TAMAMLANDI✓
SİYAHIN ESİRİ SERİSİNİN 1. KİTABI
Uzun soluklu ve gizemlerle dolu bir kurgudur. İlk bölümlerde sanıldığı gibi bir kurgu ortada yoktur!
❝Elimi kalbinin üzerine koyduğumda konuşmak için derin bir nefes aldım. Savaş sanki bunu anlamış gibi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❄️
'Raven..'
Ona boş bakışlar atarken bana doğru yaklaştı ve ağzından korkutucu bir şekilde onaylamayan mırıltılar çıkartırken "Lobelia raven 'e layık değil" dedi. Kaşlarımı çatarak yüzünü izlerken bana doğru iyice yaklaştı ve elini beklemediğim anda boynumda ki kolyenin zincirine götürüp beni kendine doğru sertçe çekti.
İçimde ki kolyenin amblemi gün yüzüne çıkarken boynumda tarifi olmaz bir acı oluşmuştu. Bu ani hareketle ağzımdan ufak bir çığlık kaçarken hazırlıksız olduğu için sesli çığlığıma mani olamamıştı.
Boynumda öyle bir acı vardı ki kolyenin demirininetimi kestiğini hissediyordum. Şuan her şeyin aksine korku hissetmiyordum. İçimde bir milim dahi korku yoktu. Adam zinciri kopartmak ister gibi bir kez daha çekiştirdiğinde ellerimi göğsüne koydum ve boynumun acımasını umursamadan kendimden uzaklaştırmak ister gibi onu ittim.
Adamın dudakları iğrenç bir şekilde kıvrıldığında içimden geçen ilk şeyi yüzüne söyledim. "Allah belanı versin" dudakları daha çok kıvrılırken konuştum. "Birazdan Savaş geldiğinde de gülsene.." Sustum ve aynen onun gibi gülümseyerek devam ettim. "Tabii o zaman gülümseyebilecek bir ağzın kalırsa.."
Adamın yüzü kasılmaya başlarken doğru yolda olduğumu anlamıştım. Beni sarstı ve zincirin boynuma sürtmesine izin vererek üzerime doğru yürüdü. Bedenimi iğrenç bir şekilde süzdüğünde "Senin için iki kişiyi idare etmek zor olsa gerek" Dedi. Öfke kontrol edemediğim bir zehir gibi kanıma karışırken belki de bütün evin duymasına izin vererek konuştum. "Allah'ın belası! İğrenç-" Lafım yarıda kalmıştı. Çünkü o iğrenç ellerini ağzıma kapatmıştı.
Beni sinirle sarsarken "Seni öldürürüm!" Diye sessizce bağırdı ve bedenimi banyo dolabına yaslayıp boşta kalan elini boğazıma doladı. Elimi dudaklarımdan çektiğinde dudaklarıma samimi bir tebessüm yapıştırdım ve "Bu nefesi kesmek için uğraşan herkesin günün sonunda nefesi kesildi." Dedim.
Adam gözlerinden nefret kusarken "İşte bundan bahsediyorum!" Dedi. Gözlerim nefessizlikten kısılırken elini tekrar kolyeye doladı. Kolyeyi bir kaç kez boynumdan alabilmek için zorlarken artık acıdan gözlerim sıkıca kapanmıştı. O an her şeyin bitmesini istemiştim. Kalbim dursun ve dertler son bulsun..
Hiç beklemediğim bir anda kırılırca açılan kapı ile gözlerimi kısık bir şekilde açtığımda kolyeme son kez asılacakken gömleğinin arkasında ki yakasından tutulup başının duvara çarpması ile bende onunla beraber bir iki adım sendelemiştim. Çünkü kolyeyi inatla bırakmamıştı.
