Back To Yourself

#40 Kylie

Poniedziałek

Już sama nie wiedziałam, co myśleć o Marcusie. Względem mnie zachowywał się świetnie, ale kiedy tylko weszła Ashley, to zmienił się nie do poznania. Jaki jest naprawdę? Oto jest pytanie. Na obecną chwilę nie miałam ochoty z nim rozmawiać. Dzisiaj miała przyjechać Cassie. Będzie nocować w hotelu, który znajdował się niecały kilometr od akademików, więc nie będziemy miały problemu ze spędzaniem ze sobą czasu. Po zajęciach miałam pomóc jej się rozpakowywać, a potem kontrolna wizyta u lekarza. Dziwnie się czułam. Niby byłam wypoczęta, nic mnie nie bolało, zachowywałam się w miarę normalnie, ale jednak coś było nie tak. Potrafiłam stanąć przed oknem i wpatrywać się w przestrzeń, nie ruszając się nawet przez dwadzieścia minut. Byłam zrezygnowana, nic mi się nie chciało. Tak, jakbym straciła całą swoją energię. Ciągle chodziłam rozkojarzona. Rano ciężko było mi w ogóle zrozumieć, co Zoey do mnie mówiła. Z zajęć nie pamiętałam nic. Nie miałam pojęcia, co mi było. Przecież powinnam być podekscytowana. Cieszyć się, że moja najlepsza przyjaciółka przyjeżdża i będziemy mogły spędzić razem cały tydzień. Czasem miewałam ochotę dać sobie samej w twarz i kazać się ogarnąć. Najgorsze, że nie mogłam tego kontrolować. Przyszedł taki dzień i byłam jakby nieobecna. Podczas drogi na przystanek też kilka razy odpływałam myślami nie wiadomo gdzie. O mało co nie przegapiłam mojego autobusu. Kiedy zobaczyłam Cass, humor trochę mi się poprawił. Zaprosiła mnie do środka. Nawet nie wiedziałam, że mamy tak luksusowe hotele w Princeton. Uściskałyśmy się na powitanie, ale moja przyjaciółka od razu zauważyła, że coś jest nie tak.

- Hej, wszystko ok?

- Tak, w porządku.

- Nie potrafisz kłamać. Mów, o co chodzi.

- Tu właśnie jest problem. Nie wiem, o co chodzi. To jeden z tych dni, kiedy wszystko mi jedno. I tak nie słucham, co inni mają do powiedzenia, bo ciągle się zamyślam. Tylko nie pytaj, o czym tyle rozmyślam, bo najzwyczajniej na świecie nie wiem. To tak jakbym nie myślała o niczym. Po prostu gapię się przed siebie.

- Wszystko ma jakąś przyczynę. Może to coś związanego z Marcus'em?

- Znowu zaczynasz? Czemu się tak go uczepiłaś?

- Bo od czasu spotykania się z Cody'm na nikogo tak nie patrzyłaś jak na Marcus'a.

- Już sama nie wiem. Nie chcę chodzić z Marcus'em, ale podoba mi się to, co się między nami dzieje. Wczoraj naskoczył na swoją byłą, bo ta powiedziała, że jest z nim w ciąży. Takie zachowanie od razu przypomniało mi Cody'ego.

- Widzisz? Miałam rację. Chodzisz taka przez Marcus'a.

- Gdybyś nie osiągała takich sukcesów w projektowaniu ubrań, radziłbym ci się przenieść na psychologię.

- Kiedyś to rozważałam - uśmiechnęła się. - Zaraz przywrócimy ci trochę chęci do życia. Obawiam się, że ten pokój jest za mały, żeby zmieścić wszystko, co ze sobą zabrałam - tym razem to ja wybuchnęłam śmiechem.

Walizki rozpakowywałyśmy ponad dwie godziny. Było przy tym kupę śmiechu i zabawy. Cass miała rację, od razu się ożywiłam. Ona opowiadała o Middletown, a ja o moim życiu tutaj. Blondynce bardzo spodobało się to, co zrobiłam dla Zo. Długo zachwycała się tym pomysłem i jeszcze bardziej chciała poznać moją współlokatorkę.

- A jak tam z Shane'm? Przyjedzie na pokaz?

- Tak, ma tu dotrzeć w piątek wieczorem. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo się tym wszystkim stresuję. To mój pierwszy prawdziwy pokaz. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, to ta sobota będzie najszczęśliwszym dniem mojego życia.