Ի՞նչ են ցանկանում կյանքից ճակատագրի բերումով իրականության և պատրանքի երկու տարբեր աշխարհներում հայտնված հերոսները...Ոքանո՞վ են նրանք համակերպվում իրենց բաժին հասած աշխարհներին...Ինչպիսի՞ն են նրանց պատկերացումները այդ աշխարհների մասին...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Օդանավակայանը լցված է բազմաթիվ մարդկանցով և ճամպրուկներով:Որոշները սպասում են իրենց գրանցմանը , ուրիշները ՝ գրանցվում են և անցնում առաջ ՝ հաջողություն մաղթելով հարազատներին: Մոնիկան նայում է շուրջը , կծում ստորին շուրթը և սեղմում պայուսակը:Աշոտը կանգնած է նրա կողքին:
-Լարված ես:
-Չէ , լավ եմ:
Եղբայրը բարձրացնում է ունքը վեր , հարցական հայացք ընդունում և շարունակում.
-Չեմ հավատում:
Կինը թոթվում է ուսերը և ուշադրությունը կենտրոնացնում հեռվում գտնվող ամուսնու և դստեր վրա , ովքեր գնումներ են կատարում:
-Դու չպետք ա զանգեիր Հրանտին:
-Ինքը քո աղջկա հերն ա , իրավունք ունի հոգ տանել կնոջ ու էրեխու մասին:
-Մենք գրեթե օտարացել ենք , հեռվացել...
-Ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ իրա տեղը կընկնի:
-Ժամանակի ընթացքում ես վերջնականապես կգժվեմ ու կկնքեմ մահկանացուս:
Զարմանալի է , սակայն Աշոտին քրոջ բառերը չեն հուզում , բարկացնում և խիղճ առաջացնում:Երիտասարդը հասկացել է և ընդունել , որ այլևս հնարավոր չէ ապրել Մոնիկայի խնդիրներով , հրամաններով , անցյալով...Նա նույնպես անձնական և , առհասարակ , կյանք ունի:Հարկավոր է ապրել , վայելել , գնահատել յուրաքանչյուր անցած և գալիք վայրկյանը , կերտել ապագա , սեր , ընտանիք... Կինը կարդում է կախված հեռուստացույցին գրված չվերթների ժամացանկը , խորը շունչ քաշում և մոտենում եղբորը ՝ պարզելով նուրբ ձեռքերը:Նրանք գրկախառնվում են...
-Շնորհակալ եմ...
Շշնջում է Աշոտի ականջին , աղի կաթիլն ընկնում է երիտասարդի սպիտակ շապիկին և անմիջապես միախառնվում կտորի հետ:Տղան Մոնիկային ամուր սեղմում է կրծքավանդակին և խոսում.
-Երջանիկ էղի:
Երեխան վազքով մոտենում է մորը և քեռուն , կանգնում և ուրախ ձայնով հարցնում.
