TAMAMLANDI✓
SİYAHIN ESİRİ SERİSİNİN 1. KİTABI
Uzun soluklu ve gizemlerle dolu bir kurgudur. İlk bölümlerde sanıldığı gibi bir kurgu ortada yoktur!
❝Elimi kalbinin üzerine koyduğumda konuşmak için derin bir nefes aldım. Savaş sanki bunu anlamış gibi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya: Bölümden kesit💫
❄️
Canım yanıyordu.. Sadece haftalar önce ondan uzaklaşmak için can atarken şimdi yanımda olmaması ve benim için en kötüsü; ne yaptığını bilmemek zihnimin tamamını ele geçiren bir kanser hücresi gibiydi. Onsuzluk acıtıyor ve üzüyordu. Belki de bir daha toplanamayacak yaralar açılıyordu.
'Sensizlik boğuyor beni aynı sessizlik gibi..'
Koltuktan hızlıca kalktığımda aşağı kattaki banyoya doğru ilerledim ve musluğu açıp elimi yüzümü ayılmak ister gibi yıkadım. Yüzüme çarptığım her soğuk su yüreğimde ki ateşi harlarken Selin'in o hali kaçıp bir yerlere saklanma dürtülerimitetikliyordu. Her zaman olduğu gibi yine kaçmak istiyordum.
Musluğu kapattığımda dolaptan temiz bir havlu çıkarttım ve elimi yüzümü kuruladım. Bedenimin her saniye biraz daha küçüldüğünü hissederken pisikolojik olarak durumumun iyi olmadığını biliyordum. Banyodan çıkıp huzursuz adımlarla mutfağa doğru ilerlerken yukarıdan gelen seslerle Selin 'in duş aldığını anlamıştım.
Uyuşuk adımlarımı hızlandırıp mutfağa girdiğimde hızlıca dolabı açtım. Dolabın içinde ihtiyacımız olabilecek her şey vardı. Pratik bir kaç parça kahvaltılığı masaya dizerken en son bardaklara meyve suyu doldurdum ve masaya koydum. Merdivenlerden tıkırtı şeklinde ayak sesleri gelirken Selin'in kafasını meşgul etmemek için omzularımı dikleştirdim ve yüzümde gerçek olmasına özen gösterdiğim bir tebessümle onu karşıladım.
Yüzü beni gördüğünde yeniden az da olsa mutlulukla açarken bir şey deme gereği duymadan onun sandalyesini çektim ve oturması için yer açtım. Bende karşısında ki sandalyeye oturduğumda bir şey konuşmadan yemek yemeye başladık.
❄️
1 Hafta Sonra..
Yaklaşık bir hafta olmuştu ve hiç bir yerden ses soluk çıkmıyordu. Ne Alazdan, ne Akından ne de..Savaştan.. İçimde bir haftadır beni yiyip bitiren düşünceler varken Selin her ne kadar bana destek olup canımı sıkan şeyi öğrenmek istese de sessiz kalıyordum. Ama bu gün bir hafta olmuştu ve aramamıştı..
Kot pantolonumun arka cebinden telefonu çıkarttığımda başta tereddüt etsem de sonradan onu arama kararı aldım. Saat gece yarısına geliyordu ama hala aramamıştı. Telefon çalmadan yüzüme kapandığında yüzümde ki oluşan ifadeyi Selin'in görmemesi için bakışlarımı başka yöne çevirdim ve sessiz bir soluğu ciğerlerime yolladım. Şehrin ışıkları bütün evi aydınlatırken içeride sadece ufak spot ışıklar yanıyordu.
