TAMAMLANDI✓
SİYAHIN ESİRİ SERİSİNİN 1. KİTABI
Uzun soluklu ve gizemlerle dolu bir kurgudur. İlk bölümlerde sanıldığı gibi bir kurgu ortada yoktur!
❝Elimi kalbinin üzerine koyduğumda konuşmak için derin bir nefes aldım. Savaş sanki bunu anlamış gibi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya Bölümden Kesitler..💫
❄️
Islak saçlarım yüzüme gelirken esen rüzgar ile üşüdüğümü hissetmiştim. Akın gitmişti.. Bir kere bile yanıma gelmeden gitmişti.. İçimde ki sıkıntı ile bakışlarımı kasvetli havaya dikerken dalgın bakışlarımı dışarıda gezdirdim. Açık olan camdan gelen hava dahi beni rahatlatmaya yetiyordu.. Akın gittikten sonra Savaş beni aşağıya çağırmış ve ondan beklemeyeceğim kadar kendinden ödün vererek bu durumun zor olduğunun farkında olduğunu fakat sabretmem gerektiğini söylemişti.
İyi biriydi. Fakat çok da sertti. Ona bir şey söylerken dört kere düşünüyordum. Fakat kendinden fazlasıyla ödün veriyor olması ona daha ılımlı yaklaşmama neden oluyordu. Çünkü gözlerinde ki buzlar az da olsa eriyor ve doğru dürüst iki laf söyleyebiliyordu.
Bakışlarım koltukta uzanan savaşa kayarken gözlerinin hafifçe aralık bir şekilde beni izlediğini görmemle ondan bakışlarımı kaçırdım ve cama doğru olabilirmiş gibi yaklaştım. Kısa bir süre sonra daldığım boşluktan sert ve otoriter sesi ile çıkarken kesik bir soluğu ciğerlerime gönderdim. Ne dediğini tam anlayamadığım için "Efendim?" Diye sorduğumda yine o aklından ne geçirdiyse konuştu. "Tişört'ünü değiştir ve saçlarını bağla"
Sanırım ıslak saçlarımdan bahsediyordu. Konuşmasını umursamadan bakışlarımı boşluktan çekmezken içimde ki bıkkınlık ile derin bir nefes aldım ve elimde olmadan ters bir şekilde konuştum. "Bu seni ilgilendirmiyor."
Her an kopacak olan bir kıyamet beklerken olduğu yerde sakince doğruldu ve sanki kendine telkin verir gibi ağzının içinde konuştu. "Sakin olmalısın." Bu haline bir anlam veremezken sanki zihninde bi dolu iş varmış gibi ayağa kalktı. Bu hali hoşuma gitmezken ona doğru döndüm ve kaşlarımınçatılmasına mani olmadan ona baktım.
Derin bir nefes alıp elleri ile yüzü ve siyah saçlarını karıştırırken her an bir şey demesini beklerken sadece arkasına döndü ve merdivenlere doğru ilerlemeye başladı. Böyle bir tepki beklemediğim için refleksen sesimi duyurmak için bağırdım. "Hey! Nereye?!"
Sanki yeni bir şeyler olmuş gibi bu tavırları meraklanmama neden olurken "Bir şey mi oldu?" Diye sormamla adımlarını yavaşlatsa da cevap vermedi ve merdivenlerden çıkmaya başladı. Kesin bir şey olmuştu. Yeni bir şeylerin olduğu her halinden belliydi.
İçimde ki merakla peşinden gitmeye başlarken arkasından seslendim. "Dursana. Sana bir şey sordum." Yanına yaklaştığım an buz gibi olmuş tenine dokunduğumda bir an kolunu çekecek gibi olsa da sonradan önemsemedi. Sanki ölüm sessizliğine sürüklenmişgibiydi. Sadece susuyor ve buz gibi bakıyordu. Nefes almasa yaşadığını düşünmeyecektim.
