" එයාව අතෑරපන්......"
අතෑරියෙ නැත්තන්.....
" එහෙම නොවුනොත්.......උඹට රිදේවි නොසෑහෙන්න......උඹට රිදේවි ඉවසන්න බැරි වෙන්න....."
අන්...අනේ...අග්.....අග්නීහ්.................අග්...කැහ්....කැහ්........
මම උන්නෙ පුටුවට හිර වෙලා......මට කතා කරගන්න පුලුවන් උනෙත් වචන දෙක තුනයි.... ඊට එහා වචනයක් වත් කතා කරනවා තියා මට ඇස් ඇරගන්න බැරි උනා......මල් වලින් එන සුවද මාව අඩ පන කෙරුවා.....ඒ මල් වලින් එන සුවදමගෙ සර්වාංගෙම තියන ශක්තිය උරා ගත්තා...හරියටම බාදුරා මලකට වැටුන පූච්චෙක්ට කබල ඇරෙන්න සර්වාංගෙම යුශ මලෙන් උරා ගන්නවා හා සමානවම ඒ මලෙන් මගෙ ඇගේ සම්පූරනම සාරය උරා ගත්තා..........
අග්නි මොකුත් නොකියම බලන් ඉන්නවා......එයගෙ ඇස් දෙක විතරක් ගින්දර් පාට වෙලා තියනකොට අමනුස්ස පිල්ලිය මගෙ බෙල්ල එන්න එන්නම හිර කෙරුවා ........අනේ....අනේ....මගෙ බෙල්ලෙ තියන මාලෙ.....
භෛරව් ගෙ රුද්‍රාක්ශ මාලෙ....අනේ ඒක....ඒකෙ කිසිම බලයක් නැද්ද.......ඒකෙන් වත් මට පිහිටක් නැද්ද.............
මම දැගලුවා...එන්න එන්නම හුස්ම හිරවෙනකොට මම කකුල් ගහන්න හැදුවා. බැරි බැරි ගාතෙ දුවන්න හැදුවා.........ගිනි ගත්ත කාක් කුනෙන් කලු පාට දුම් වලාවක් මතු වෙනකොට මාව අල්ලන් උන්න අමනුස්ස පරානෙ හිනා වෙන්න ගත්තා ...ඒ ගෑනි හිනා වෙනවා ....ඒ හිනාව මොන තරම් අහන් ඉන්න වේදනාවක්ද කියනවා නම් කන් බෙර පුපුරලා යන්න ආවා.......මට ඒ වේදනාව...ඒ හිනාව දරා ගන්න බැරි කමට මං යටි තොල් හපාගන අත් වලින් පුටු ඇන්ද මිරික ගත්තා . ..
.......අග්නි......අමරේන්ද්‍රන් ......ඉතින්.....උඹ ආයමත් කොහොම හරි උඹේ පුංචි වස්තුවව හොයා ගත්තා........ඉතින්.....දැන් ඊලග අඩිය මොකක්ද ...මුට කඩවර වරම් අරන් දෙන්ඩ ......ඒකද දැන් කරන්න ඉන්නෙ ....ඊට පස්සෙ ......ඊට පස්සෙ මොකක්ද .....??? උඹේ නමින් තව උන් ජාතක කරවන්ඩද ??
අනේ....අග්....නීහ්......අග්....නීහ්.......අග්.....නීහ්.....
මම මගෙ හිතින් කෑ ගැහුවා ......මාව අල්ලන් උන්න අමනුස්ස පරානේ වෙන්න තියන දේවල් එකින් එක එකින් එක කියනකොට මගෙ අග්නි දත් මිටිකෑවා .....එතන තිබුන මල් වාස් එක කුඩු නොකර අතින් පොඩි පට්ටම් කෙරුවා ......
