Oculus of Time

Entropy

Kara's POV

"Ihh! Ba't ba kasi ayaw ni Cesia sumama!" Hindi mapakali si Art na nakaupo sa unahan. Katabi niya si Thea na pinapatahan siya.

"Hayaan na kasi natin. Baka hindi pa okay yung pakiramdam niya."

Ipinikit ko ang aking mga mata habang pinapakinggan ang eroplano. It was humming its usual melody, unlike the beating of my heart. I want to trace every sound the plane makes but I always end up listening to my own heartbeats.

Nakapangalumbaba ako sa tabi ng bintana nang tignan ko ang mga ulap na dinadaanan namin at mula dito, natatanaw ko rin ang paglubog ng araw.

For the next three days, we'll be staying in Athens. Particularly, the hotel Fernando owns.

"Ihh! Gusto ko kasama si Cesia!" sigaw ni Art.

"Eh di nga niya gustong sumama!" sagot naman ni Thea. "Pag di ka tumahimik diyan pipindutin ko ang secret ejector button ng upuan mo."

The next thing I heard was a series of quick footsteps heading to my direction. Before I know it, nasa tabi ko na si Art, nakasubsob ang mukha sa tatlong plushies na yakap-yakap niya. She said something but her voice was too faint for me to hear.

"You should rest, Art." suhestyon ko.

Nakinig naman siya sa'kin dahil ilang sandali lang ay narinig ko na ang mahihina niyang hilik. Dahil dito, hinayaan ko ang sarili ko na titigan siya nang matagal-tagal.

She was sleeping peacefully, even when she knows everything around her is a mess. She doesn't give a second to think about how vulnerable she is when she's with us. Ganyan kalaki ang tiwala niya sa'min. Hindi siya nagdadalawang-isip na ipagkatiwala lahat ng meron sa kanya sa'min, pati ang buong buhay niya.

Kaya hanggang ngayon, nagtataka pa rin ako kung paano niya manatiling ganyan. Alam ko kung ano ang nangyari sa kanya bago sila mapadpad ni Cal sa Academy. After knowing her story, I figured out she might be someone with walls built around her.

But I was wrong.

She's different and I knew then na hinding-hindi ako magiging katulad niya kahit anong gagawin ko.

I can't look at someone with eyes as radiant as hers'. I can't give the world a smile that could melt people's hearts. I can't act like the future is bright when the present is dull.

Inilabas ko ang kumot mula sa ilalim ng upuan niya saka maayos itong inilagay sa kanya. Nasa likod ng kanyang magkabilang balikat ang dalawa dulo ng kumot at natatakpan nito ang buong katawan niya. Pinindot ko rin ang isa sa mga buttons sa armrest para ibaba ang sandalan niya.

Napansin ko ang panandaliang pagkunot ng kanyang noo bago muling bumigay sa antok.

Pagkatapos, tumayo na ako at tumungo sa cockpit.

I glanced at the navigation after resting my weight on the captain's seat. "How is the barrier holding?"

"Barrier in full condition, master." Narinig kong sagot ng aircraft.

"Any disturbances?"

"None."

Isa-isa kong tinignan ang mga display at wala naman akong napansin na kakaiba. "Report immediately if there are any changes."

"Of course, master."

I didn't bother going back to be with the others. The main reason why I'm here is because I want to be alone. Gusto kong mapag-isa at tignan ang malawak na kalangitan mula dito.