TAMAMLANDI✓
SİYAHIN ESİRİ SERİSİNİN 1. KİTABI
Uzun soluklu ve gizemlerle dolu bir kurgudur. İlk bölümlerde sanıldığı gibi bir kurgu ortada yoktur!
❝Elimi kalbinin üzerine koyduğumda konuşmak için derin bir nefes aldım. Savaş sanki bunu anlamış gibi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya: Bölümden Kesitler 💫
❄️
Günler geçtikçe psikolojik olarak daha da kötü oluyordum. Kimi zaman çığlıklar atıp kendime zarar veriyordum kimi zaman ise ona bakıp amaçsızca gülümsüyordum. Uzun zaman olmuştu. Onsuz aldığım nefesler bana iyi gelmeyeli haftalar olmuştu. Sahi ay olmuş muydu?
Yine gözümün önündeydi. Bu sefer gitmesini istemiyordum. Çünkü kulağımın dibinde ki sesi bana onu bekleyecek kadar aptal olduğumu fısıldamıyordu.
Bu sakinliğim bana huzur verirken artık buraya alışmıştım. Kanıma giren zehire alışmıştım. Kollarımda ki zincirlere alışmıştım. Savaşın benim burada olduğumu bildiğini duymaya alışmıştım. Hayatta kalabilmek için yemeye alışmıştım. Gözlerimin önünde ki adamın eğer şanslı günümdeysem bana gülümsemesine alışmıştım. Her gün kolumda ki iğnenin varlığına alışmıştım. Korkmaya alışmıştım. Ben alışmıştım.
Sevgi bana savaşlayken o kadar güzel gelirken, ölüm onsuzkeno kadar özel geliyordu ki.. O kadar çekici bir hâle dönüşüyordu ki gözümün önünde.. Her aneridiğimi hissediyorum.
Gelen kapı sesi ile düşüncelerimden çıksam da yüzümde ki ifadeyi değiştirmeden karşımda ki adama bakmaya devam ettim. Kendimi güvende hissediyordum. Çünkü gitmemişti bu sefer gözlerimin önünden..
Adamın keyifli sesi duyulduğunda hiç bir tepki vermedim. "Biz amacımıza ulaşıyoruz fakat sen de ilk zamanlarda ki gibi pek şikayetçi durmuyorsun.." Sustu ve sinirlerimi bozacak şekilde devam etti. "Ya da artık kendine başka bir dünya yarattın."
Yüzümde ki tebessüm solarken gözümden sessiz bir damla yaş aktı. Adam bileğimi eline aldığında ona karşı çıkamadım. Sessizliğimin üstüne sakince konuştu. "Sadece bir şeyi çok merak ediyorum.." Bileğimde ki zincirle oynarken devam etti. "Kimi görüyorsun..?" Bir kaç damla göz yaşım daha akarken bileğimde ki zinciri çözdüğünü hissediyordum.
Bir kaç saniye sonra benim tarafıma geçti ve diğer bileğimde ki zinciri çözerken konuştu. "Yani seni ölüme terk eden adamı görmediğini umuyorumdur." Diğer zinciri de çözdüğünde bileklerim haftalar sonra ilk defa özgür kalmıştı. Gözlerimin önüne Savaşın beni mekanda kurtardığı gece gelirken kendimi avutmaya çalışıyordum.
Ayağa kalkacak dahi takatim yokken adam bana doğru eğildi ve bez bebekmişim gibi beni koltuk altlarımdan tutarak kaldırdı. Haftalar sonra ilk defa otururken bedenimin her bir milimi ağrıyordu. Bir ölü bedenden farksız bir şekilde öylece oturup tek bir noktaya odaklanırken adam devam etti. "Şuan seni gördüğünü biliyorsun değil mi?"
