⚔️ විහාධීෂ ⚔️ [ Historical ]

විහාධීෂ 36

විහා_ධීෂ

ඇසිල්ලක් ගතවත්ම නුවිධීෂයන් අසිපතත් අමෝරාගෙන හුන් සිය සොයුරා ඉදිරියේ විය... ඔහුගේ අසිපත් තුඩ දිගේ ගලා ආ රුහිරු බිඳු කීපයක් නුවිධීෂ බලා හිඳින විටදීම පොළොව සිපගන්නට විය... තම සොයුරා හට විහාධ්‍ය සමඟින් තරම් වෛරයක් අන් කිසිවකු සමග නැති වග නුවිධීෂයන් හොඳින් දනී... නමුදු එයට සුවිහීෂ හට දොස් නැගිය නොහැකියි...
ඇරත් සුවිහීෂ වන් අයෙකුට එතරම් රෞද්‍ර විය හැකිද යන්නම අරුමයකි... නමුදු දැන් එයින් පලක් නොවේ... මන්ද යත් සිදුවූයේ කුමක් වුවද එය දැන් සිදුවී හමාර බැවිනි...

අසිපතෙන් වැගිරන්නා වූත් හා සුවිහීෂගේ වස්ත්‍ර පෙඟි තිබෙන්නා වූත් රුධිරය, ක්ෂණයකින් එක් දරුණු ගණයේ ව්‍යාඝ්‍රයෙක් මුළුමුනින්ම අඩපණ කොට තිබුණි... සිය සොයුරා විහාධ්‍ය මරා දමන බවට නිරන්තරයෙන් පැවසූ අයුරු ඔහුගේ දෙසවන් පුරාවට දෝංකාර දෙන්නට විය... එසේ පවසන කල්හි ඔහු තුළ වූ ස්ථිරසාර ස්වරූපය ඔහු ඉදිරියේ මැවෙන්නට විය... ඉදින් එසේ වී නම්...?

සිය දෑත් හා දෙපා හුන් අයුරින්ම ගල්ගැසෙනු දැනුනු නුවිධීෂ තමා තුළ ඉතිරි වූ සියලු ධෛර්ය කැටිකර මුව අපහසුවෙන් විවර කළේය...

"අයියණ්ඩී...!!!"

"නුඹ...!! කවරෙක්ද නුඹ හට අවසර දුන්නේ මෙහි පැමිණීමට...??? පවසනු...!"

"නුඹ කුමක්ද සිදුකළේ...? කොහිද විහාධ්‍ය...?"

සුවිහීෂ කුමරුන් හට නම් සිය මලණුවන් විමසන්නාවූ කිසිවක් අදාළ නොවන හැඩයි... ඔහු මාරාවේශයෙන් මෙනි... ශාක්‍රස කුමරුන්ගේ ප්‍රතිමූර්තියක් බඳු ඔහුගේ සන්සුන් මුහුණ කැළඹී ගොසිනි... දෑත් මිටි වී වෙව්ලයි... ගෙලෙහි හා දෑත් වල නහර ඉලිප්පී ගොසිනි... සියල්ලටම වඩා ඔහුගේ මෘදු ආමන්ත්‍රණයද ගිගුරුමක් බවට පත් වී තිබේ...

"විහාධ්‍ය!! ලජ්ජාවක් කියා නාමයක් නොමැතිද නුඹට...??"

"ඒ ම්ලේච්ඡයාගේ කුටියට වී හිඳින්නට...??"

"කොහිද නුඹේ වස්ත්‍ර...? අසිපත...?? පැමිණෙනු විගසින්...!!"

ඔහුගේ වදනක් පාසාම පිටවූයේ විහාධ්‍ය කුමරුන් කෙරෙහි වූ කෝපයයි... එය හුදෙක්ම කෝපයක් පමණක් නොවේ... සිය මලණුවන්ගේ දිවිය විනාශ කිරීම නිසාවෙන් වූ වෛරයකි... ඉදින් ඔහුගේ පසින් ඔහු සාධාරණ නොවේද...?? ඇරත් සිය මලණුවන් නැවතත් ඔහුව රැවටූ පුද්ගලයා සමග සිටිනු දුටු විට නොකිපෙන්නේ කවරෙක්ද...?? ඇරත් රැයක් පුරා කුටියට වී කුමක් කළේදැයි දනුයේ කවරෙක්ද...???