PERİ

Ayrılık...

Serdar'dan...

"Nereye gitti Peri? Sezgin amca.. lütfen. Yapma bize bunu. Bi vedayı bile çok mu gördün ya! Nerde sevgilim? Nevra teyze nerde Peri?" diye sordum göz yaşları içinde. Sezgin amca yanıma çöküp omuzlarımdan tuttu.

"Güçlü dur oğlum. İkiniz için de en doğrusu buydu. Bir kez olsun sözümü dinleyin. Hadi gel, eve girelim. Dinlen. Sonra sakin kaf.."

"Ne sakin kafası? Peri gitti! Peri.. benim nefesim gitti, sesim gitti! Renklerim gitti...!." diyip sıkışan nefesimi düzenlemeye çalıştım.

"Serda.." diyen Sezgin amcaya aldırmadan çöktüğüm yerden kalkıp arabama atladım. Ona kızgındım.. belki de kırgın. Kızını korumak istemesini anlıyordum, ama kızını benden korumak istemesini anlayamıyordum! Ben mi zarar veriyordum yani Periye! Böyle miydi! Belki de...

"Allah kahretsin!!!!!" diye bağırdım direksiyona sayısız yumruk geçirirken. Siteden ne zaman çıkıp otobana girdiğimi hatırlamıyordum. Saate baktığımda beşe geliyordu. Böyle bitmeyecekti! Böyle! Kolay! Bitmeyecekti!

Elime aldığım telefonumun çatlayan ekranına baktım.. bir arama bile yoktu.. bir mesaj bile.. sayısız kez aramıştım ben oysa.. dönmemişti bana.. telefon bozuldu demiştim kendi kendime.. hâlâ daha o yalana inanmak istiyordum. Peri beni arardı, telefon bozulmuştur...

Kırık ekranda birkaç kez tıklayarak arama yerine ulaştım. Arayacağım kişi bu sefer Peri değildi.

"Efendim abi? Sabah sabah bi şey mi oldu? Korkuttun beni!"

Saate baktığımda sabah beşe geliyordu. Allahtan İbo öğlen on ikide yatıp, akşam dokuzda uyanıyordu.. hackerların genelinde böyle bi hayatsızlık vardı sanırım.

"İbo! Abim sana bi numara atacağım..yarına kadar bana nerdeymiş bul"

"A-abi.. yarına şurda iki saat var. Nası bulayım? Ayrıca eskisi kadar kolay değil artık. Polis, siber suçlar birimine aşırı önem veriyor. Bu yüzden bizim yaptığımız her hamle artık onl.."

"Sikerim hamleni İbo. Yarın akşama kadar buldun buldun. Ha, bulamadın, o zaman istediğin yeni bilgisayar setini unut!"

"At abi numarayı" der demez kapattım telefonu. Peri'nin numarasını atıp isim soyisim bilgisini de verdim. İboya güveniyordum. Bu işi o çözemezse kimse çözemezdi. İbo, bizim sevkiyat yaparken, kanalı yönetirken, gizli birtakım işler yaparken beynimiz gibi çalışırdı. Onunla genelde biz birebir iletişim kurmazdık. Asistanlar İbo'nun yolladığı bilgileri dosyalar bize sunardı. Uzun zaman sonra onu ilk kez aramıştım. Tabii ya! Aramıştım. Yani çalışıyordu telefon! Öyle değil mi? İstemiyor muydu Peri beni? O yüzden mi böyle yapıyordu...

"Ah Perim be..ah.. hem de ne ah.." gözüm yan koltuğa döndü. Onu orda hayal etti zihnim bir an. Radyodan gelen müziğe eşlik ediyor, arada bana öpücük atıyor.. ses tuşunu elinden bırakmayıp müzik kısmında dj gibi bir kısıp bir açıyor...

"Offf.. nerdesin güneşim... nerdesin ya"

Eve gitmek istemedim.. onun eksikliğini daha çok hissetmek istemedim. En son ne zaman uyumuştum? Ne önemi vardı ki.. gün ağarmıştı işte..

Mantıcıya geldiğimde Mantı Perileri yazan tabelayla göz göze geldim. Bu kız benim içime işlemişti. Ne kadar kaçarsam kaçayım onu bulacaktım. O... hep o. Yine o..

İçeri girdiğimde her zaman ona rezerve olan masamıza oturdum. Cebimden telefonu çıkarıp son çare Cihanı aradım. Çaldı... çaldı.. çaldı.. tabi ki o da açmadı..
Sezgin Bey tembihlemiştir tabii.. açacağına hiç ihtimal vermemiştim zaten..