Jak to jest być wynaturzeniem czyli dziennik transpłciowego aseksualisty

Znowu szkoła

Mimo że już od paru tygodni wiedziałem, że to się stanie, było dla mnie to odległe. Nie mogłem przyjąć tego do świadomości i cały czas odrzucałem te myśli. W głębi serca liczyłem na kolejną falę wirusa żebyśmy nie wrócili. Niestety nie podziałało. Jutro idę do szkoły. Na "dobry początek dnia" mam sprawdzian z "Potopu". Warto wspomnieć, że ledwo zdaję z polskiego. Sprawdziany, które robiła ta baba były tak trudne, że nawet na zdalnych wyczynem było dostać 2. Nie chcę wracać. Nie ma w tym nic dobrego. Wstawanie o 6, sprawdziany, duszenie się w maseczce, spotkanie się z ludźmi i powrót do domu o 18. A no i jeszcze sprawdzanie notatek (nie mam żadnych :") ) Boję się też jak zareagują na moje włosy. Są teraz obcięte "na chłopaka" i daje mi tu dużo passingu. Planuję też założyć binder. Boję się. Mam nadzieję, że nic nie powiedzą i nawet się nie skapną. Chociaż trudno nie zauważyć gdy ogromny balast się spłaszcza (nie całkowicie, bo to niemożliwe). Jeszcze nie wiem jak poradzę sobie z wfem. Nie można ćwiczyć w binderze, a w lato raczej nie będę mógł ćwiczyć w bluzie. Chodzenie w samej bluzce powoduje we mnie mega dysforię i niekończący się wstyd.