Krok od przeznaczenia

27.

3 dni później
Natalia POV
Dzisiaj rozpoczynałam swój pierwszy patrol z Markiem odkąd jesteśmy parą. Wiedziałam, że musimy być ostrożni i nie dawać nikomu powodu do plotek. Już raz to przerabiałam i mimo, że wtedy nie było w nich ziarna prawdy, nie chciałam powtórki z rozrywki.
Póki co nikomu nie mówiliśmy o naszym związku. Jest zdecydowanie za wcześnie. Zastanawiam się jednak jak zareaguje Igor, gdy się o nas dowie. Lubimy się, ale nie mam pewności, że akceptowałby mnie jako partnerkę swojego ojca. Moje rozmyślanie przerwał Marek, który wszedł do prewencyjnego.
- Cześć. - powiedział z uśmiechem.
- Cześć. Humor dopisuje?
- Oczywiście, że tak. W końcu spędzę cały dzień z tobą. - poszedł do mnie i pocałował mnie w policzek.
- Wiesz, że w pracy musimy uważać?
- Wiem i dlatego do końca dnia gram samotnego faceta.
- W końcu będę mogła ocenić twój talent aktorski.
- Liczę na najwyższą ocenę. - powiedział. spojrzałam na zegarek.
- Czas start.
- Lecę się przebrać. - podczas odprawy dowiedzieliśmy się, że z więzienia uciekł osadzony i wszystkie patrole mają być skupione na znalezieniu faceta, który siedział za morderstwo. Wiedziałam, że trzeba będzie być bardzo uważnym, tym bardziej, że mężczyzna siedział za poważne przestępstwo, a nie za drobnostkę. Liczyłam, że uda nam się go złapać zanim zrobi komuś krzywdę.
Jeździłam z Markiem po ulicach Wrocławia.
- Jak oni ich tam pilnują? Przecież to nie fizyka kwantowa do jasnej cholery.
- Słyszałeś, że zaatakował strażnika. Oby ktoś go zatrzymał zanim będzie za późno.
- Spokojnie. Facet jest poszukiwany przez policję z całego województwa i nie ma szans, żeby zwiał za granicę.
- Ucieczka to jedno, a znalezienie kolejnej ofiary to drugie. Niedługo mam brać udział w procesie Artura jako świadek.
-Mam nadzieję, że posadzą go na długie lata. Pójdę z tobą do sądu, jeśli tylko chcesz.
- Mógłbyś?
- Jasne. Masz i zawsze będziesz mieć moje wsparcie. - spojrzeliśmy na siebie.
- Ty moje też. - powiedziałam.
- 06 do 00.
- Ma wyczucie czasu. - powiedział Marek.
- Przypominam ci, że jesteśmy w pracy.
Zgłaszam szóstka.
- Podjedźcie na Lawendową 10/4. Sąsiadka zgłasza dziwne dźwięki dochodzące z mieszkania obok.
- Jacku, a co masz na myśli mówiąc „dziwne dźwięki" ?
- No właśnie tego już nie udało mi się dowiedzieć, bo zgłaszająca sprawę kobieta się rozłączyła.
- Okay, dowiemy się o co chodzi i damy ci znać.
- Czekam. - po 10 minutach byliśmy już na miejscu. Na miejscu czekała już na na kobieta, która zgłosiła sprawę.
- Dobrze, że jesteście. Tam dzieje się coś dziwnego. Było słychać krzyki i coś jakby... rozbijali.
- Proszę iść do swojego mieszkania. Sprawdzimy co się dzieje u pani sąsiadów. - kobieta odeszła, ale znając ten typ ludzi, wiedziałam, że raczej nie odeszła za daleko.
Marek zapukał do drzwi. Po chwili otworzył nam dobrze zbudowany facet.
- Policja? A wy tu czego?
- Aspirant sztabowa Natalia Mróz, aspirant sztabowy Marek Korwicki, Komenda miejska policji. Dostaliśmy zgłoszenie, że z pańskiego mieszkania słychać hałas.
- Bzdury. Nawet jeśli byłoby głośno, to przecież nie ma ciszy nocnej.
- Ciszy nocnej nie ma, ale jeśli zachodzi prawdopodobieństwo, że komuś dzieje się krzywda, to musimy reagować.
- Krzywda? O czym wy mówicie? To jakaś pomyłka. Do widzenia. - starał się zamknąć drzwi, ale Marek je przytrzymał.
- Nie tak szybko. Możemy wejść?
- ... Dobra, wejdźcie i dajcie mi spokój. - weszliśmy z Markiem do mieszkania i dokładnie je sprawdziliśmy. Niczego podejrzanego jednak nie znaleźliśmy.
I co? Mówiłam, że nic się nie dzieje. Pewnie ta wścibska baba po was dzwoniła. Nie ma swojego życia i szuka sensacji.
- Cóż... Chyba rzeczywiście doszło do nieporozumienia. Poproszę dowód. Musimy spisać notatkę z interwencji. - powiedziałam. Mężczyzna po chwili podała dokument i zrobiłam notatkę.
- To wszystko. Do widzenia.
- Do widzenia. - wyszliśmy. Na schodach czekała sąsiadka mężczyzny.
- I co?
- Niczego podejrzanego tam nie stwierdziliśmy. Poproszę o dowód - powiedział Marek. Kobieta podała dokument.
- Ale jak to? Ja naprawdę słyszałam krzyki z tamtego mieszkania.
- Dam pani swój numer telefonu. Proszę dzwonić, jeśli znów działoby się coś co wzbudziłoby pani zaniepokojenie. - podałam jej kartkę z numerem.
- Oczywiście. - pożegnaliśmy się z kobietą i wyszliśmy z bloku.
- Marek, coś mi tu nie gra. Ten facet dziwnie się zachowywał. Był bardzo pobudzony.
- Może poczekamy jeszcze chwilę w radiowozie?
- Możemy tak zrobić. Dam znać Jackowi co ustaliliśmy.
Chwilę później. Zadzwonił mój telefon. Kobieta poinformowała nas o ponownym hałasie. Natychmiast pobiegliśmy do mieszkania. Rzeczywiście było słychać krzyki jakiejś kobiety. Wyciągnęliśmy broń i nie czekając, aż nam ktoś otworzy,weszliśmy do środka. Facet nawet nas nie usłyszał. Zobaczyliśmy jak mężczyzna bije towarzyszącą mu kobietę.
- Puść ją!
- Znowu wy? Wypad z mojego mieszkania!
- Puść tę kobietę, nie będę powtarzał. - powiedział Marek. Po chwili mężczyzna popchnął pobiją dziewczynę w naszym kierunku i zaczął uciekać. Marek ruszył za nim a ja zostałam z poszkodowaną i zgłosiłam Jackowi, by przysłał karetkę na miejsce interwencji.
- Co ci zrobił? Wcześniej nie widzieliśmy ciebie w mieszkaniu.
- Kazał mi schować się do szafy. - płakała. Widać było, że była bita od dłuższego czasu.
- Już nic ci nie grozi. Będziesz musiała złożyć zeznania na komendzie. On odpowie za to co ci zrobił.
- Nie chcę... on... On nie odpuści.
- Nie będzie miał prawa zbliżania się do ciebie. Musisz zgłosić to co ci zrobił. Od jak dawna to się dzieje?
- Od dwóch miesięcy. Marcin stracił pracę i wtedy zrobił się bardziej nerwowy.
- Nic go nie usprawiedliwia. - Marek zgłosił mi, że złapał faceta i zamknął go w radiowozie. Ja natomiast czekałam na przyjazd karetki do pobitej kobiety.
Kilka godzin później.
- Nie rozumiem, jak kobiety mogą być z takimi męskimi bokserami.
- Sam dobrze wiesz, że często są zastraszane i boją się co się stanie, gdy zgłoszą to na policję.
- To prawda. Nie wyobrażam sobie podnieść rękę na kobietę. Jak ci faceci chcą się wyżyć to niech idą na boks, a nie znęcają nad osobami, które podobno kochają.
- Marek, my tego nigdy nie zrozumiemy, bo nie mieliśmy bezpośrednio do czynienia z takimi sytuacjami. Absolutnie nie bronię tych zwyrodnialców, ale oni często zmagają się z zaburzeniami i powinni dostać fachową pomoc, zanim zrobią komukolwiek krzywdę.
- Psychologiczne podejście. Zaskakujesz mnie.
- I pewnie jeszcze nieraz cię zaskoczę. - lekko się do niego uśmiechnęłam.
- Natalka, a może wyskoczymy dzisiaj po pracy na drinka? - podszedł do mojego biurka.
- A znajdzie pan dla mnie czas?
- Dla ciebie? Zawsze. - pocałował mnie.
- Cóż... Słabo ci idzie udawanie samotnego faceta. Chyba, że każdy samotny facet całuje kobiety.
- Tylko te które mu się podobają. - mrugnął do mnie. Do pokoju wpadł dyżurny.
- Hej. I co z tym uciekinierem?
- Nadal nic. Mam dla was wezwanie do parku przy Sośnickiej.
- A tam co się dzieje?
- Facet zaczepia ludzi i zachowuje się agresywnie. Szarpie się z nimi i wyzywa.
- Jasne, już tam jedziemy. - Po około 5 minutach byliśmy już na miejscu. Zaczęliśmy rozglądać się za mężczyzną, który pasowałoby do opisu. Zauważyliśmy, że pewien facet zaczepia jakiegoś chłopaka i natychmiast pobiegliśmy w jego stronę. Był wyraźnie pobudzony, jakby był pod wpływem narkotyków. Gdy próbowaliśmy go uspokoić, wyjął nóż. Marek próbował go obezwładnić. Po chwili zauważyłam krew na ręce mojego partnera.