ဇာတ်လိုက်၏ဗီလိန်ဇနီးသည်

Chapter 142

{ ကျန်းမင်ယွမ်က ရှင်းရှင်းလေးကို ပထမဆုံးအကြိမ် ဆူခြင်း - ၂ }

အခန်းသည် အလင်းမဲ့နေချိန်တွင်သာ ကြောက်စရာကောင်းသည့်ပုံစံဖြစ်နေသော်လည်း... မီးဖွင့်လိုက်ချိန်မှာတော့ လွန်စွာခမ်းနားလှပသည်ဟုဆိုနိုင်ပေသည်.

လက်ရှိရောက်နေသောနေရာသည် ဧည့်ခန်းဖြစ်ပြီး ၈၀~၉၀စတုရန်းမီတာ ကျယ်ဝန်းလှသည်... မျက်နှာကျက်သည်လည်း အလွန်မြင့်မားပြီး ၎င်းပေါ်တွင် ရှုပ်ထွေးလှစွာ ထွင်းထုထားသည့် အတောင်ပံများဖြန့်ကျက်ထားသော ကောင်းကင်တမန်တော်များကို တွေ့မြင်ရ၏... တမန်တော်များ၏အတောင်ပံများသည် ဖြူစင်ပြီး အပြစ်ကင်းစင်သည့်အသွင်ရှိသည်... ထို့ပြင် ၎င်းတို့အားလုံးသည် လည်ပင်းနှင့်လက်မောင်းများ ပတ်လည်တွင် ရွှေရောင်အဆင်းရှိသောတန်ဆာတို့ကို ၀တ်ဆင်ထားလျက် ရွှေအတိပြီးသောဝတ်စုံရှည်ကိုပင် ဝတ်ဆင်ထားသေးသည်...

ချန်းဟွမ် ထို၀တ်စုံများကို ရွှေအစစ်ဖြင့် ပြုလုပ်ထားခြင်း ရှိမရှိ စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်ရှုနေမိသေး၏...

" ဒီအခန်းထဲက ပစ္စည်းအားလုံးက အစစ်တွေချည်းပဲ... "

သူမ အနီးနားမှ အမျိုးသားသည် သူမ၏စိတ်ကို ဖတ်လိုက်နိုင်သည့်အလား ပြောလာသောကြောင့် ချန်းဟွမ်မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားသည်အထိ အံ့သြသွားမိသည်...

ထို့နောက် သူမသည် အခန်းကို လှည့်ကြည့်နေရင်း အခန်းထဲမှ ကော်ဇောသည် မယုံနိုင်လောက်အောင် နူးညံ့ပျော့ပျောင်းနေသည်ဟု သတိထားမိလာသည်... နူးညံ့ပျော့ပျောင်းလွန်းတာကြောင့် ဒေါက်ဖိနပ်ဝတ်ထားသောသူမအတွက် မတ်တပ်ရပ်နေရန်ပင် အတော်လေး ဟန်ချက်ထိန်းနေခဲ့ရသည်... ထို့ကြောင့် သူမ ဒေါက်ဖိနပ်ကို ချွတ်လိုက်ကာ ဆီဆေးပန်းချီကားတစ်ချပ်ရှိရာဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်...

" ဒါကရော အစစ်ပဲလား...? "

" ဒါက ပန်းချီဆရာ Repinရဲ့လက်ရာ ထင်တယ်... "

သို့သော် ချန်းဟွမ် ထိုနာမည်ကို တစ်ခါမျှ မကြားဖူးပေ... " သူက အရမ်းနာမည်ကြီးတာလား..? "