Իրականության Սահմաններին . կյանքն ինչպես որ է

Մաս 70.

-Քաշի՛ ձեռքերդ մարմնիցս , հիմար:

Արմինեն հայտնվում է հսկայական ֆուրգոնում , գոռում և փորձում ոտքերով հարվածներ հասցնել իրեն առևանգողներին:Փակվում է երկաթե դուռը , լույսն ամբողջությամբ կորչում է:
Օրիորդը հոգոց է հանում և շրջում հայացքը , երբ տեսնում է իրենից մի քանի մետր հեռավորուլյան վրա նստած երիտասարդին:

-Ա՜...

Լսվում է նրա ՝ ականջները խլացնող ճիչը , տղան կախում է գլուխը , այնուհետև թեքում մեկ այլ կողմ , որպեսզի չնչին չափով կարողանա կանխել այդ անտանելի բղավոցի ձայնը:

-Ո՞վ ես:Ի՞նչ ա կատարվում:Արդեն ոչ մի բան չեմ հասկանում:

Մոտենում է և փխրուն բռունցքներով հարվածներ հասցնում երիտասարդին:

-Ա՜խ...Հիստերիկ ե՞ս:

-Արսե՞ն:

Կանգ է առնում և հանգստանում:

Արսենը գլուխը թեքում է ձայնի ուղղությամբ:Աղջիկը շտապում է ազատել սիրելիի երեսն այդ ճնշող կտորից:Շիկահերն այնպես է խորը շունչ քաշում , ասես տարիներ շարունակ չէր զգացել թարմ օդը:

-Արմին...

Խղճուկ հայացքով նայում է Արմինեին , ապա ճակատը հպում սիրելիի որովայնին ՝ փակելով բաց շագանակագույն աչքերը:
Օրիորդը մատները խրում է երիտասարդի մազերի մեջ:

-Խի՞ ենք էստեղ:Ինչի՞ համար են բերել:Ու՞ր են տանում:

Հարցնում է աղջիկը:

-Ո՞րտեղիդ էր կպնում էդ...

-Ուղղակի փորձում էր բարձրացնել վերև , Արս:Ամեն ինչ նորմալ ա

-Մենակ թե իմանամ ՝ ովքեր են:

Սեղմում է ատամները , բարձրացնում հայացքը վերև , համբուրում սիրելի աղջկա ձեռքը:

-Պետք ա հասկանալ էստեղ գտնվելու պատճառը:

Նստում է շիկահերի կողքին , ում ձեռքերը դեռևս կապված են մեջքի հետևում:

-Սկզբում պետք ա էս պարանից ազատվել:
Ձեռքերս արդեն չեմ զգում , արյունը դաստակներումս քարացել ա: