Powrót strachu

61

Pov Valerie

Nie odchodzę daleko, bo Louis mnie dogania i łapie za ramię żeby mnie zatrzymać. Nie wyrywam się mu, bo szczerze to sama chciałabym jeszcze z nim porozmawiać. Przecież wiecznie Niall nie będzie spał.

- Przysięgam, że wszystko ci wyjaśnię, ale obiecaj, że wysłuchasz mnie od początku do końca - kiwam głową na tak, i idziemy razem do jego pokoju. On przekręca kluczem w zamku. Podchodzę do jego łóżka i siadam na jego brzegu.

- Mów - popędzam go.

- To dziecko, które poroniłaś nie było Nialla tylko moje - co on bredzi? To nie możliwe żeby to dziecko było Louisa w tym czasie, w którym zostało poczęte nie sypiałam z nim.

- Nie rób ze mnie idiotki, w tym czasie nie spaliśmy ze sobą. To co mówisz nie jest możliwe.

- Ależ jest. Kilka dni wcześniej Niall mi powiedział, że jest bezpłodny, a musi mnie dziecko. Rozmowiał z twoim ginekologiem i dobrze wiedział kiedy masz dni płodne. Z podaniem ci pigułki gwałtu byś niczego nie pamiętała nie miał żadnego problemu. Udało się za pierwszym razem - to brzmi tak niedorzecznie, że po prostu nie da się w to nie uwierzyć.

A jeśli to prawda to znaczy, że Niall sobie po prostu ze mnie zakpił. Zabawił się moim kosztem.

- Ale dlaczego poprosił akurat ciebie?

- By geny się zgadzały, jestem synem jego ojca, ale ten nigdy nie kwapił się do tego żeby mnie uznać, pozostałem w jego domu, lecz nie dał mi niczego więcej - cholera, czego ja jeszcze nie wiem o moim mężu. Przecież on mnie ciągle okłamuje.

A teraz jeszcze wiem, że Louis także nie powiedział mi prawdy. Mimo iż ja zawsze wszystko mu mówiłam.

- Dlaczego nie wspomniałeś mi o jego planie? Powinieneś wiedzieć, że nie zrobiła bym niczego co mogłoby ci zaszkodzić, w żaden sposób bym cię nie wydała - po prostu nie mogę zrozumieć czemu on mi nie zaufał. Czyżbym na to nie zasłużyła?

- Wiem, ale ja przede wszystkim dbałem o twoje bezpieczeństwo. Nie mogłaś o niczym wiedzieć.

Mam coraz to większy metlik w głowie. To zbyt wiele informacji jak na jeden dzień.

- Muszę to wszystko przemyśleć - wstaje. Dobrze, że Niall śpi, bo nie wiem czy dałabym radę się powstrzymać przed wykrzyczeniem mu tego co mi zrobił.

Nie wiem już czy jestem bardziej wściekła na niego czy na Louisa. W końcu co do mojego męża to nigdy nie miałam zbyt wielkich złudzeń, od zawsze wiedziałam jaki on jest. Lecz jeśli chodzi o Louisa to często byłam jego bardziej pewna niż siebie samej.

- Mam nadzieję, że nie czujesz do mnie nienawiści.

- Na razie nic nie czuje - podchodzę do drzwi i przekręcam klucz.

- Mówię to po raz pierwszy, ale jeśli tylko wyrazisz chęć to zabiorę cię jak najdalej stąd.

Im więcej waszych konkretnych komentarzy tym szybciej kolejny rozdział.