Chapter 132
ရှန်းလီထံမှ ရရှိခဲ့သည့် လိပ်စာအတိုင်း ဦးတည်လာခဲ့သော လီခန်းယီသည် ချန်းဟွမ်၏ဆိုင်အသစ်ကို အချိန်တိုအတွင်း၌ပင်ရှာဖွေနိုင်ခဲ့သည်။
စီးပွားရေးမှာ ကောင်းစွာလည်ပတ်နေ၏။ ည ၉ နာရီ၌ပင် ဆိုင်၌ လူတစ်ဝက်ကျော်ခန့်ရှိနေသည်။လီခန်းယီသည် ဆိုင်ထဲသို့ဝင်သွားပြီး ဟင်းပွဲအနည်းငယ်ကိုမှာယူကာ ဝိုင်းတစ်ခုတွင်ဝင်ထိုင်၏။ထို့နောက်ဘေးဘီကို လှည့်ပတ်ကြည့်နေလိုက်သည်။
သူသည် ည ၁၀ နာရီကျော်အထိ စောင့်ဆိုင်းခဲ့၏။
ည ၁၀ နာရီခွဲတွင် ကုန်တိုက်ပိတ်ပြီး ဈေးဆိုင်များလည်းပိတ်ရန်ပြင်ဆင်ကြသည်။ ၁၀ နာရီဝန်းကျင်တွင် ဖောက်သည်အများစုမှာ ထွက်ခွာသွားကြပြီဖြစ်ပြီး လီခန်းယီတစ်ဦးတည်းသာ ကျန်ရှိခဲ့၏။
ဆိုင်အတွင်း၌ဖောက်သည်ရှိနေသေးသောအချိန်များတွင် ဝန်ထမ်းများသည် အိမ်ပြန်၍မရနိုင်ပေ။
အနီးနားရှိ ဆိုင်များမှ ဝန်ထမ်းအားလုံးအလုပ်ဆင်းသွားကြသည်ကို မြင်တွေ့ရသဖြင့် စားသောက်ဆိုင်ဝန်ထမ်းများက စိုးရိမ်တကြီး ဖြစ်နေကြသည်။
ငွေသားများကို ဝိုင်းဖွဲ့လျက် ရေတွက်နေသော ဆိုင်ဝန်ထမ်းများက တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်နေကြ၏။
နောက်ဆုံးတွင် ရာထူးကြီးပုံရသော ဝန်ထမ်းတစ်ဦးက
လီခန်းယီထံ ဦးတည်လာသည်။
"မင်္ဂလာပါ... စားသုံးသူရှင့်... တခြားမှာချင်တာများရှိပါသေးသလား....ကျွန်မတို့ မကြာခင် ဆိုင်ပိတ်ရတော့မှာမလို့ပါ...”
လီခန်းယီသည်လည်း စိုးရိမ်နေမိ၏။
တစ်နာရီကျော်ကြာအောင် စောင့်ဆိုင်းခဲ့ရသော်လည်း ပစ်မှတ်ကို ယခုအချိန်ထိ မတွေ့မိသေးပေ။
ရှန်းလီထံမှ လိပ်စာအမှားကြီးရခဲ့လေသလားဟု သံသယဝင်မိသော်လည်း ထုတ်မမေးနိုင်သောအခြေအနေပင်။ဆိုင်ဝန်ထမ်းက သူ့ကို ထွက်သွားရန် အရိပ်အမြွက်ပေးနေပြီဖြစ်သည်။သိပ်မကျေနပ်သော်လည်း သူမ၏စကားမှာ မှန်ကန်၏။
