Krok od przeznaczenia

31.

Kolejnego dnia
Na komendzie.
Natalia POV
- Moja głowa...
- Przecież nie byłaś pijana.
- Nie, ale wiesz, że zazwyczaj nie piję i zawsze kończy się to dla mnie tak samo.
- Oj... - Marek podszedł do mnie i pocałował mnie w czoło.
Będziesz mieć nauczkę na przyszłość.
- Dzięki, kochanie. Dobra rada nie jest zła.
- Zawsze do usług. Zbieramy się na odprawę?
- Jasne. - podał mi rękę.
Daleko mnie tak nie zaprowadzisz. - powiedziałam i podałam mu dłoń.
- Dalej niż ci się wydaje. - trzymaliśmy się za ręce i patrzyliśmy sobie w oczy. Usłyszeliśmy, że ktoś przechodzi obok pokoju i natychmiast odsunęliśmy się od siebie. Dosłownie sekundę później rzeczywiście drzwi otworzył Jacek.
- Co jest?
- Okradziony zbieracz antyków. Ktoś włamał się do jego mieszkania. Podjedźcie do niego. Różańska 9.
- Jasne, już tam jedziemy.
- Natalia, wszystko okay? Jakaś blada jesteś.
- Wszystko gra. - lekko się uśmiechnęłam. Jacek pożegnał się z nami i wyszedł. Marek stanął przede mną i zaczął mi się przyglądać.
Co?
- Rzeczywiście jesteś blada.
- Bo bałam się, że Jacek coś zauważy.
- Spokojnie. Nie zdradziliśmy się. - mrugnął do mnie. Zabraliśmy swoje rzeczy i pojechaliśmy na miejsce interwencji. Klara już tam była i zabezpieczała ślady.
- Dzień dobry. Aspirant sztabowa Mróz , aspirant sztabowy Korwicki, Komenda Miejska Policji. To pana okradziono?
- Tak. Jan Morwiński. - przedstawił się.
- Proszę powiedzieć co panu zginęło.
- Niestety wszystkie najrzadsze eksponaty. Zbierałem je latami. Spisałem wszystkie rzeczy, które skradziono. - podał mi kartkę.
-Kogoś pan podejrzewa? Może z kimś się pan ostatnio pokłócił?
- Nie, nie mam wrogów. Staram się z każdym żyć w dobrych relacjach.
- To musiał być ktoś kto znał się na tych antykach. - powiedział Marek.
- Dokładniej facet. Jeśli chodzi o militaria to bardziej domena mężczyzn, a rzeczy związane z II wojną światową również zginęły. - powiedziała Klara ciagle patrząc na Marka.
- Masz rację.
- Gość zostawił ślady, więc raczej nie powinniśmy mieć problemu, żeby go namierzyć. Poza tym pewnie będzie chciał to szybko sprzedać w lombardzie albo w internecie.
- Świetna robota. - pochwalił Klarę.
- Dzięki. - uśmiechnęła się do Marka.
- Poproszę pana o dowód. - powiedziałam do okradzionego mężczyzny.
Po załatwieniu sprawy udaliśmy się do okolicznych lombardów. Niestety nigdzie nie natrafiliśmy na skradzione rzeczy.
Pojechaliśmy na komendę, żeby poszukać ogłoszeń w internecie i przy okazji dowiedzieć się od Jacka, czy odciski palców zostawione na miejscu należały do kogoś kogo mieliśmy już w bazie.
- Hej. I co z tymi odciskami?
- Ślepy trop. A wasza przejażdżka po lombardach?
- Też. Myślę, że skoro ten gość wiedział, które przedmioty będą najwięcej warte, nie jest tak głupi, żeby sprzedawać je w internecie albo w lombardzie. Raczej ma na to jakiegoś kupca. Przecież wie, że będziemy go szukać. - powiedziałam.
- Fakt, ale kto mógłby się jeszcze znać na tych antykach?
- Facet pracuje na uniwersytecie, tak? Może tam po prostu mówił o swojej kolekcji i o tym jaka jest wartościowa.
- Wątpię, ale sprawdźcie to. Każdy trop może być dobry.
- To wracamy. - razem z Markiem wróciliśmy do pana Jana.
- Komu pan mówił o swojej kolekcji?
- Nikomu. Wiedział o niej tylko mój wnuk. Poszedł w moje ślady i studiuje nawet na uczelni na której wykładam.
- A co studiuje?
- Historię. - spojrzeliśmy na siebie z Markiem. Wszystko do siebie pasowało. Wnuk pana Jana wiedział o zbiorach dziadka, znał się na tym i prawdopodobnie dobrze wiedział komu może sprzedać te rzeczy.
- A gdzie go możemy znaleźć?
- Dajcie sobie spokój. To nie on.
- Proszę nie utrudniać i podać nam jego adres. Musimy sprawdzić wszystkie poszlaki. - dość niechętnie, ale w końcu mężczyzna podał nam miejsce zamieszkania wnuka. Młody mężczyzna akurat stał przed domem. Kiedy nas zauważył od razu zaczął uciekać.
- Stój! - zaczęliśmy go gonić. Po chwili Marek go złapał.
- To nie ja! Nie wyrobicie mnie!
- Chłopie, przecież ty nawet nie wiesz o co chodzi. Niewinny raczej nie ucieka, co nie? - zakułam go w kajdanki.
- Niczego nie zrobiłem. Puśćcie mnie! - poszliśmy z nim do jego domu, żeby sprawdzić czy skradzione przedmioty są u niego. Znaleźliśmy je w pokoju chłopaka.
- Dziadek dał mi to na przechowanie.
- I zapomniał o tym i dlatego zgłosił sprawę na policję? Słyszysz siebie? Niezłych kłopotów sobie narobiłeś. - zawieźliśmy go na komendę i oficjalnie przesłuchaliśmy. Długo mu to zajęło, ale w końcu się przyznał. Nie miał innego wyjścia. Najbardziej było mi jednak szkoda pana Jana, bo zawiódł się na najbliższej rodzinie.
Po przesłuchaniu chłopaka udaliśmy się na przerwę. Poszliśmy coś zjeść.