⚔️ විහාධීෂ ⚔️ [ Historical ]

විහාධීෂ 74

විහා_ධීෂ

සැතපුම් ගණනාවක් දුරට විහිදී තිබුණු කාලහරිත වනයේ කිසිවකුගේ නෙතට හසු නොවූ අඳුරු තුරු වදුලකි... ඉහළින් වියනක් සේ අතුපතර එකට් යා වී තිබීමත්, කඳන් දිගට ගණව එතී තිබුණු කොරස වැල් නිසාත් හිරු රැසකට වුවද පොළොව දකින්නට මහා අරගලක් කරන්නට සිදුවිය... ඉහළට මතුව, බඹ ගණනාවක් දිගට විහිදී ගිය මුල් වලින් පොළොව මුළුමුණින්ම පාහේ ආවරණය වී තිබුණි... තැන් තැන් වලින් ඉහළට මතුවුණු තුත්තිරි ගස් කිහිපයට වුවද වැඩි ආයුෂ නොතිබුණි... අගනා වස්ත්‍ර අපවිත්‍ර වන බවට දොස් නැගූ එක් සාහසික හස්තයක් අවුත් ඒ සියල්ල උදුරා විසිකොට දමන්නට විය...

දුශාලා හිඳියේ ගැඹුරු කල්පනාවකය... ගසින් ගිලිහී මුල් අතර එකතු වී දිරායන ඉදුණු පත්‍ර වලත්, තමාගේත් එතරම් වෙනසක් තිබෙන බවක් ඇයට නොහැඟුණි... ඈ වරදක් සිදුකළ බැව් සැබෑයි... නමුදු එසේ නොකළත් ඇගේ දිවියෙහි එතරම් විපර්‍යාසයක් සිදුනොවේ... ජන්මයේ වූ වරද නිසාම, ඇගේ ඉරණමද ඒ පත්‍රයක් සේම ජරාජීර්ණව දිරායන්නට ලියවුණකි...

"අක්කණ්ඩී... ඔතැන හිඳගෙනද තවමත්...? කුසගිනියි මට..."

මුල් වල බැඳී තිබුණු දිය සෙවෙල් දෙස පිළිකුළෙන් පියවර තබා එමින් අරුණාධි නොරිස්සුමෙන් ඇසුවාය... දුශාලා හිස හරවා පසුපස බැලූ නමුදු කිසිවක් නොපැවසුවාය... ආපසු හැරී ගසේ කඳට හිස තබාගෙන දෑස් පියාගත්තාය...

"කුසගිනි නම් පිසගනු...!"

"අහ්හ්.. නුඹ පවසන්නේ මට අහර පිසින්නට කියාද..? මා දාසියක් ලෙසද පෙනෙන්නේ...?"

අරුණාධි අවුත් දුශාලාගේ වැරහැලි වස්ත්‍රයෙන් ඇද බිමට පෙරළාදැමුවාය...

"යනු..! ගොස් ආහාර පිසිනු... අර බෙනයේ ඇති ඇවැසි සියල්ලම..."

තවත් ඈ හා වාදකරන්නට සවියක් දුශාලා හට නොවේ වූයේ... ඈ තදින් වැදුණු හිසද පිරිමදිමින් අරුණාධිගෙන් මිදී යන්නට වූවාය... තබනා පියවරක් පාසාම ඈ හුන්නේ කල්පනාවකය...

----------

"නවතිනු...!!!

හලාහල විෂ කුප්පිය ක්‍රම ක්‍රමයෙන් බොඳව යද්දී, එකවරම පසුපසින් ඇසුණු හඬින් දුශාලා තිගැස්සුණි... හැරී බලන්නටත් කලියෙන් හස්තයට වැදුණු තදබල පහරකින් විෂකුප්පිය විසිවී වැටුණි...