Aynadaki Ben

karmaşa

Arkadaşlar Deva kızımızın söylediği şarkı medyada keyifli dinlemeler ❤️❤️❤️

Salondaki küçük tartışmanın ardından Efkan'ın odasında dilime dolanmış bir şarkıyla doğmayacak güneşi bekliyor, gecenin sessizliğine eşlik ediyorum camın kenarında.

Nihayet ısıtma sistemi devreye alınmış, ortamdaki sıcaklığın tadını çıkarıyorum üzerime giydiğim kuru giysilerle.

Deniz koyulaşmış, üzerinde duran Koca Koca fener misali aydın gemilere ev sahipliği yapıyordu. Bahçeyi aydınlatsın diye sıra sıra dizilmiş lambaların yansımasına takılan yılın ilk kar taneleri siyah geçeyi beyaza boyuyordu.

Şarkı bitip iç çekerek hasreti hiç dinmeyecek annemin adını doladım dilime. Kalbimde kanayan yara, ruhumda viran şehir olacaktı hep yokluğu. Alışması zor, unutması mümkün olmayan.

"Ah anne... Saraylarda değilde, şöyle bir göz odada sıcacık yatıramadım ya seni... En çok ona yanarım!" Gerçekleşmeyecek hayallerimin ağırlığı dudaklarımdan dökülürken odanın kapısı usulca tıkladı.

"Deva... Uyudun mu?" Fısıltıyla adımı anan Efkan'dan başkası değildi.

"Hayır uyumadım, gel!" Aynı fısıltıyla karşılık verdim muzipçe gülerek.

"O hâlde kapıyı aç, ellerim dolu açamıyorum." Başımı iki yana sallayarak oturduğum yerden tutulan bacaklarımın üzerine doğrulup kapıya adımladım.

Kapıyı açtığımda başka bir şey dileseymişim olacakmış gibi hissettim. Efkan elinde iki kupa bardağı kahve ve biraz kurabiye olan tabakla bekliyordu.

"Bakma boş boş, al şu elimdeki tabağı..." Dalgınlıktan sıyrılıp tabağa uzandım gülümseyerek.

"Dökmeden buraya kadar getirmek ne zor biliyor musun?" Kalktığım tekli koltuğa kendimi bırakırken, Efkan'da karşımdaki koltuğa oturdu. Aynı anda elimizdeki tabakları ortadaki yuvarlak sehpanın üzerine koyduk.

"Teşekkür ederim!"

"Önemli değil canım, alt tarafı bi kahve."

"Ben gerçekten teşekkür ederim Efkan. Adal'la konuştuklarınızı duydum... Beni kardeşin gibi görmek, mutlu etti açıkçası." Tebessüm ederek başını eğdi. Yeniden kaldırdığında söz aldı.

"Sana karşı bir şey hissetmek isterdim, bu yalan değil. Deli gibi aşık olup, bazen saçmalamak, gönlümce rahat olmak isterdim ama engellerim var. O yüzden Seninle sadece iki iyi dost oluruz ancak..." Sözünü keserek araya girdim.

"Sevgilin olduğunu biliyorum Efkan ama olmasaydı da benden yanada sana karşı farklı bir his, duygu barımazdı kalbimde..."

"Sevgilim mi? Sana bunu Ebul' mü söyledi?" Gülüşüne anlam katamadan ifadesizce yanıtladım.

"Evet!" Başını iyiden bayazla kaplanmış camdan dışarıya çevirdi.

"Ulan Ebul."

"N'oldu? Niye öyle dedin ki şimdi?"

"Sevgilim yok çünkü!.. Muhtemelen seni eve getirmek için yalan söyledi. Ulan!" Gülmeye devam ederken aklıma takılan soru işaretini sormaya fırsatım olmadı.

"Neden ki?"

" Bilmem sana aşık olduğumu düşünmüş olmalı!"

"Toplumun genel hastalığı, bir kız ve erkek onlara göre arkadaş olamaz zihniyeti!"