Chapter 126
ချန်းဟွမ်၏ဆိုဖာက သိပ်မကျယ်ပေ။
အရှည်မှာ ၂ မီတာပင် မပြည့်ချေ။
လက်တန်းနှစ်ခုကို ဖယ်လိုက်လျှင် ထိုင်နိုင်သောအကျယ်သည် ၁.၆ မီတာ ပတ်ဝန်းကျင်သာရှိမည်။
ကျန်းမင်ယွမ်၏ အရပ်အမောင်းမှာ ပေါ့သေးသေးမဟုတ်ချေ။၁.၈၅ မီတာပတ်ချာလည်ဖြစ်သည်။
ဆိုဖာပေါ်တွင် အိပ်ပျော်နေသော ကျန်းမင်ယွမ်က သူ၏ခြေထောက်များကို ဆန့်မထားနိုင်ရှာပေ။
ကွေးကွေးကလေးအိပ်ပျော်နေသောပုံစံမှာ သနားစရာပင်ကောင်းသေးသည်။
ရှင်းရှင်းက ဆိုဖာနားတွင်သွားထိုင်ပြီး ကျန်းမင်ယွမ်၏ခေါင်းတစ်ဝိုက်ကို သူ၏ကစားစရာဖြင့်လှည့်ပတ်ပြီး ကစားနေ၏။
မတော်တဆအရုပ်ပြုတ်ကျလျှင် ထိခိုက်သွားနိုင်သောကြောင့် ချန်းဟွမ်က ရှင်းရှင်းကို ဆွဲထုတ်သွား၏။
ချန်းဟွမ်က ဆိုဖာပေါ်မှ လူကိုခဏတာစိုက်ကြည့်နေသည်။
နောက်ဆုံးတွင် သူမသည် ကျန်းမင်ယွမ်ကို အနည်းငယ်လှုပ်ခါကာအိပ်ရာမှနှိုးလိုက်၏။
" ထတော့ "
ကျန်းမင်ယွမ်သည် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မပျော်သေးပေ။သူက ချက်ချင်း နိုးလာသည်။
ကျန်းမင်ယွမ်က အိပ်မှုန်စုံမွှားဖြင့် မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ထထိုင်ရန်ပြင်၏။ ခပ်ကျဉ်းကျဉ်းဆိုဖာပေါ်၌လှဲနေရသောကြောင့် ပြန်အထတွင် ဟန်ချက်ပျက်ပြီး ပြုတ်ကျတော့မတတ်ဖြစ်သွားသည်။
“ ဆောရီး...” ကျန်းမင်ယွမ်က ဟန်ချက်ပြန်ထိန်းလိုက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်တွင် ငုတ်တုတ်ထထိုင်၏။သူက နှာခေါင်းစပ်ကိုထိပြီး သမ်းဝေလျက်ပြောသည်။
"ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားလဲတောင် မသိလိုက်ဘူး"
" သားသားသိတယ် "
ရှင်းရှင်းက ချန်းဟွမ်၏နောက်မှ ဘွားကနဲထွက်လာ၏။ သူ၏လက်ထဲ၌ ကစားစရာကို ကိုင်ဆောင်ထားသည်။
" ဖေဖေက သားနဲ့ မကစားခင် ခဏနားဦးမယ်လို့ ပြောသွားတာလေ "
" ပြီးတော့ဖေဖေ အိပ်ပျော်သွားတာပဲ "ရှင်းရှင်းက နှာခေါင်းရှုံ့ပြီး မကျေမနပ်ပြောသည်။
