TAMAMLANDI✓
SİYAHIN ESİRİ SERİSİNİN 1. KİTABI
Uzun soluklu ve gizemlerle dolu bir kurgudur. İlk bölümlerde sanıldığı gibi bir kurgu ortada yoktur!
❝Elimi kalbinin üzerine koyduğumda konuşmak için derin bir nefes aldım. Savaş sanki bunu anlamış gibi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölümden bir kesit 💫
❄️
Hiç bir oyundan hem bu kadar yara alıp hemde bu kadar eğlenmemiştim. Beni her adımında daha sıkı sararken üzerimde ki pikenin açılmaması için her saniye tenimde ki parmaklarını kaldırıp zor da olsa pikeyi ufak hamlelerle üzerime atıyordu. Sessizlik hiç bu kadar anlamlı, adım sesleri ise hiç bu kadar huzur verici gelmemişti.
Kapı açılma sesi gibi bir ses geldiğinde Savaş bir süre durdu ardından arkamızdan kapıyı kapattı. Bedenimi yumuşak bir zemine bıraktığını hissederken yatakta bedenimi Savaş'ın yastığına kaydırdım ve yüzümü yastığına gömdüm. Kollarımı yastığına dolarken bu gece olanlar gözümün önünde canlanmaya, bedenimde ki yaralar ise sızlamaya başladı.
Çok geçmeden bir çok tıkırtı sesi duyulduğunda her ne kadar ona bakmak istesem de bunu yapmadım. Kısa bir süre sonra ışıkların kapanma sesi geldiğinde yatağın diğer tarafı hafifçe çöktü. Bedenim istemsizce gerildiğinde yüzümü göstermeyerek başımı başka tarafa çevirdim ve gözlerimi kısık bir şekilde açtım.
Yatakta hissettiğim hareketle kollarımı daha çok yastığa dolayıp gözlerimi sıkıca yumdum. Saçlarımın arasında hissettiğim parmaklarla omuzlarım kasıldığında bedenimde onun sıcaklığını hissetmeye başlamıştım. Kalp atışlarım bana ihanet ederek hızlanmaya başlarken saçlarımın her bir telini ayrı ayrı yastığın üstüne sermeye başladı ve "Ne kadar sürecek?" Diye fısıltıyla konuştu.
Gözlerim yavaş yavaş açılırken sessiz kalmayı tercih ettim. "Saniyeler dakika gibi gelirken zaman nasıl geçecek?" Söyledikleriyle kalbim göğüs kafesimi büyük bir şiddetle döverken bu adamın benim tanıdığım adam olmadığına yemin edebilirdim. Kendimce uyku numarasına sürdürmekte zorlanırken Savaş Mir 'in kendini aştığının farkındaydım.
Gözlerim tekrardan sıkıca kapandığında bedenini bana daha çok yaklaştırdı ve açıkta kalan omuzlarımı pike ile örttü. "Duydum" söylediği şey ile kaşlarım istemsizce çatılırken devam etti. "Ona son vurduğunda söylediğin şeyi...Duydum." Kalbim göğüs kafesimesığmak istemeyerek daha da şiddetli atarken gözümde adama son attığım tekme de adamın'Bu ne içindi?' deyişi canlandı.
Kelimeler istemsizce dudaklarımdan firar ettiğinde yastığı kollarımın arasında iyice sıkıştırdım ve "Neden gelmedin?" Diye sordum. Bu sefer o sessiz kaldığında "Neden ikinci kez sana karşı duyduğum güveni boşa çıkarttın?" Diye devam ettim. Saçlarımın arasında ki parmakları aniden durduğunda sesinde ki şaşkınlığı gizlemeden "İkinci mi?" Diye sordu.
Nasıl böyle bir şey sorabiliyordu ki..? Sanki onu ne kadar beklediğimi tahmin etmiyormuş gibi. Başımı hızlıca ona döndürdüğümde saçlarım az da olsa yüzümü kapatmıştı. Bedenimi yan döndürüp pikeye sıkıca sarılırken ona sorgulayıcı bir bakış attım. Yüzünde ki ifadeden hiç bir şey anlamadığı belliydi. Bedenimi ona yaklaştırdım ve ona doğru yan dönerken sesimdeki kırgınlığı gizlemeden "Bütün gece beklemiştim" dedim.
