ဇာတ်လိုက်၏ဗီလိန်ဇနီးသည်

Chapter 83

{ ကလေးအတွက် လျော်ကြေးလား...ကလေးကို ပြန်ခေါ်မလို့လား? - ၁ }

" Omm... "

ကျန်းမင်ယွမ် ယနေ့တွင် စောစောအလုပ်ဆင်းခဲ့ကာ သားဖြစ်သူရဲ့ကျောင်းရှေ့သို့ ရောက်လာခဲ့ပြန်သည်... သူ ကျောင်းရှေ့သို့ ရောက်ချိန်၌ ကျောင်းဂိတ်ဝတွင် သားဖြစ်သူရဲ့ပုံရိပ်လေးကို တွေ့လိုက်ရလေသည်... တစ်ခုတည်းသောခြားနားမှုမှာ ယခင်နေ့က တွေ့နေကြဖြစ်သောအမျိုးသမီးငယ်လေး၏အရိပ်အယောင်ကို ကျောင်းရှေ့တွင် မတွေ့ရခြင်းပင်...

မိဘအသီးသီးက ၎င်းတို့သားသမီးများကို အသီးသီး လာကြိုသွားကြပြီဖြစ်သော်ငြား ရှင်းရှင်းလေးမှာတော့ ဆရာမဖြစ်သူရဲ့လက်ကို ကိုင်ထားရင်း တမျှော်မျှော်ဖြင့် စောင့်လို့နေရှာ၏... ကျန်းမင်ယွမ်သည် သားဖြစ်သူ၏ပုရိပ်လေးအား အချိန်တစ်ခုအထိ စောင့်ကြည့်နေခဲ့ပြီးနောက် ကားထဲမှ ထွက်လာလိုက်သည်...

ရှင်းရှင်းလေးသည် ချောမောပြီးဉာဏ်ကောင်းသည့်ဦးလေးကြီးနှင့် မတွေ့ရသည်မှာ လဝက်နီးပါးခန့်ရှိနေပြီဖြစ်သော်လည်း ကျန်းမင်ယွမ်ကို တွေ့လိုက်ချိန်တွင် ပြုံးပျော်ရွှင်စွာ တရင်းတနှီးနှုတ်ဆက်လေသည်... ထို့ကြောင့်လည်း ကျန်းမင်ယွမ်ဟာ အတော်လေး စိတ်ကြည်နူးသွားခဲ့ရသည်...

ကျန်းမင်ယွမ်သည် ရှင်းရှင်းလေးအား DNAစစ်ဖို့ရာအတွက် ကျောင်းအား အကူအညီတောင်းခဲ့ခြင်းဖြစ်သော်လည်း ယခု ဆရာမသည် သူ့အား မမှတ်မိပါလေ... ထို့ကြောင့် သူမ(ဆရာမ)က ရှင်းရှင်းလေးအား ကျန်းမင်ယွမ်လက်ထဲသို့ မထည့်လိုက်ချေ... သူမက ချန်းဟွမ် မရောက်သေးသည်ကို သိလိုက်ချိန်တွင် ရှင်းရှင်းလေး အအေးမမိစေရန် ကလေးအား ကျောင်းထဲသို့ ပြန်ခေါ်သွားတော့သည်...

ဆရာမက ရှင်းရှင်းလေးအား ကျောင်းထဲသို့ ခေါ်သွားတဲ့အခါ ကျန်းမင်ယွမ် သူ့သဘောဖြင့်သူ ကျောင်းထဲသို့ ဝင်လာလိုက်သည်...

သူမတို့ဆရာတပည့်နောက်သို့ ထိုသူလိုက်ပါလာသည်ဟု သတိထားမိသွားချိန်၌ ကျန်းမင်ယွမ်အား တားရန် ပြန်လှည့်လာခဲ့လေသည်...

သို့သော်လည်း ကျန်းမင်ယွမ်၏လက်ထောက်ဟာ အခြေအနေကို ခန့်မှန်းမိသောကြောင့် ကျောင်းအုပ်အား ဖုန်းဆက်ခေါ်ထားခဲ့ပြီးသားပင်... ထို့ကြောင့်လည်း ဆရာမက ကျန်းမင်ယွမ်အား တားတော့မည့်လုနီးပါးတွင် ကျောင်းအုပ်က ရောက်လာပြီး ကျန်းမင်ယွမ်အား ကျောင်းထဲသို့ ခေါ်လိုက်တော့သည်...

ဤနည်းဖြင့်ပင် ကျန်းမင်ယွမ် ရှင်းရှင်းလေးနှင့်အတူ တခဏရှိခွင့်ရခဲ့ခြင်းဖြစ်ပေသည်... ကျန်းမင်ယွမ်သည် သူ့ဆီတွင် သားတစ်ယောက်ရှိနေသည်ဟု စသိလိုက်စဥ်က လွန်စွာလန့်ထိတ်သွားခဲ့သော်ငြား ယခုတွင်တော့ သားဖြစ်သူအား ဘေးရန်တိုင်းမှ ကာကွယ်ပေးချင်မိ၏...

ရှင်းရှင်းလေးသည် အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ယဥ်ကျေးလိမ္မာသည့်အပြင် လွန်စွာချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းသေးသည်...

ကျန်းမင်ယွမ်သည် သူ့ဘေးတွင် ထိုင်နေကာ မိခင်အား စောင့်မျှော်နေသောကလေးအား ကြည့်ရင်း သူ့ခေါင်းထဲရှိ ယခင်အစီအစဥ်ကို ပယ်ဖျက်လိုက်ပြီး အစီအစဥ်သစ်တစ်ခုကို စဥ်းစားလိုက်ပေသည်...

သူ သားဖြစ်သူ၏မိခင်အား အသေအချာတွေ့ကာ ပြတ်ပြတ်သားသားဆွေးနွေးသင့်ပြီဟုပင်...

တစ်ခုအရေးကြီးသည်က သူ သားဖြစ်သူအား သူ့အိမ်သို့ ခေါ်လိုက်ရမည်လား ဒါမှမဟုတ် ယခုကဲ့သို့ ပုန်းလျှိုကွယ်လျှိုတွေ့နေမည်လားဆိုသောကိစ္စဖြစ်၏... ထိုအတွေးတို့ကို တွေးနေရင်းဖြင့် ကျန်းမင်ယွမ်တစ်ယောက် ရှေ့သို့ ခြေလှမ်းအနည်းငယ် လှမ်းလိုက်ချိန်တွင် အခန်းတံခါးပွင့်ခဲ့ပြီး အမျိုးသမီးငယ်လေးတစ်ယောက် ဝင်လာလေသည်...

ထိုအမျိုးသမီးငယ်လေးကို ပေါက်စီလုံးလေး က တွေ့သွားချိန်တွင် ပျော်ရွှင်စွာ ထရပ်လိုက်သည်.. ကလေးလေးက မိခင်ဖြစ်သူဆီပြေးသွားတဲ့အခါတွင် မိခင်ဖြစ်သူ ကလေးလေးရဲ့ပါးနှစ်ဖက်ကို နမ်းလိုက်ပြီး " အကြာကြီးစောင့်လိုက်ရလား သားလေး... မေမေ အလုပ်နည်းနည်းရှုပ်သွားလို့ပါ... တောင်းပန်ပါတယ်နော် "

" ရပါတယ် ဆရာမကပြောပြတယ် မေမေ အလုပ်ရှုပ်နေလို့တဲ့... "

" ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မေမေရဲ့အပြစ်ပါ... နောက်တစ်ခါ မဖြစ်စေရဘူးနော်... "

သားအမိ၂ယောက်က ထိုသို့ချစ်ပြနေကြသော်ငြာ်း မလှမ်းမကမ်းမှ ကျန်းမင်းယွမ်ဟာ ယခုချိန်တွင် ဘာမျှမတတ်နိုင်တာကြောင့် ကြည့်နေရုံသာ တတ်နိုင်ချေသည်...

Xxxxx