❀သခင္ၾကင္လွ်င္ ပန္ေတာ္မူ❀ အခန္း (၄၇)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ကိုႀကီး ႏိုးလာၿပီ" ဆိုေသာ ယုေမဆီကအသံၾကသည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာသစ္ရင္းတန္းလန္းျဖင့္ အျပင္ကိုအေလာတႀကီးထြက္မိသည္။ ေမာင္တစ္ညလုံးေစာင့္ေနတာေတာင္ ႏိုးမလာဘဲ အခု ေမာင္မ်က္ႏွာေလးသြားသစ္သည့္အခ်ိန္ခဏေလးမွာႏိုးလာသည့္ ေပါင္ေပါင္းက ဆိုးလိုက္တာ။
မနက္ေရာက္ၿပီမလို႔ ယုေမနဲ႔ ေပါင္ေပါင္းေမေမကပါေရာက္လာတယ္ေလ၊ ႀကီးႀကီးျမတ္လည္းပါလာေသးတယ္။ ေပါင္ေပါင္းေမေမက ေပါင္ေပါင္းကိုၾကည့္ၿပီး ငိုတယ္သိလား။ ေမာင္ေတာ့မငိုပါဘူး၊ ေမာင့္ကိုေခ်ာ့မဲ့ ေပါင္ေပါင္းႏိုးလာမွ ငိုမွာေပါ့။ လူေစာင့္႐ွိလို႔ စိတ္ခ်ၿပီးခဏေလးမ်က္ႏွာလႊဲကာမွ ေပါင္ေပါင္းက သတိရလာၿပီတဲ့ ၾကည့္ဦး။
ေခါင္ရန္း မ်က္လုံးကိုဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္လုပ္ေနတုန္း ယုေမကလည္း အနားေရာက္လာသလို သူသတိရလာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အခန္းတစ္ခုကိုၾကည့္ရင္း လွမ္းေအာ္သည္က တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အသိလွမ္းေပးသလ္ိဳမ်ိဳး။ ၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္သြားေခၚမယ္ဆိုၿပီး ေျပးထြက္သြားေသးသည္။
အခုအေျခအေနအရ ေခါင္ရန္းေဆး႐ုံေရာက္ေနမွန္းရိပ္မိပါသည္။ သူ႕လက္ကိုဆုတ္ကိုင္ရင္း ဝမ္းသာအားရျဖစ္ေနသည့္ ေမေမ့ကိုလည္းေတြ႕ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ႀကီးႀကီးျမတ္ေရာ၊ သို႔ေသာ္ ေမာင့္ကိုမေတြ႕ရေသး။
သူ႕ေကာင္ေလး ဝမ္းနည္းေန႐ွာမွာ။
"ေမာင္ေရာ.."
မေန႔ကတစ္ေနကုန္ ဘာအစားမွမစားတာေၾကာင့္ေရာ၊ ခြဲစိတ္ထားသည့္အ႐ွိန္ေၾကာင့္ေရာ အားနည္းေနတာမလို႔ ေခါင္ရန္းအသံက ခပ္တိုးတိုးသာထြက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ေမေမက နားလည္ဟန္ျဖင့္ သူမကိုယ္ကိုေဘးကပ္လိုက္ရင္း ေမာင္႐ွိရာဆီသို႔ ေမးေငါ့ျပ၏။
"ဟိုမွာေလ သား"
တစ္ရက္ေလးအတြင္းမွာတင္ မ်က္ႏွာေခ်ာင္က်သြားေသာ ေမာင္ကဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိုးရိမ္ပူပန္ေနခဲ့မလဲ။ ညိဳေနေသာ မ်က္ကြင္းတို႔ေၾကာင့္ ေမာင္ညကမအိပ္ခဲ့မွန္းသိသာပါသည္။ ေမာင့္မ်က္ဝန္းတို႔ကလည္း ေဖ်ာ့ေတာ့ေနၿပီး ေခါင္ရန္းကိုသာ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
YOU ARE READING
သခင်ကြင်လျှင် ပန်တော်မူ (𝑪𝒐𝒎𝒑𝒍𝒆𝒕𝒆)
Romanceမြွေက သွေးအေး သတ္တဝါလို့ပြောရင် ခင်ဗျားပုံပြပြီးငြင်းခဲ့ရဦးမယ်။ တကယ်ပဲ ကိုယ့်ချစ်သူအပေါ် သွေးအေးချက်က လက်လန်တယ် (Normal ကနေ Version ပြောင်း၊ အခန်းသစ်ထပ်ထည့်ပြီးရေးထားတာမလို့ အဆင်ပြေမှဖတ်ပေးပါနော်)
