OYUNBOZAN #Wattys2021 (Tamamlandı)

~64~

Emre'ye dönüp "Emre biz senin arabayla gelsek olur mu?" diye sorduğumda yüzünü bir tedirginlik kapladı ve "Olmaz!" diye haykırdı kaşlarımı çatıp şaşkınca ona baktığımda toparlandı ve "Yani yeni alışveriş yaptım araba full dolu ya" dedi ve elini ensesine götürdü.Kafamı aşağı yukarı salladım.

Giray'ın arabasıyla yola çıktığımızda.Giray çaktırmadan ikimizin arasında bir şey olup olmadığını öğrenmeye çalışıyordu ama o kadar belli ediyordu ki bu haline kıkırdadım.Duman ve Giray önde oturuyordu bende arkada.Giray "Ee kız arkadaşın falan var mı?" diye sorduğunda Duman'ın gözleri dikiz aynasından bana çevrildi "İnşallah olucak" dedi gözlerini benden ayırmadan.Gözlerimi hemen ondan kaçırıp cama döndüm.İyi çocuktu hemde çok.Yakışıklıydıda yani birlikte eğleniyordum ama benim aklım Ardadaydı.Ne kadar nefret etmek istesemde edemiyordum.Yastığa kafamı koyduğumda,gözümü kapattığımda,etrafa baktığımda,daldığımda hatta her nefes alışımda bile aklımda Arda vardı.Onu görmeyeli o kadar zaman olmuştu ki.Görmeye hazır değildim sanki ama kokusunu,yüzünün en ufak bir ayrıntısını bile unutmaktan korkuyordum.

Eve geldiğimizde arabadan indim.Giray sonunda laf alma girişimlerinden vazgeçmişti.Onlarda arabadan indiğinde eşyalarımın olduğu çantayı omuzuma atıp Giray'a teşekkür ettikten sonra apartmana girdik.Asansörün tuşuna bastıp "Seninki gelmedi" dediğinde güldüm ve "Beklemiyordum zaten" dedim.Yüzünde bir tebessüm oluştu.Asansör geldiğinde kapıyı açtı ve geçmemi bekledi gülümseyip asansöre bindiğimde o da arkamdan bindi.

Sonunda bizim kata geldiğimizde heycanla asansörden inip kapıyı çaldım.Annemin terliklerinin çıkarttığı sese gülümsedim.Annem kapıyı açınca üstüne atlayıp kollarımı boynuna sardım.O da kollarını bana doladı.Geri çekilip yanağına kocaman bir öpücük kondurdum.Gözlerini kısıp kolumu cimcikledi ve "Her şeyi anlatıcaksın" diye fısıldadı gülüp "Kızın eve gelmiş sen hala dedikodu peşindesin" diyip ayıplar bir bakışla cık cıkladım."Anneye cık cık yapılmaz.Şükret iyi günümdeyim yerdin terliği!" dediğinde gülüp yanağından tekrardan öptüm.Sonra anneme kolumu atıp kapıya döndüm.Kapıda bekleyen Duman'ı gösterip "Bu da sana anlattığın meşhur Duman" dediğimde annem gülümsedi ve "Gel evladım durma kapıda" dedi.Duman ayakkabılarını çıkartıp içeri girdi.Birlikte içeri doğru yürürken Duman'a doğru eğilip "Yeni bir sorguya hazır ol" diye fısıldadığımda güldü.Annem bir koltuğa oturduğunda Dumanla beraber karşı koltuğa geçtik.Annem sorgusuna 'nerelisin?tek mi yaşıyordun?zor olmuyor mu?hangi okula gidiyorsun?' sorularıyla başladığında güldüm.Duman tek tek soruları cevaplamaya başladığında ayaklandım ve "Ben Duman'ın kalıcağı yeri ayarlıyım" dedim.Annen "Aa evet evet misafir odasında kalır diye düşündüm ama Efeylede kalabilirsin istersen" diyip cevap beklediğini belli eden bakışlarını Duman'a çevirdi."Fark etmez" dedi Duman ve "Size nasıl kolay olucaksa" diyede ekledi.Gülümseyip "Misafir odasını veriyim rahat rahat yatarsın" dediğimde gülümsedi.

Odayı hazırladıktan sonra kendi odama gittim.Kendi yatağım bile bana onu hatırlatıyordu.Gözümde birlikte uyuduğumuz anlar canlandığında gülümsedim.Gülümsemem onu en son gördüğüm an aklıma gelmesiyle düştü.Gözlerim tekrardan yanmaya başladığında ağlamamak için hızla gözlerimi kırpıştırdım.Koltuğumun üzerinde duran helikopterde giydiğim pembe elbiseye baktım.Etekleri çamur olmuştu.Gözümden düşen damla yanağımı ıslattığında gözlerimi elbiseden çekmeden yatağıma oturdum ve o gün olanları düşünmeye başladım.

Arda'nın kızı öpmesiyle zaten konuşmuş olmak için bile götünü yırtmış kız hemen elin Arda'nın çenesine koydu ve Arda'nın öpüşlerine karşılık verdi.Benim öptüğüm dudakları öpüyordu.Benim değdiğim yüzüne değiyordu.Benim nefes bulduğum dudaklarda nefes alıyordu.Sol göğüsümde hissettiğin ağırlıkla birlikte gözümden bir yaş düştü.Kafamı çevirmek,bağırmak ve deli gibi ağlamak istiyordum ama ne kafamı çevirebildim ne bağırabildim.Arda geri çekilip bir hışımla oturduğu yerden kalkıp ağaçtan olan eve girdi.Kız ne olduğunu anlamadan Arda'nın arkasından öylece bakakalmıştı.Ağzımdan bir hıçkırık kaçtığında refleks olarak elimle ağzımı kapattım.O kadar canım acıyordu ki o an keşke beni öldürseydi,öldürseydi ama bunu yapmasaydı demiştim.Sanki kalbime binlerce kez bıçak saplamıştı.Gözlerimden yaşlar akmaya devam ediyordu.Daha önce dudağına değmiş dudaklarım yanıyordu şimdi sanki.Zorlukla kafamı çekip arkamı döndüğümde gördüğüm kişiyle bir adım geriledim.Bana hüzünle bakıyordu sanki."Ben demiştim..." dediğinde ağlayışlarım iyice artmıştı.Ata'nın omuzuna çarparak ordan uzaklaştım.Taksinin beni bıraktığı yola çıktım.Evden iyice uzaklaştığımda artık yürüyecek gücümün kalmadığını fark edip dizlerimin üzerinde yere çöktüm ve dizlerimin üzerine oturdum.Sesli bir şekilde ağlamaya başladım.Onun için ağlarken bile o silsin istiyordum gözyaşalarımı.Nasıl affederdim şimdi onu?Nasıl severdim tekrar?Yeteri kadar güzel mi değildim?Yoksa esmer değilim diye miydi?Niye yapmıştı?Niye bu kadar acıtmıştı canımı?Ona onu sevdiğimi söylemiştim.Gerçektende sevmiştim.O hiç mi sevmemişti?Belki de hata bendeydi aslında.Onun beni sevdiğine inanmıştım.Ellerimle destek alıp yerden kalktım.Eteklerimin uçları kirlenmişti.Ne hayallerle gelmiştim oysa ki.Sarılıcaktım,kokusunu içime çekip dudaklarımı dudaklarına kavuşturucaktım.Şimdi ise dudaklarımın oraya hiç ait olmadığını hissediyordum.Sinirli,kırgın,yorulmuş ve aldatılmış hissediyordum.Sol göğüsümdeki ağırlık ve acı kalbimi koparıp atma isteği oluşturuyordu içimde.Ağlamaktan yanıyordu artık gözlerim.

Düşüncelerimden tıklanan kapıyla kurtulduğumda ayağa fırladım ve aynanın karşısına geçip gözyaşlarımı sildim."Gel" diye seslendim aynadan kafamı çevirmeden.İçeri girdiğinde aynadan Duman'ın yansımasını gördüm."Şey hazırladın sanırım.Ben yatıyorumda onu haber vereyim" dediğinde "Tamam" dedim ama sesim biraz titrek çıkmıştı.Yanıma gelip omuzlarımdan tuttu ve beni kendine çevirdi.Ağladığımı görmesin diye kafamı yere eğdim."Ağlıyor musun sen?" diye sorduğunda bir adım uzaklaştım.Omuzlarımdaki elleri düştüğünde aynaya döndüm ve dirseklerimi aynanın önündeki şifonyere dayayıp."Şimdi değil Duman" dedim ve ekledim "Lütfen..." dediğimde "Eğer bana ihtiyacın olursa gel İrem" dedi bir cevap bekledi ama cevap gelmeyince "İyi geceler" diyip odadan çıktı.

Çıktığında arkasından kapıyı kapattım ve sinirle kendimi yatağa attım.Ağladığımı anlamasınlar diye yüzümü yastığa bastırdım.Gün geçtikçe bile ne geçiyordu acısı ne azalıyordu.Hatta gün geçtikçe gelmeyişinede üzülüyordum.Sanki hiç geçmeyecek gibi hissediyordum,sanki bitmeyecekti hiç bu acı.O da üzülmüş müydü yoksa başkalarını öpmeye devam mı etmişti merak ediyordum.Bir yanım deli gibi üzülsün isterken bir yanım hala kıyamıyordu ona.Biliyordum çünkü üzüldüğünü bilsem üzülüyor diye üzüleceğim.Aşık olduğunda kırılır mıydı böyle kalbin hep,üzülür müydün böyle?Yanında hep güvende hissetmiştim kendimi sanki kimse zarar veremez,dokunamazdı bana onun yanında.Oysa korkmam,kendimi korumam kişi oymuş.Çünkü bana en çok zarar verebilecek kişiydi oydu.Tek kelimesi bile kırabilirken beni tek bir dokunuşla paramparça etmişti.Parçalarım etrafa dağılmış ve en büyük parça onda kalmıştı sanki.

Gözlerimi gözüme vuran ışıkla araladım.Gözlerimi ovuşturup esnedim.Yanımda duran telefondan saate baktığımda 11.03 olduğunu gördüm."Hassiktir" diye mırıldanıp aceleyle yataktan kalktım ve kıyafetlerimi alıp tuvalete koştum.Alarm niye çalmamıştı!Bugün okula gitmeyi planlıyordum.

Giyinip diğer işlerimi hallettikten sonra seri adımlarla oturma odasına gittim.Efe,annem ve Duman sohbet ediyordu.Beni gördüklerinde Duman kaşlarını çatıp "Nereye?" diye sordu."Okula" diye cevapladığımda "Gezmeyecek miydik?" dedi.Ay!Tamamen unutmuştum!Elimi enseme koyup "Bugün önemli bir provam var ona yetişmem gerek" diye cevapladım.Gözlerinde hayal kırıklığını gördüm.Başıyla onayladığında "Ben çıktım" diyip kapıya yöneldim.

Otobüs yolculuğundan sonra okulun durağında indim.Onu görmeyi istiyordum.Sadece görsem yeterdi.Biliyorum gördüğümde daha çok üzülücektim,kalbimin kırığını daha yoğun hissedicektim ama onu özlemiştim.Onu affedemezdim,ona tekrardan sevdiğimi söyleyemezdim ama onu görebilirdim.Gözlerine kendimi kaybedicek kadar uzun bakamazdım belki ama yinede bakabilirdim.Evet salağın tekiyim.

Kalbim resmen ağzımda okula girdiğimde suratlar bana döndü.Tedirgince etrafa bakıyordum.Acaba kalbimin sesini duyabiliyorlar mıydı?Çünkü ben resmen kulağımda duyuyordum.Hem görmeyi istiyordum hemde ölene kadar yüzünü görmemeyi.Gözlerim Baharlara takıldığında kalbim dahada hızlandı.Orda olabilir miydi?
Yanlarına yaklaştığımda Arda'nın orda olmadığını görünce omuzlarımı düşürdüm.Yanlarına gidip selamlaştıktan sonra Giray "Nerde o Duman mı ne?" dediğinde kıkırdadım ve "Evde" diye cevaplayıp.Tekrar etrafa bakınmaya başladım.Duman hakkında bir şeyler konuştuklarını biliyordum ama etrafta Ardayı aramakla o kadar meşguldumki dediklerini duymuyordum bile.Kulağımda "Sabah geldi ama gitti" diye fısıldayan Bahar'ın sesini duyduğumda ona dönüp burukça gülümsedim ve kafamı 'tamam' anlamında salladım.

Bütün gün uyuduğum sıkıcı bir okul gününden sonra ter kokan iğrenç bir otobüs yolculuğundan sonra apartmana doğru ilerledim.Bugünde hiç istediğim gibi olmamıştı.Acaba Ardanında dediği gibi cenabet falan mıydım?İsteksizce apartmanın kapısını açıp asansörün tuşuna bastım arkamdan gelen sesle olduğum yerde kaldım "Nasılsın?"

Umarım beğenmişsinizdiir
Vote ve yorum atarsanız yeni bölüm daha çabuk gelicektirr❣️