Helpless

53K 3.3K 2K
                                    

Kaye's POV

"Destiny. Tsk." I kicked an imaginary rock over the edge of the rooftop.

I may look calm on the outside but don't get me wrong, galit pa rin ako sa kanya.

To tell me that he's not who I thought he was...

I stood on a corner of the rooftop and grimaced at the colorless horizon.

And what the hell? Sinabi niya rin sa'kin na ano? Na tuluyan na nga akong nahulog sa kanya?

I'm not denying that he is Destiny.

But I am, rejecting the idea that I'm inlove with him.

Hindi ko tatanggapin ito.

I don't even remember the exact moment I... I fell for him. Kaya sigurado akong sinabi lang niya 'yon para guluhin yung utak ko.

"You're wasting your time, Kaye."

Nanlaki ang aking mga mata nang bigla kong narinig ang boses niya sa tabi ko. Kamuntikan na rin akong mahulog kung hindi lang sa kamay niyang mabilis na humawak sa aking braso.

Marahas kong hinatak ang braso ko mula sa kanya. "Can you not?"

For a few seconds, he bore his eyes in front of him before meeting my gaze.

Bigla akong kinabahan sa sandaling nagtama ang tingin namin.

No wait- hindi nga kasi ako kinakabahan.

Napalunok ako.

I felt like crying. I wanna run back to my Dad.

Hindi ko alam ang dinaramdam ko, na para bang hindi ko na kilala ang sarili ko.

I hate this. I hate this feeling, and Slade knows it.

He looked down before gently grabbing my wrist. He began inspecting the engraved symbol on my skin silently.

"W-What are you doing?" tanong ko.

Pinigilan niya akong kumawala mula sa pagkakahawak niya.

"Slade-"

"My power... the ability to write the future..." Inangat niya ang kanyang tingin sa'kin. "-is in this symbol, Kaye."

Napatingin din ako sa tinutukoy niya.

"How this will end all depends on you." He whispered, almost to a hush. "Because you are the end... you are an Omega."

Sa wakas ay binitawan na niya ako.

"The Alphas may be the start of everything... but you... you're not an Alpha." He shook his head. "You aren't a part of the beginning."

"But you are a part of the ending." dugtong niya.

I don't know why but I can almost see sadness in his eyes.

"Why?" I voiced my concern.

"Because I chose you to be a part of it."

"No." Kumunot ang aking noo. "Why are you looking at me like that?"

Matagal kaming nagtitigan.

"Why are you looking at me like... you're..." Nanghina ang aking boses. "You're in pain?"

And just like that, he immediately changed his expression.

He cleared his throat and gave me his usual smile. "Do I?"

"Slade-" Hindi gumaan ang aking pakiramdam pagkatapos niya akong nginitian. Sa halip, mas lalo akong nag-alala. "What's wrong?"

Oculus of TimeTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon