Oculus of Time

The Warrior of the Battlefield

Ria's POV

"I don't understand." I pulled the blade out of the daemon's neck. "You were the first to fight against the rebels?"

"Mmm." Mom swung her sword to the direction of another daemon. "To protect Cesia. To protect you." She stabbed it on its chest. "To protect your future."

Huminto ako at tinignan siya. "Bakit... bakit hindi mo sinabi sa'kin? Ma?"

Napatigil din siya at nilingon ako. Binigyan niya ako ng isang malungkot na ngiti. "Because Destiny said so."

"Patawarin mo ako, Ria, kung nasaktan kita." aniya.

I scoffed. "Nasaktan niyo ako nang todo."

Kumunot ang kanyang noo.

"Oo." Tumango ako. "Sa araw na nalaman kong wala ka na, ay ang araw na nawala rin si lola, Ma. Inatake siya sa puso pagkatapos matanggap yung balita ng pagkawala mo."

Nakita ko kung paano nag-iba ang kislap ng kanyang mga mata. Dumapo sa kanyang mukha ang pagsisisi at awa. "R-Ria- hindi ko alam na 'yon pala ang mangyayari-"

"Pero kailangang mangyari 'yon, diba?" Nanggigilid ang aking luha. "Para makarating kami rito?"

"Because that's what Destiny said so?" I assured. "You helped him help us?"

"Y-you-" My tears ran down on my cheeks when I felt it again, the same feeling I felt when I lost them, when I thought I lost everything. "You left me-"

"Ria..." Naiiyak niya ring sambit.

"A-And I didn't know any better-" Humikbi ako. "May nasaktan ako, pagkatapos niyo akong iwan- we almost died because of me. All your sacrifices would have been wasted because of me- I caused a fire and we almost-"

"Almost." Her voice sounded tough. She spoke to me as if I was not her daughter, but a comrade, another soldier. "Almost, Ria, ibig sabihin, hindi nangyari."

Hinigpitan ko ang pagkakapit sa aking sandata habang humahagulgol ng iyak. "I-I'm sorry..."

"That was chaos," saad niya. "Not you."

"Do not ever blame yourself for who you were, Arianne." Seryoso niyang sabi. "Wala akong pakialam kung anong klaseng tao ka kahapon, ngayon, at bukas."

"Ikaw pa rin ang anak ko," dagdag niya. "At tanggap kita dahil minahal na kita noon pa, sa sandaling nalaman ko na darating ka sa buhay ko. Walang makakapagbago n'on, anak."

Tinuyo ko ang aking mga luha.

"Hindi mo kontrolado ang simula, pero kontrolado mo naman ang katapusan," paalala niya sa'kin. "Tandaan mo 'yan."

Pagkatapos, nginitian niya ako. "I'm proud of what you've become, Ria."

Napangiti rin ako. "And it's all because of you..."

Marahan niyang hinawakan ang baba ko at bahagya itong inangat. "Raise your head, soldier. Your father haven't seen it yet, ang kapal kasi ng mist na nandito." She chuckled lightly. "But you're the fiercest warrior in this battlefield."

Binaba niya ang kanyang kamay. "Behind you."

For a split second, yumuko ako saka niya inangat ang kanyang espada at hinati ang daemon na nasa likuran ko. I felt my eyes change its color when I turned around and kicked the lower body of the daemon, completely separating it from its torso.