The Queens

033

 - To nie potrwa długo... - wymamrotał pod nosem mężczyzna w białym fartuchu aptekarza i dziwnych goglach nasuniętych na nos. Pochylił się nad metalowym stolikiem i zaczął grzebać w jakichś przyborach.

Rory zmrużył oczy pod wpływem ostrego światła padającego na niego z lampy chirurgicznej. Mruknął niezadowolony i spróbował podnieść ramię, aby się nim zasłonić, ale czuł zbyt dużą bezsilność, a ręka wydawała się być zrobiona z waty. Przełknął z trudem ślinę, odnosząc wrażenie, że w przełyku ma tysiące igieł.

Mężczyzna wyprostował się z okrutnym uśmiechem. W ręku ściskał garść kabli, które wyglądały trochę jak parzydełka meduzy, ale na końcu miały specjalne plastry, aby nie odklejały się od ciała ofiary.

Chłopiec chciał krzyczeć, ale nie był w stanie, był zbyt nieprzytomny, aby od razu zdać sobie sprawę z tego, co go czeka.

Parzydełka zostały przyczepione do różnych fragmentów jego nagiego ciała, a po chwili przez jego ciało przebiegły mocne wstrząsy elektryczne. I znów, i znów. Chłopak w końcu mógł otworzyć usta, krzyknąć. Darł się wniebogłosy, aż drzwi od ciemnej sali badań otworzyły się i wpadł do środka drugi mężczyzna. Zdaje się, że był łysy.

- Co ty wyprawiasz, głupcze?!

- Spokojnie, szefie. - pierwszy zagrodził mu drogę, kiedy tylko spróbował zbliżyć się do Rory'ego – To konieczność. - dodał z lubieżnym uśmiechem, patrząc na obiekt badań – Może pan z nim posiedzieć. - rzucił od niechcenia i podał mu nieprzewodzące prąd rękawice.

Łysy mężczyzna spojrzał na nie krótko, po czym wsunął do nich dłonie i podszedł bliżej Rory'ego, przyglądając mu się z troską, kiedy chłopak cierpiał pod wpływem „badań". Poczuł silne dłonie, łapiące go za głowę, które przytrzymywały go, aby nie walił nią o twardy kozetko-fotel.

- Rory.

Chłopak poderwał głowę i rozejrzał się wokół. Kawałek obślinionej kartki, która chyba niegdyś była jakąś notatką, odkleiła się od jego policzka i upadła na blat biurka, przy którym siedział. Przed nim leżała otwarta książka oparta o stosik innych książek, walało się więcej notatek, kilka narzędzi i długopis. Lampka nadal się świeciła, chociaż za oknem było już jasno.

Zasnął. To był tylko sen. Zły, bo zły, ale tylko sen.

Obrócił się do tyłu, gdzie ujrzał Carol stojącą w drzwiach. Miała rozpuszczone włosy, a na sobie dresowe spodnie i nieco przydużą koszulkę z napisem „Moim chłopakiem jest GL". Uśmiechała się do niego łagodnie.

- Zasnąłeś nad lekcjami? Czas do szkoły.

Kiwnął głową, przełykając ślinę i spojrzał na swoje prawe ramię. Od zgięcia w łokciu, aż do dłoni włącznie miał mechaniczna protezę, która akurat była „odbezpieczona". Zamknął klapkę, ukrywając okablowanie i włączył ponownie maskowanie. Znów miał zwyczajne, niczym nie różniące się od tych należących do innych dzieciaków, ramię.

* * * * *

Oliver wyszedł na balkon widokowy i oparł się o balustradę, patrząc w dal, na niebo rozpościerające się nad lasami i górami. Mimowolnie sięgnął do kieszeni dłonią, ale zaraz ją cofnął, przeklinając w duchu. Nie pali. Nie pali od czterech lat i nie może tego zmienić, bo znienawidzi sam siebie. I tak nienawidzi się za picie alkoholu. Nie raz próbował to rzucić, ale nie był w stanie. Nie mógł żyć bez alkoholu. Tak, jak jedni nie potrafią żyć bez muzyki, czy adrenaliny, tak on nie dawał rady bez alkoholu. A próbował wszystkiego, by to zmienić.