⚔️ විහාධීෂ ⚔️ [ Historical ]

විහාධීෂ 78

විහා_ධීෂ

"කාක පක්ෂියෝ... ප්‍රමාද වනවා...! කුමක්ද කරන්නේ නුඹ...?"

නුවිධීෂ කුමරු පර්ණිතා දේවියට නෑසෙන සේ උසුළු විසුළු කරමින් පියගැටපෙළ නගින්නට විය... භද්‍ර මාලිගයට පිටත්ව ගොසින් දැන් හෝරාවකටත් ආසන්නය... පෙරදින අතපසු වූ ගමන, අද වේලාසනින්ම පිටත්වීමට සිතාගෙන සිටියද, නුවිධීෂයන් හේම මුණගැසී පැමිණෙන තුරුත් පර්ණිතා දේවියගේ කාක පැටවා පිටතට අවුත් සිටියේ නැත...

"ඔය ඉදින්... තවමත් සූදානම් නැහැනේ...? කුමක්ද කරන්නේ...?"

"අර කෛරාටික සොරදෙටුවාගේ මිත්තණියට සහල් ගරනවා...!!!!"

"මේ කිමද මේ...???"

"නුඹට ඉදින් දාසයෙකු හිඳියානේ සියල්ල කරදෙන්නට... මට කවරෙක්ද හිඳින්නේ...?"

"ආහ්හ්... දාසයොන්ට කෙදිනද විහාධ්‍ය දාසයන් හිඳියේ...?"

"අහෝ සැබෑද...? විහාධ්‍ය කුමරු දෑස් සිහින් කර රවාබැලුවේය... කම්නොවේ... මේ කෙස්වැටිය ගැටගසනුකෝ...! ප්‍රමාද වනවානේ..."

'උමතුවෙන්ද...?නුඹේ  කෙස්වැටිය ගැටගසන්නට...? මේ මා...??'

"මේ මෙහි එනු...!! අර අනුර මැදුරෙදී සිදුකළාට පසු එක් වරක් හෝ නැහැ සිදුකළේ...!! මා ලවා සියල්ල සිදුකරගෙන පැන දුවනවා...!!"

දසන් විළිස්සා සුපුරුදු අහිංසකම බැල්ම පෙන්වා විහාධ්‍යව ඇදගෙන ගොස් ආසනයේ හිඳවූයේය... මහා නුහුරු බවක් පෙන්වමින් කෙස්වැටිය ගැටගසන්නට විය...

දිනක් අනුර මැදුරේදී විහාධ්‍යගේ සුරත දුනුදියට තුවාල වූ පසු, ඔහුගේ කටයුතු සියල්ලම මහත් ඕනෑකමකින් සිදුකළේ තමාය... පැණිකැවුමකින් ඇරඹුණු සිත් නොහොඳකම ඔහුගෙන් දුරස් වන්නට වූයේ එතැන් පටන්ය... එකල විහාධ්‍ය කුමරුගෙන් පණිවුඩයක් ලැබෙනා තුරු නොඉවසිල්ලෙන් මැදුර වටා කැරකෙමින් හිඳියේ නැතැයි කිවහොත් මුසාවකි...

නුවිධීෂයන්ට විහාධ්‍යව ස්පර්ශ කිරීමට කිසිදු අවසරයක් ඇවැසි නොවේනේ... නමුදු හේෂවට එසේ නොවුණි... අවසර කෙසේ වෙතත් ආඥාවකට හෝ ඔහුව ස්පර්ශ කිරීමට සිදුවූ විට හේෂවගේ හුස්ම සිරවූ තරම දනුයේ ඔහුම පමණි...