ආ....ව්හ්............
මම දෙකට නැවුනා.........
යටි බඩ හරහා වැදුන පාරත් එක්ක අම්මා හිනා වෙවි එහා මෙහා යනකොට මම බඩ අල්ල්න් දෙකට නැවුනා .......ඇග ඇතුලෙ හුස්ම ගන්න පවා හයියක් නැතිවෙනකොට මම අම්මා දිහා බලන් උන්නා....ඇයි මෙහෙම කරන්නෙවත් නාහම මම ඒ මූන දිහා බලන් උන්නා...
තරහව කොයිතරම්ද කියනව නම්.ඒ මූන කලුවෙලා....
..පලිගැනීමෙ චේතනාව....පපුවෙ උතුරන වෛරය කොයිතරම්ද කියනවා නම් ඒ මූන කලු වෙලා ගිහින් තිබුනා......
..දුක වේදනාව.....හිත් රිදීම් බලාපොරොත්තු ඇස් පනාපිටම නැත්තටම නැතිවෙලා යනකොට දැනෙන හැගීම්....ඒ ඔක්කෝටම වඩා.....කට පුරාවටම අම්මා කියලා කතා කරපු පුතෙක්ගෙ පලවෙනිම ආදර වන්තිය වෙච්ච ඒ ගෑනු පරානෙයි මේ හැම දේම කෙරුවෙ කියලා හිතෙනකොට මට අම්මෙ කියාගන අඩාගන ගිහින් තුරුල් වෙන්නවත් තැනක් නෑනේද කියලා හිතුනා......
දෙයියනෙග් පිහිටෙන් අප්පච්චිව සමරවීර ලව්වා ඒ අපායෙන් පිටකරවගත්තා උනත් මගෙ කොලුවට බැරි උනා මෙතනින් ගොඩ යන්න......මෙගොඩින් එගොඩට යන්න අඩියක් දෙකක් තියලම ඒදන්ඩ කඩල ගියා........
අම්මයො මේ හැම දේටම මුල...යක්ශ පරානයක් නොවුනත්...ඉපදිලා තියෙන්නෙ පලිගන්න බලාගන....දෛවය කොයො තරම් නම් සරදම් කරනවද කියනවා නම්.....මම ඉපදිලා තියෙනෙත් ආයම මාව මරපු කෙනාගෙ අත්දෙක උඩට වෙනකොට අග්නි ස්වකැමැත්තෙම්ම අම්මා ගාව හිරවෙලා තිබුනා.........
අම්මා.....
මගෙ පපුවට පුදුමාකාර තරන් බරයි.........මේ හැම දේම කරන්නෙ අම්මනෙ කියන එක මතක් වෙනකොට මගෙ පපුවට පුදුමාකාර බරක් දැනුනා....හැම දේම....හැම දේම.....හැමදේම.........කෙරුවෙ අම්මා.....එදා සාරන්‍යා ගෙ මලකද වලදාලා එනකොටත් මම පිට්ටනිය ගාවදිත් මම එදා කෑගැහුවා.....මට වරම ගන්න දියන් මේ මොන වේදනාවක්ද කියලා.....ඒත් ...එදා මම දැනන් උන්නෙ නෑ.......පහු පහු වෙනකොට ....පහු පහු වෙනකොට කියන්නෙ.....අවසානම තත්පරේ වෙනකම්ම මම දැනන් උන්නෙ නෑ....අන්තීම තත්පරේ දැනගත්තු මට වෙන්න ඕනා දේවල් වෙලා ඉවරයි.......මට නැතිවෙන්න ඕනා දේවල් නැතිවෙලා ඉවරයි.........
