YER GÖK bir olsa / GxG

31- Ç&G Yine...

°°°

Selaam :)

Dün yorumlarınızı okudum ama cevap veremedim arkadaşlar.
Muhtemelen bugün de veremeyecek gibiyim, belli değil.
Ama siz beni yorumsuz bırakmayın lütfen yine de.
Üzülürüm bak.!

Yine 2000 kelimenin çok üstünde bir bölüm yazmışım.

Buyursunlar efenim:)

[□■□■□]

●●●

Çalan korna sesine dönüp baktım.

Ama bu kez eğer hayâl görmüyorsam, bu kişi yol isteyen bir şoför değil. Şoför, ama bu şoför o şoför değil... Bu, Gökçe şoförü... Yani Gökçe olan şoför.

Lan bu, Gökçe'nin ta kendisi işte amk...

●●●

Gökçe gelmiiişş... La laa la laaaa...

O-ha! Bi dakka.! iyi de bugün buluşmayacaktık ki biz. Ben çağırmadım yani onu.

Eee.? Eve gidip Gökçe'yle yazışacaktım ben. Öyle plânlamıştım. Şimdi yazışamayacak mıyız bu durumda biz? Koşa koşa eve niye geldim lan ben o zaman?

Kapıda dikildim kaldım, girmiyorum da apartmana. Giremiyorum yani. Bi'şey engelliyor.

Gökçe de arabadan inmiyor halâ. Beni izliyor oturduğu yerden. 'Yazışalım' dediydim ben ona, 'konuşalım' demediydim ki... Eve gidip, 'Niye geldin?' yada 'Bu gelen sen misin?' mi yazsam acaba?

Gökçe'nin kornaya bir kez daha, kısacık dokunması sonucunda, varlığına kesin ikna ettim sonunda kendimi sanırım!

Bazen böyle Gökçe yüzünden mala bağlıyorum ya, bunu farkedince acayip sinir oluyorum kendime hee... Normalde insanları söylemlerimle aptala çeviren benim çünkü. Ama böyle aptal gibi davranan ben oluyorum.

Kız evime kadar gelmiş, ben halâ tutmuş eve gidip onunla yazışacaktım diye kendimi şartladığım şeyden uzaklaştıramayıp, birde kanlı canlı karşımda durduğunu, buraya kadar geldiğini kabul etmemek için uğraşıyorum. Oradan bir tutam 'Bravi!' alabilir miyim kendim için lütfen.? Artık biriniz verin, hanginiz olursa. Bana farketmez.

E artık burada mal mal dikilip duracağıma, kızın yanına gideyim bari, di mi?

●●●

Adım adım Gökçe'ye yaklaştıkça, heyecanım da eş zamanlı artmaya başladı kalbimin ritmine aldanarak.

Bu benim kalpte, buaralar sık sık hatırlatıyor kendini yalnız. 'Heeyy... Bak ben de burdayım hee. Coşturayım mı seni? Vereyim mi adrenalini dibine dibine haa, açayım mı altını biraz, salayım mı kelebekleri içine?', diyor durup durup.

Kalbimi ve sesini bir kenara bırakmaya çalışarak, arabanın yanına kadar gelip, camın dışından Gökçe'nin gerçekten Gökçe olduğuna iyice emin olduktan sonra, halâ neden camı açmadığını sorguladım bu kez hafiften de sinirlenerek.

Madem buraya kadar geliyorsun, konuşmayacaksan niye geldin di mi? Açsana şu camı konuşalım o zaman amk. Zaten senin yüzünden, seninle de yazışamıyorum şu an...

Yalnız halâ da açmıyor camı falan. Pes.! Kaşlarımı oldukça çatıp, camı açması için elimle daireler çizmeye başladım görebileceği şekilde.