Chapter 120
" ဘာလို့ပြန်ယူလာတာလဲ" ချန်းဟွမ်က အံ့သြသွားသည်။
" ဘယ်သူမှ ပြန်ဝတ်လို့ရတာလည်း မဟုတ်ဘူး"
ကျန်းမင်ယွမ် မည်သို့ပြန်လည်ရှင်းပြရမည်ကို မသိပေ။သူသည်မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ နံရံကိုသာစိုက်ကြည့်နေသည်။
“ဒါပေမဲ့ ဒါတွေဝယ်ခဲ့တာက မင်းလေ ” ကျန်းမင်ယွမ်က ခပ်တိုးတိုးပြော၏။
ကျန်းမင်ယွမ်၏လုပ်ရပ်မှာ ရူးနှမ်းသည်ဟု ချန်းဟွမ် ခံစားရသည်။
အခြားအရာများကဲ့သို့ ပြန်လည်သုံးစွဲ၍ရသော အရာမျိုးလည်းမဟုတ်ပေ။
သူမက မျက်စောင်းတစ်ချက်ကျွေးလိုက်သော်လည်း ကျန်းမင်ယွမ်က မမြင်ချေ။
တစ်ဖက်လူဝတ်ထားသည့် ဝတ်စုံကို ကြည့်မိသောအခါ ချန်းဟွမ်တစ်ယောက် စိတ်ပျက်အားငယ်သွားတော့သည်။
သူမသည် အခြေအနေအား ရုတ်တရက် သဘောပေါက်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။
မျက်စိရှေ့မှ CEO သည် ကုန်တိုက်တစ်ခုမှ ဈေးပေါသောအဝတ်အစားများကို ဝတ်ဖူးမည်မဟုတ်ချေ။
သူ၏ဗီရိုထဲ၌ ဤကဲ့သို့သောအဝတ်အစားများအား
နေရာချမထားလိုခြင်းသာဖြစ်မည်။
“ ဟုတ်ပြီလေ...ပေး အဲ့အဝတ်တွေ "
ချန်းဟွမ်သည် စိတ်သိပ်မကြည်တော့ပေ။
သူမက အဝတ်အစားအိတ်ကို ယူပြီး အိပ်ခန်းထဲမှ ဗီရိုထဲသို့ သွားထည့်သည်။
ထို့နောက်ပြန်လာ၏။
“ ဒီမှာပဲ ထားထားလိုက်ပေါ့... နောက်ထပ်လိုလာရင် ယူသုံးလို့ရအောင် "
ချန်းဟွမ်က သဘောရိုးနှင့်ပြောသော်လည်း ကျန်းမင်ယွမ်၏လေသံက ကွဲပြားသည်။
ကျန်းမင်ယွမ်က ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်ဖြင့် အနည်းငယ် ပြုံးလိုက်သည်။
“ သေချာတာပေါ့ .... "
“ ဟုတ်ပြီလေ... ဘာကိစ္စမှမရှိတော့ရင် အခုပြန်လို့ရပြီ"
ကျန်းမင်ယွမ်၏ အပြုံးက အနည်းငယ်ပျက်ပြားသွား၏။ ချန်းဟွမ်က သူ့ထံမှ အမြန် လှည့်ထွက်သွားသည်။
