Gözyaşları Da Durur-Gay

89.

Merhaba.
İyi okumalar.
.
.
.
.

Erkin sıkıldığı için banktan kalkıp yavaş yavaş yürümeye başladı.
Zaten iki gündür ful yatakta yatıyordu.
Bıkmıştı artık.
Yürüdükçe karnının kesilmiş yeri sızlıyordu.
Ama daha fazla oturup duramazdı.

Yüzünü kaldırıp kapalı havaya baktı.
Yüzünü geri yere çevirip üzerindeki cekete sarındı.
Yürümeye devam ederken hastane bahçesinde dolanan hemşirelere de göz gezdiriyordu.

Arkasını dönüp hastanenin giriş yerine baktı.
Nedim hâlâ gelmemişti.
Çıkış işlemlerini halledecekti sadece.
O onunla ilgilenirken, kendisi de dışarı çıkmıştı.

Hastaneye bakmaya devam ederken Nedim elindeki çantalarla çıktı.
Nefes alıp zaten yerini bildiği arabaya doğru yürümeye başladı.
Onun uzaktan arabayı açmasıyla ön koltuğa oturdu.
Göbeği otururken katlanır gibi olunca biraz koltukta öne geldi.

"Fazla beklemedin umarım. Emin lafa tuttu."

"Yok."

Çantaları arka koltuğa koyup şoför koltuğuna geçti.
Arabayı çalıştırdıktan sonra konuşmaya başladı.
"Alınacak vitaminler, ilaçlar falan var. Onları alalım. Dikiş izlerinin geçmesi için de Emin bir krem önerdi. Onu da alırız."

"Olur."

Nedim, Erkin'e bir kaç saniyeliğine bakıp önüne döndü.
Gerçekten bu hali onu şaşırtıyordu.
Normal bir günde gibi davranıyordu.
Sakin,gülümsüyor ve konuşuyordu.
Nedim de normal olarak bu hali için endişeliydi.
O tuvalette Erkin için ne iyi geleceğini,ona nasıl iyi geleceğini düşünürken,etrafı dağıtacak olmasından,ağlayacak olmasından eminken tam tersi olmuştu.

Ağlamamıştı.
Onun görmediği zamanlarda ağladığını düşünüyordu tabiki ama kendisi bile yanındayken, gözleri fazlasıyla küçülmüş karnına bakıp bakıp kederleniyordu.
Erkin nasıl öyleydi?

Belki de şoktaydı.
Olabilirdi.
Nasıl çıkacaktı peki?
Ondan sonra neler yaşanacaktı?
Belki de numara yapıyordu.
Mutluymuş gibi,üzgün değilmiş gibi davranmak işine geliyordu.
Belki de çabuk atlatmıştı.

İşte bunun olmasını isterdi.
Çabuk atlatmasını, hayatlarına geri aynı şekilde devam etmesini isterdi.
Nedim'in içi yansada,bebek hakkında konuşmak istese de ona uyum sağlardı.

Bir de olan vardı ki; Erkin'in bebeğe zor alışmasıydı.
Bu ise en güzel yanıydı.
Nedim'in bunu düşünmesi, yararlanması utandırıcydı evet ama Erkin iyi olacaktı.
Fazla üzerinde durmayacaktı.
Böylelikle Nedim'in tekrar tekrar onunla bağ kurmaya çalışmasına da gerek kalmayacaktı.
Yine aynı devam edeceklerdi.

Erkin, bebeğe çok zor alışmıştı.
Neredeyse 7. aya gelmişlerdi.
O zamanlar karnını sevdiğini görmüştü.
Önceleri hep yüzünü buruşturarak bakardı karnına.
Dokunmak istemezdi.
Zararlı olan her şeyi bile geç bırakmıştı.

Arabayı durdurup Erkin'e döndü.
Onun mutlu olmasını istiyordu.
Ne olduysa,mutlu olması,yanına olması gerekiyordu.

"Gelirim birazdan."
Erkin kafa salladığında dediği gibi olmuştu.
Arabadan inip eczaneye girmesi, çıkması,arabaya geri binmesi beş dakika falan sürmüştü.

Erkin dolu poşeti kendisine çektiğinde arabayı tekrar çalıştırdı.
O aldıklarını incelerken kısa mesafeli evlerine de gelmişlerdi.

Arabadan inip arka koltuktaki çantaları eline aldı.
Erkin artık nefret etmeye başladığı hastaneden uzaklaştığı için mutlu olurken, mutluluğu eve geldiğini görmesiyle bıçak gibi kesilmişti.
Ön camla bakışmayı kesip arabadan elindeki poşeti sıkıca tutarak indi.