TAMAMLANDI✓
SİYAHIN ESİRİ SERİSİNİN 1. KİTABI
Uzun soluklu ve gizemlerle dolu bir kurgudur. İlk bölümlerde sanıldığı gibi bir kurgu ortada yoktur!
❝Elimi kalbinin üzerine koyduğumda konuşmak için derin bir nefes aldım. Savaş sanki bunu anlamış gibi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❄️
Kalbimde hissettiğim acının son bulması için kendime telkinler verirken bir yandan banyoda üzerimdeki kıyafetleri çıkartımaya çalışıyordum. Üstümdeki t-shirt'ü yırtmak ister gibi çıkartırken her geçen gün biraz daha kendime nefretle bakmaya başladığımıfarkettim.Artık ne aynanın karşısına geçip şaçlarımıtarıyordum ne de gözlerimdeki duygulara değer veriyordum. Sanırım tam da bu nedenle kendimden nefret ediyordum. Kendi gözümde kendi değerimi düşürdüğüm için. İlk defa kalbimi dinlemiştim oysa ki. Kalbimi dinledim ve kalbim bana haddimi bildirdi. Üstümdeki kıyafetlerden kurtulduktan sonra banyo kapısını kilitledim ve kendime son bir kez nefretle baktım. Sanırım en çokta saçlarımdan nefret ediyordum. Savaş 'ın dokunduğu saçlarımdan.
İçimde ki his saçlarımı kökünden kesmek istese de hatıralar buna izin vermiyordu.Anneme benzediği için sevdiğim saçlarımı Savaş sevdiği için kesmek istiyordum.Aklımdaki saçma düşünceleri savuşturup soğuk su ile doldurduğum küvetin içine girdim. Su dayanılmayacak kadar soğuk olsa da içimdeki yangın buna izin vermiyordu. Kovduğum düşüncelerim tekrardan istila edince gözlerimi sıkıca kapattım ve ellerimi küvetin iki yanına sabitleyip kendimi suyun altına çektim. Nefessiz kalana kadar, ciğerlerime suyun doluşunu hissedene kadar, gözlerimden akan yaşlar suya karışana kadar suyun altında durdum. Ne yapıyordum ben? Kendime ceza mı vermeye çalışıyordum? Peki bu neyin bedeliydi? Neden kendime ceza veriyordum? Benim için hiçbir şey ifade etmeyen biri için kendimi mi harcıyordum?
Artık neffessiz kalmaya dayanamayan bedenim suyun altında kıvranmaya başlamıştı. Kendimi ani bir hareketle suyun üstüne çektim ve nefessizlikten yanan ciğerlerime temiz havayı gönderdim. Bu durumda şiddetli bir öksürüğe kapılırken elimi boğazıma götürdüm ve kendimi rahatlatmaya çalıştım.Hiç kimse için bir anlam ifade etmeyen canım hiçbir zaman umrumda olmamıştı. Sadece hislerime değer veren fakat düştüğümde ağlamayan bir kız olmuştum. Belki de bu beni bu kadar yıpratmıştı. Biri gözyaşımısilseydi öbürü elimden tutsaydı belki de her şey bambaşka olabilirdi. Fiziksel acıya her zaman direnç gösterebilen vücudum psikolojik acıya bu kadar dirençli değildi.
