszne - odparła Annabeth. - To nie żarty, śmiertelniczko.

- Dajcie spokój, obie - powiedziałem. - Uspokójcie się.

- Ja jestem spokojna - odrzekła Rachel. - Ilekroć jestem w twoim towarzystwie, atakuje nas jakiś potwór. Czym tu się denerwować?

- Słuchaj - powiedziałem - przepraszam za to w szkole. Mam nadzieję, że cię nie wywalili ani nic.

- Nie. Zadawali mi mnóstwo pytań o ciebie. Udawałam głupią.

- Trudno było? - zapytała Annabeth.

- Przestańcie! - krzyknąłem. - Rachel, mamy problem. I potrzebujemy twojej pomocy.

Dziewczyna zmrużyła oczy, wpatrując się w Annabeth.

- Ty potrzebujesz mojej pomocy? 

Córka Ateny mieszała koktajl rurką.

- Aha - odpowiedziała ponuro. - Być może.

[...]

- Dobra. Idziemy na wprost.

- Wierzysz w to, co ona mówi? - spytała Annabeth.

- Aha - odparłem. - A ty nie?

Miała minę, jakby chciała się kłócić, ale tylko machnęła ręką do Rachel, żebyśmy ruszali.

[...]

- Twoi rodzice nie będą się martwić, jeśli nie wrócisz wieczorem?

Rachel wzięła głęboki oddech.

- Mało prawdopodnbne. Mogłabym zniknąć na tydzień, a oni ledwie by zauważyli.

- Dlaczego? - tym razem w głosie Annabeth było mniej sarkazmu. Doskonale rozumiała problemy z rodzicami."

Bitwa w Labiryncie, strona 246- 248, 252 - 253