අම්මා.....අනේ...
මගෙ පුතා......අහකට....අහ...කට....පලයන්...
මම.යනකොට අම්මා උන්නෙ බිම ඉදගන වගෙ...යකා වැහුන මනුස්ස්සයගෙ අත පය තිබුන විදිහ මටවත් හිතා ගන්න බැරි උනා......අග්නී....දෙයියනේ අග්නි කෝ.....
බිම ඉදගන උන්න අම්මව වත්තම් කරන ගමන් මම අග්නිව හෙව්වා...අම්මෙ අග්නි කෝ..මගෙ අග්නි කෝ කියලා අහන්න බැරි අසරන කම මාව පහලටම ඇදලා දානකොට මම නිකමට කාමරේ බාල්කෙ දිහා බැලුවා.......
මගෙ හුස්ම වැටෙන්න ගත්තා....හිතින් මම දෙයියන්ට පින් දුන්නා.........
අග්නි....
මගෙ අග්නි ඉන්නවා.....එයා අර බාල්කෙට වෙලා ඉදන් ඉන්නවා.....යකා වැහුන මිනිහගෙන් අම්මව බේරගන්නම බැරි තැන අග්නි ඒකව පොලවෙ ගහලා තිබුනා...ඔය මනුස්සයට හොද සිහිය ආවම ගම හොලවයි දැන් ඉතින්....
අම්මා....
මගෙ පුතා....උඹලට එන්ඩ එපා කියනකොට මේකට රිංගුවෙ මොකද....
මං කොහොමද අම්මා ඇස් කන් පියාගන ඉන්නෙ......අම්මගෙ ඇගට මලගිය ඇත්තො නෙවෙ රාවනා වැහුනත් ඔට්ටු වෙන්නෙ යක්කු බව දැන දැන මට පුලුවන්ද අම්මා එලියෙන් ඉන්න....අම්මට මොකා මැනියො වෙද හාමිනේ කියලා කතා කෙරුවා උනත් අම්මා මට අම්මා මිසක් වෙන කව්ද......මට බෑ...මට මොනවා උනත් කමක් නෑ මට බෑ.......
කෝ අතෑරපල්ලා මට මොකුත් උන් නෑ..මට නියපිටින් හීරිමක් උනෙ නෑ...හැබැයි මේකව පොලවෙ ගහපු හැටියට ඇට කටු නැතිව ඇති......ඒකටත් ඉවසීම නෑනෙ......
මම අම්මව අල්ලගන හතර වටේම බැලුවා....එකම එක සීරිමක් තැල්මක් තියනවද බලන්ඩ.......අම්මගෙ ඇදන් උන්නා සාය දෙතැනකින් ඉරිලා හැට්ටෙ බොත්තම්.දෙක තුනක් කැඩිලා ඇරෙන්ඩ අම්මට සිරීමක් වත් තිබුන් නෑ........
මම එහෙම්ම බිම උන්න එකාව බැලුවා....ඒකා ඉන්නවා....ඒකගෙ අඩු හතර තිබුනෙ හතර දිහාවකට....අම්මා නම නොකියා ඒකටත් ඉවසීමක් නෑ කියලා කියනකොට ඔක්කොම කරපු අග්නියා කකුල් දෙක කතුරු ඔන්චිල්ලාවක් වගෙ දෙපැත්තට වන වන ඉදගන උන්න පොල්පරාලෙ පහුරු ගාන්න ගත්තා හරියටම මං මොනවා කරන්නද කියලා අහන්ඩ වගෙ....
