TAMAMLANDI✓
SİYAHIN ESİRİ SERİSİNİN 1. KİTABI
Uzun soluklu ve gizemlerle dolu bir kurgudur. İlk bölümlerde sanıldığı gibi bir kurgu ortada yoktur!
❝Elimi kalbinin üzerine koyduğumda konuşmak için derin bir nefes aldım. Savaş sanki bunu anlamış gibi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya: Bölümden Kesitler 💫
❄️
Gözlerimi hareketlenme ile açarken uykumdan uyanmıştım. Ciğerlerime dolan tanıdık koku ile başta refleksen kollarımı başımı yasladığım bedene saracakken kulaklarımda o adamın sesinin yankısını duyduğum an başımı hızlı bir şekilde kaldırdım.
Savaş'ın bakışları sadece yüzümdeydi. Onun yüzüne bakmadan doğrulduğumda ellerimle yüzümü ovuşturdum ve ayaklarımı yataktan sallandırdım.
İstiyordum ki şuan bana aşağıda söylediklerinde ciddi olmadığını fısıldasın, kalbimde ki yükü o iki sözcük ile çekip alsın, ellerini kalbimden çekip tekrar ruhuma dokunsun.. Fakat sesini dahi çıkartmıyordu. Ciddi olmadığını biliyordum ama bunu duymaya ihtiyacım vardı.
Gözlerim yeniden dolmaya başlarken saçlarımı komidinin çekmecesinden lastik toka alarak bağladım. Tam kalkacağım sırada karnımda hissettiğim ellerle durduğumda kalbim göğüs kafesimesığmakistemezce atmaya başlamıştı. Bir kez daha kalkmak için hamle yapacağım sırada dudaklarını 'Lobelia' yazısının üzerinde hissettim.
Ölüyordum sanırım. Aksi takdirde şuan hissettiğim şey yaşarken verdiğim reaksiyonlar değildi. Ellerim buz kesmiş ve kalbimde ki burukluk daha da artmıştı.
Gözlerimden sessizce bir yaş yanaklarımı ıslattığında sanki bunu hissetmiş gibi sırtını başlığa yasladı ve beni karnına yatırdı. O andan itibaren gözlerimi kapattığımda ellerini göz yaşlarıma götürdü ve sakince sildi. Aldığım derin nefes ile kapalı gözlerimden bir damla daha yaş aktığında yumuşacık sesini duydum. "Güzelim.."
Ondan duygularımı gizleyemeyipağladığım için nefret ediyordum. Hafifçe yüzüme doğru eğildiğinde yanaklarımda ki ellerini sıklaştırdı. Yüzüme çarpan sıcak nefesi ile gözlerimi açtığımda ona istemsizce içimde ki burukluğu anlatarak baktım.
"Gerçek değildi.." Söyledikleri ile tatmin olmazken "Sence öyle bir şey olabilir mi?" Dedi. Yüzü birden kasıldığında "Sen inandın mı?" Diye sordu. Ona hiç bir şey diyemiyordum. İçimde sadece büyük bir huzursuzluk vardı. Bana inanmak istemezce "Nasıl ciddi olduğumu düşünebilirsin?" Diye sorduğunda sinirlenmeye başlamıştım.
Ona kötü bir bakış yolladığımda aynen onun gibi bir ifade ile "Nasıl o kadar içten söyleyebilirsin?" Diye sordum. Bana sabır diler gibi bir ifade ile bakarken ondan ayrılacağım sırada beni birden kucağına çekti ve başımı omzuna yaslamamı sağlayıp elini yanağıma koydu. Ona kızgın bakamıyordum. Kırgın olsam bile..
