ဦးရဲ႕ကမၻာငယ္⚠
Nike brandအကၤ်ီျဖဴျဖဴေလးကမဲညစ္ေနသည္။
သူေဌးသားေလးရွိုင္းထက္ေအာင္ကတစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္ကိုၿခံစည္းရိုးခုန္ေက်ာ္ၿပီးဝင္သတဲ့။
'ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း'
ၿခံစည္းရိုးေက်ာ္ဝင္႐ုံတင္အားမရလို႔ထိုအိမ္ႀကီးရဲ႕တံခါးကိုပါတစ္ဒုန္းဒုန္းထုလိုက္ေသးတယ္တဲ့။
" ဘယ္သူ...ရွိုင္းထက္ေအာင္! "
"ဦး..."
ရွိုင္းထက္ေအာင္ကိုၾကည့္ရင္းဘုန္းျမတ္သူသက္ျပင္းခ်သည္။
ေသခ်ာပါသည္။
ထိုေကာင္ေလးလဲမိဘေတြစီစဥ္ၾကသည့္ကိစၥကိုသိသြားေလၿပီ။
သူ႕အေပၚအထင္လြဲသြားမလားလဲစိုးရိမ္မိေပမဲ့ညစ္ေပေနသည့္ေကာင္ေလးကိုအရင္သန႔္ရွင္းခိုင္းရသည္။
"သြား...ေရသြားခ်ိဳး...ငါ့အကၤ်ီပဲယူဝတ္...
တစ္ကိုယ္လုံးမဲညစ္ေနတာပဲ...
ဘာလုပ္ဖို႔ၿခံစည္းရိုးေက်ာ္တက္လာတာလဲ
အဖမ္းခံရမွဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေနမယ္..."
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုမထားခဲ့ဘူးမလား"
ဦးရဲ႕လက္ေတြကိုဆုပ္ကိုင္ရင္းေမးလိုက္ေတာ့ဦးကမထင္မွတ္သလိုအံ့ဩေနဟန္။
"ဘာလို႔ထားခဲ့ရမွာလဲ..."
"ကြၽန္ေတာ္က...ကြၽန္ေတာ္ကဘြဲ႕လဲမရေသးဘူး
အလုပ္အကိုင္လဲမရွိဘူး...
ဦးကိုပဲကပ္တြယ္ေနတဲ့အပိုလူ...အမ္း"
ဟုတ္ပါသည္...။ထိုအနမ္းသည္ဘုန္းျမတ္သူမွစနမ္းျခင္းသာ။ျပန္မနမ္းပဲအေၾကာင္သားရပ္ေနသည့္ေကာင္ေလးေၾကာင့္ေရွ႕ဆက္ပဲနမ္းရေတာ့မလိုရပ္ပဲရပ္လိုက္ရေတာ့မလို။မလိုအပ္တဲ့စကားလုံးေတြကိုဆက္မၾကားခ်င္ေတာ့လို႔သာဆြဲကပ္နမ္းလိုက္ေပမဲ့ေၾကာင္အေနသည့္ေကာင္ေလးကိုစိတ္မရွည္ခ်င္။
ဘုန္းျမတ္သူႀကဳံေနရသည့္အခက္အခဲကိုသိေနသည့္အလားအနမ္းေတြ
ဆက္လက္ဦးေဆာင္သြားသူမွာရွိုင္းထက္ေအာင္ပင္။ကေလးတစ္ေယာက္ကLollipopစားေနသလိုမ်ိဳးႏႈတ္ခမ္းသားေတြကိုအတင္းလိုက္ဆြဲေနသည္မို႔ဘုန္းျမတ္သူဆက္မနမ္းနိုင္ေတာ့။
"ရား...လႊတ္ေတာ့
သြား...ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသန႔္ရွင္းလိုက္ဦး
ဦးကညစ္ပတ္တဲ့ကေလးေတြကို
လုံးဝမခ်စ္တတ္ဘူး...သြား"
ရွိုင္းထက္ေအာင္ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္သြားလည္းသူဂ႐ုမစိုက္ခ်င္ပါ။ၿခံစည္းရိုးေက်ာ္တက္လာကတည္းကစိတ္ဆိုးခ်င္ေနသည္မို႔ဆူကိုဆူရဦးမည္သာ။သူ႕ကိုယ္သူအပိုလူဟုထင္ေနေသာေကာင္ေလးကိုစကားအရွည္ႀကီးေတြေျပာၿပီးရွင္းျပရဦးမည္။
ေရခ်ိဳးထားတဲ့ရွိုင္းထက္ေအာင္ကအနည္းငယ္လန္းဆန္းေနဟန္။
သူ႕ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာအဝတ္အစားတစ္စုံအပိုပါေပမဲ့ဦးရဲ႕အေငြ႕အသက္ေလးေတြရွိေနတဲ့ဦးရဲ႕အကၤ်ီေတြကိုသူႀကိဳက္သည္။ခက္တာကသူနဲ႕ေတာ္သည့္အကၤ်ီရွားတာပင္။Hoddieအႀကီးႀကီးတစ္ခုသာသူနဲ႕အံကိုက္ျဖစ္ေနသည္။ဦးရဲ႕PantsေတြJeansေတြဦးရဲ႕ေဘာင္းဘီေတြတစ္ခုမွသူနဲ႕မေတာ္တာေတာ့အံဩစရာပင္။
သူဝတ္ထားတာဦးရဲ႕Hoodieအပြႀကီးနဲ႕သူ႕ရဲ႕Boxerသာသာေဘာင္းဘီတိုေလး။
ဦးကသူ႕ကိုၾကည့္ရင္းရယ္ခ်င္တာကိုအတင္းမ်ိဳသိပ္ထားရသလို။ဒါေပမဲ့မရယ္ပါ။ရယ္သံအစားဦးရဲ႕ေဘးနားကိုလာထိုင္ဖို႔လက္ရမ္းျပသည္။ပုံမွန္လိုပဲႏူးညံ့ေသာေလသံေလးႏွင့္ရွင္းျပလာသည္မိုသူဘယ္လိုစိတ္ဆိုးရမည္နည္း။
"ဦးကရွယ္ယာေတြကိုပဲဝယ္လိုက္တာပါ...
မင္းကိုထားခဲ့မွာမွမဟုတ္တာပဲ
လူႀကီးေတြကစီစဥ္တာဆိုေပမဲ့...
ဦးတို႔သေဘာထားဆိုတာလဲရွိေသးတာပဲ
ဘာလို႔ဦးကိုမယုံၾကည္ရတာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္လို႔...
ဦးကြၽန္ေတာ့္ကိုထားခဲ့မွာကိုေၾကာက္လို႔"
"မထားခဲ့ပါဘူးဆို..."
အခုမွဦးကိုသူေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ ဦးပုံစံကတစ္စုံတစ္ရာကိုစိတ္တိုေနဟန္။ သူ႕ကိုအရင္လိုပဲႏူးညံ့စြာစကားေျပာေနေပမဲ့ဦးမ်က္ဝန္းေတြမွာရွိေနသည္ကတစ္ျခားတစ္စုံတစ္ခု။ အမည္မေဖာ္နိုင္တဲ့တစ္စုံတစ္ခု။
"ကိုယ့္မ်က္ႏွာက
အဲ့ေလာက္ေတာင္ၾကည့္လို႔ေကာင္းတာလား"
"နမ္းခ်င္တာ"
"နမ္းေလ..."
ဦးကရယ္ရင္းသူ႕ကိုစသည္။ စေနမွန္းသိေပမဲ့သူ႕စိတ္ေတြကိုမထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္။ ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာဦးကိုသိပ္ေတြ႕ရတာမို႔ဦးရဲ႕အထိအေတြ႕ကိုသူတအားလြမ္းေနမိသည္။
ဦးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းလွလွေတြ...
ဦးရဲ႕ခါးလွလွေလး...
တစ္ညသာပိုင္ဆိုင္လိုက္ရတဲ့ဦးရဲ႕အထိမခံနိုင္တဲ့ေနရာေလးတစ္ခု...။
အေတြးနဲ႕တင္သူ႕စိတ္ေတြကအရိုင္းဆန္လာျပန္သည္။
ဦးတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပဲျဖစ္တည္လာတဲ့စိတ္ဆႏၵေတြ။
"အလွပဲထိုင္ၾကည့္ေနမွာဆို
ျပန္ေတာ့ေလ...ကေလးေလး"
"wait what?..."
ရွိုင္းထက္ေအာင္႐ူးသြားေတာ့မလိုပဲ။
ဦးက...အခုသူ႕ကိုFlirt?
ယူခ်င္လဲယူလို႔ရတယ္လို႔ေျပာခ်င္တာ?
အေတြးထဲမွာQuestion marksေတြတန္းစီထြက္ေနတဲ့သူ႕ကိုဦးကေလွာင္ရယ္တယ္။ ဦးရဲ႕ရယ္သံေတြထဲမွာဒီတစ္ခုကေတာ့သူ႕ကိုသက္သက္စြေနတာ။
ခ်က္ခ်င္းပဲဦးကိုဆြဲဖက္ရင္းဦးရဲ႕လည္ပင္းသားေဖြးေဖြးကိုကိုက္ခဲပစ္လိုက္တယ္။
"အာ့...အလ်င္လိုဖို႔မလိုပါဘူး
ဦးကမင္းပိုင္ၿပီးသားေလ"
သူ႐ူးသြပ္သြားၿပီ။
ဟုတ္တယ္...ရွိုင္းထက္ေအာင္ရဲ႕စိတ္ေတြလြတ္ထြက္ကုန္တဲ့အထိ႐ူးသြပ္သြားတာ။
အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာပဲဦးရဲ႕အဝတ္အစားေတြကိုသူဖယ္ရွားပစ္လိုက္တယ္။
ဒါေတြကဦးရဲ႕အလွေတြကိုဖုံးကြယ္ေနတာ...
အရွင္းဆုံးေျပာရရင္ဦးရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကိုသူကလြဲၿပီး
ဘယ္သူ႕ကိုမွ/ဘယ္အရာဝတၳဳပစၥည္းနဲ႕မွမထိေတြ႕ေစခ်င္ဘူး။
အဝတ္မပါတဲ့ဦးရဲ႕ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခ်င္းစီကိုသူအရသာခံၿပီးထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ဦးကအရယ္မပ်က္ေသးဘူး။
-ခဏၾကာရင္ဦးရယ္နိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္-
"ဟက္...အဲ့ေလာက္ေတာင္
ကိုယ့္ရဲ႕bodyကိုႀကိဳက္ေနတာလား
ႀကိဳက္ရင္လဲအလွပဲၾကည့္မေနနဲ႕လို႔"
"ဦးတစ္ကယ္ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ"
ဦးရဲ႕အဆီမရွိတဲ့ဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေပၚကabsေတြကိုဖြဖြေလးလိုက္နမ္းရင္းသူေမးလိုက္တယ္။
"ကိုယ့္ေကာင္ေလးဆီကလိုခ်င္ေနတာေလ..."
"အား...ကြၽန္ေတာ့္ကို႐ူးေစခ်င္ေနတာလားလို႔
ဦးရဲ႕အခုပုံစံေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္႐ူးေတာ့မယ္လို႔"
"အ႐ူးကိုေတာ့ေကာင္ေလးမေတာ္နိုင္ဘူးေနာ္
လစ္..."
"ရယ္ပါ...ရယ္ပါ..."
ဦးရဲ႕ခါးကိုကိုက္ဆြဲပစ္လိုက္ရင္းသူေျပာလိုက္တယ္။ တစ္ကယ္သူ႕ကိုေျဖးေျဖးခ်င္း႐ူးေအာင္လုပ္ေနတာဦးက။
"ေခြးကိုေတာ့ခ်စ္တယ္...
တစ္ခ်ိန္လုံးကိုက္ေနရင္ေတာ့ၾကည့္မရ...အြန္း..."
အဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ...သူ႕ကိုဆာေလာင္ေအာင္လုပ္ေနတာ***
အဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ...သူ႕ကိုကလိေနတာ***
အဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ...သူ႕ကို႐ူးသြပ္ေအာင္လုပ္ေနတာ***
အဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုအျပစ္ေပးခ်င္လြန္းလို႔သူ႕စိတ္ေတြထိန္းမရေတာ့ဘူး။
"ကိုယ္ေျပာၿပီးသားေနာ္
ဧည့္ခန္းေတာ့မရဘူး...
sofaေပၚမွာမလုပ္နဲ႕...ဟာ့"
ခ်က္ခ်င္းကိုဆြဲေပြ႕လိုက္တာမို႔လန႔္သြားရျပန္သည္။ ထိုေကာင္ေလးဟာေလ...လက္ရဲဇက္ရဲနဲ႕။
"သိပ္စကားမ်ားတာပဲ...
ဟုတ္ပါၿပီ...ဒီကအလွေလးသေဘာအတိုင္းပါပဲ"
ဦးရဲ႕ေျခတံရွည္ရွည္ေတြကသူ႕ခါးကိုခ်ိတ္တြယ္ထားၿပီးသူ႕ရဲ႕လည္တိုင္ကိုလဲဖက္တြယ္ထားေသးတယ္။အနီးကပ္ျမင္ေနရတဲ့ဦးရဲ႕မ်က္ႏွာလွလွကိုၾကည့္ရင္းအိပ္ခန္းဆီကိုေရာက္ဖို႔ခပ္ျမန္ျမန္ပဲလမ္းေလွ်ာက္သြားမိတယ္။
ဦးရဲ႕ကိုယ္ကိုအိပ္ရာေပၚေျဖးေျဖးခ်င္ခ်ေပးလိုက္ၿပီးလြမ္းဆြတ္ေနခဲ့ရတဲ့ဦးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုမြတ္သိပ္စြာနမ္းရွိုက္မိေလရဲ႕။သူသိပ္သေဘာက်တာပဲ...ဦးဘက္ကျပန္နမ္းရွိုက္လာတိုင္းအရမ္းခ်ိဳၿမိန္လြန္းေနတာကို။
ဒါကိုအနမ္းတိုက္ပြဲတစ္ခုလို႔ပဲဆိုၾကပါစို႔။ဘယ္သူ႕ဘက္ကမွအေလွ်ာ့ေပးမဲ့တိုက္ပြဲတစ္ခုေတာ့မဟုတ္ဘူး။အသက္ရႉေတြၾကပ္ၿပီးေမာပန္းလာတဲ့အထိေတာင္မရပ္မနားဆက္နမ္းေနၾကဦးမွာ။အဲ့အခ်ိန္မွာႏွစ္ေယာက္လုံးကတစ္ေလာကလုံးကိုေမ့ထားတယ္။ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ဟာ...အလြတ္မေပးပဲနမ္းေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းသားေတြစီမွာပဲနစ္ဝင္ေနၿပီ။
"အြန္း...အြန္း..."
အရႈံးေပးလိုက္သူကေတာ့ဘုန္းျမတ္သူ။
အသက္ရႉရတာတအားခက္ခဲလာသည္မို႔သူ႕ကိုလႊတ္ေပးေစခ်င္တာ။
သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကလည္းအနည္းငယ္ေယာင္ေနၿပီ။
ဒါေပမယ့္ စိုစိုျပည့္ျပည့္ေလးနဲ႕နမ္းခ်င္စရာေကာင္းေနတုန္းပဲ။
ရွိုင္းထက္ေအာင္လက္ေတြက်ဴးေက်ာ္ရာကသူအထိအခံနိုင္တဲ့ေနရာႏွစ္ခု။ရင္ဘတ္ကိုလဲတစ္ခ်က္ခ်က္လာကိုက္ေသးတယ္။အေနာက္ပိုင္းရပ္ဝန္းကတစ္ဆစ္ဆစ္နာက်င္လာတဲ့အခါႏႈတ္ခမ္းေတြကိုသာဖိကိုက္ထားမိတယ္။ရွိုင္းထက္ေအာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကလိုခ်င္မႈေတြသိပ္ျပင္းျပေနခဲ့တာပဲ။အစပ်ိဳးျခင္းမရွိပဲဒီအတိုင္းႀကီး။
ဒီလိုအေျခအေနေရာက္ဖို႔ ဘုန္းျမတ္သူကပဲေတာင္းဆိုခဲ့ေပမဲ့ တစ္ကယ္တမ္းတအားပင္ပန္းရတာကသူ။အရွိန္ေတြျမန္လာေလပိုနာက်င္ရေလပဲ။အဲ့နာက်င္မႈကေနပဲသေဘာက်စရာေလးေတြပါဝင္လာတတတ္တာ။နာက်င္မႈဆိုတာကအသားက်လာတဲ့အမွ်ေျဖးေျဖးခ်င္းသာယာမႈဆိုတဲ့အရာကိုရွာေတြ႕ဖို႔လြယ္ကူလာတယ္။
"ရွိုင္းထက္ေအာင္ရာ...
ကိုယ္မင္းကိုသိပ္ခ်စ္တာပဲ..."
"ကြၽန္ေတာ္ကပိုခ်စ္တယ္..."
ေမာေနတာေၾကာင့္ခပ္ဟဟေလးျဖစ္ေနတဲ့ဘုန္းျမတ္သူရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုသူထပ္မံနမ္းရွိုက္လိုက္တယ္။ေသခ်ာတာကေတာ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အျပာေရာင္အခ်စ္ညေနခင္းဟာအဆုံးမသတ္ေသးပါဘူး။
**__**
"ငါဘယ္နားကေနေခ်ာင္းလို႔ရနိုင္မလဲ"
ႏြယ္သက္ခိုင္လက္သည္းကိုက္ရင္းတစ္ေယာက္တည္းေရ႐ြတ္ေနမိသည္။ဟုတ္ပါတယ္။ဦးဘုန္းျမတ္သူရဲ႕အိမ္ဆီကိုသူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္လုံးအတူတူလာခဲ့ၾကတာပါ။ၿခံစည္းရိုးေက်ာ္ၿပီးဝင္သြားတာကေတာ့
ရွိုင္းထက္ေအာင္တစ္ေယာက္တည္း။
"ျပန္မထြက္လာပုံေထာက္
သူတို႔အဆင္ေျပေနမွာပါ...ငါတို႔လဲျပန္ရေအာင္
ႏြယ္သက္ခိုင္ေရ..."
"က်စ္...အတြဲေခ်ာင္းခ်င္လို႔ပါဆို..."
"မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး
မရွက္မေၾကာက္နဲ႕..."
ၾကယ္စင္လင္းကဆူေတာ့ႏြယ္သက္ခိုင္မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ...နင္ကဘာေတြေတြးေနတာလဲ"
"ကဲ...ထားေတာ့...
အိမ္ျပန္မယ္...လာပါဟ"
ႏြယ္သက္ခိုင္ရဲ႕ေက်ာပိုးအိတ္ကိုဆြဲလိုက္ေတာ့မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္နဲ႕ပါလာသည္။ေျခေထာက္ကိုလဲေဆာင့္ေနသည္မို႔သူရယ္မိေတာ့သည္။
"ေသာက္ကေလးစတိုင္လ္နဲ႕...လာ..."
"ေဘာကိုကေလး..."
ဆဲသံေၾကာင့္ၾကယ္စင္ပိုရယ္မိေတာ့သည္။ဒီလိုက်ေတာ့ခ်စ္စရာေလးပါပဲဟူ၍ပင္ေတြးမိေတာ့သည္။အဲ့တာေၾကာင့္ဦးတို႔ကုမၸဏီကမန္ေနဂ်ာအစ္မသက္လ်ာကသည္းသည္းလႈပ္ေနတာပဲျဖစ္မည္။
ဦးဘုန္းျမတ္သူရဲ႕ၿခံဝန္းဆီကိုတစ္ခ်က္လွမ္းေငးရင္းသူစိတ္ထဲကဆုေတာင္းလိုက္မိသည္။
-ဦးတို႔ရဲ႕အခ်စ္ေရးေလးအဆင္ေျပပါေစ...
အခုႀကဳံေနရတဲ့အခက္အခဲေတြကိုလဲေျဖရွင္းနိုင္ပါေစ-
ဒါဟာၾကယ္စင္လင္းရဲ႕စိတ္ရင္းအစစ္အမွန္ပါ။
အခက္အခဲဆိုတာကေတာ့လြယ္လြယ္နဲ႕ေက်ာ္လႊားဖို႔ဘယ္ျဖစ္နိုင္ပါ့မလဲ။
ဘဝဆိုတာအခက္အခဲေတြရွိေနမွရွင္သန္ေနထိုင္ရတာအဓိပၸာယ္ရွိေနမွာေပါ့။
အခက္အခဲေတြ/ျပႆနာေတြကိုဘယ္ေလာက္ပဲမုန္းမုန္းေျဖရွင္းဖို႔နည္းလမ္းဆိုတာရွိၿမဲပဲ။
မလြယ္ကူတာေလးပဲရွိတာပါ။
*---*---*---*
YOU ARE READING
ဦးရဲ့ကမ္ဘာငယ် (Completed)
Novela Juvenil15နှစ်ကွာတဲ့ Relationship တစ်ခု။ အသက်35နှစ်လုပ်ငန်းရှင်ဦးနဲ့ အသက်20အရွယ်ဆေးကျောင်းသား ကောင်လေးတစ်ယောက်။ Start : 20 | 2 | 2021| End : 20 | 2 | 2022|
