ဦးရဲ့ကမ္ဘာငယ် (Completed)

ဦးရဲ့ကမ္ဘာငယ် ၆(Zawgyi)

ဦးရဲ႕ကမၻာငယ္



Laptop screenေပၚကစာရင္းေတြကိုၾကည့္ေနရင္း

ေဘးနားကမုန႔္ဘူးေလးဆီအၾကည့္ေရာက္မိေတာ့

အေတြးေပါင္းမ်ားစြာကေနရာယူလာသည္။

Companyကိုဘယ္ေလာက္ပဲေစာလာပါေစ။

မုန႔္ေတြတစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳးပို႔ေနေသာေကာင္ေလးကို

ဘုန္းျမတ္သူမသိရေသး။သီရိေမကိုေမးေတာ့လည္း

တိက်ေရရာမႈမရွိ။Bossကိုသေဘာက်ေနတဲ့ေကာင္ေလး

ဆိုသည့္အေျဖကလြဲထပ္ေမးလို႔မရ။မုန႔္ေတြကလည္း

သူ႕အႀကိဳက္ေတြခ်ည္းဆိုေတာ့အနည္းငယ္ေတာ့

သံသယဝင္သည္။တစ္ခါတစ္ရံမုန႔္ေတြႏွင့္အတူ

လက္ေရးလွလွႏွင့္စာ႐ြက္ေလးေတြလဲပါသည္။

ေယာက္်ားေလးလက္ေရးဆိုေသာ္ျငားရွည္ရွည္သြယ္သြယ္

စာလုံးေလးေတြကတစ္မ်ိဳးၾကည့္လို႔ေကာင္းသည္။

ၾကယ္ဘူးေလးေတြ၊အေမႊးပြ႐ုပ္ေလးေတြလဲပါသည္။

တစ္ေယာက္တည္းသီးသန႔္ေနရန္ဝယ္ထားသည့္

condoမွာထိုပစၥည္းေလးေတြကိုေသခ်ာဂ႐ုတစိုက္

သိမ္းဆည္းထားသည္။ဘုန္းျမတ္သူဘဝမွာပထမဆုံး

သိခ်င္ေနသည့္ေကာင္ေလးျဖစ္သည္။လ်စ္လ်ဴျပဳထား၍

မရ။အေတြးထဲဝင္ေရာက္လာတတ္ေသာထိုေကာင္ေလး။

မျမင္ဖူးမေတြ႕ဖူးေပမဲ့စာ႐ြက္ထဲကစကားေျပာသည့္ပုံစံေလးက

တစ္ကယ့္ကေလးတစ္ေယာက္လို။

"သီရိေမ...

မုန႔္လာပို႔တဲ့သူကို

တစ္ကယ္မသိဘူးေပါ့..."

"အမ္...အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး..."

"သိတယ္ေပါ့..သိရင္ေျပာေလ...

ကိုယ့္ရဲ႕ Bossကိုအဆိပ္ခတ္ခံရမွာ

မေၾကာက္ဘူးလား"

"Bossကိုႀကိဳက္လြန္းလို႔

အ႐ူးတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ကေလးပါ

Bossရယ္...ဟီး...

သီရိကဒီအတိုင္းဝင္ကူညီတာ..."

"သုံးစားလို႔မရတဲ့

အတြင္းေရးမႉးပဲ..."

"ဟြန႔္...လာအျပစ္တင္ေနတယ္...

မုန႔္ေတြက်သီရိကိုတစ္ခုမွမေကြၽးဘူး

သူပဲစားေနၿပီေတာ့...မႀကိဳက္ရင္လဲ

ေနာက္ေန႕က်တစ္ေယာက္တည္း

အၿပီးယူထားပစ္မယ္"

"အလုပ္ထုတ္ပစ္မွာေနာ္..."

Bossကတစ္ခါတစ္ေလက်ျပန္ေတာ့လည္း

ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနျပန္ပါသည္။Gentleman

ဆန္တဲ့မ်က္ႏွာအေနထားေလးကပင္

အသည္းယားစရာျဖစ္ေနတတ္သည္။

အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္းရွိုင္းထက္ေအာင္က

သည္းသည္းလႈပ္ေနျခင္းပင္။ဒီႏွစ္ေယာက္

ျမန္ျမန္ညားသင့္ေနပါၿပီ။

---------------------------------------------------

ကားေရွ႕ေျပးဝင္လာသည့္

Golden retrieverေလးတစ္ေကာင္ေၾကာင့္

ကားကိုခ်က္ခ်င္းရပ္တန႔္လိုက္သည္။

ထိခိုက္ဒဏ္ရာမရွိသည့္ေခြးေလးကသူ႕ကိုပင္

ပြတ္သီးပြတ္သပ္လာလုပ္ေနေသးသည္။

"သူေျပးထြက္သြားလို႔

တစ္ကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...

ဟင္...ဦး..."

"ကေလးပဲ...

အဲ့တာကေလးရဲ႕ေခြးေလးလား..."

"ဟုတ္တယ္...

အိမ္ကေမေမကေခြးေမြးရင္

မႀကိဳက္လို႔...မုန့္ဖိုးေတြစုၿပီးဝယ္တာ

ၾကယ္စင့္အိမ္မွာဖြက္ထားမို႔...

နာမည္လည္းမေပးရေသးဘူး

လက္ထဲကေနဆင္းေျပးသြားတာ...

ေတာ္ေသးတာေပါ့..ဦးနဲ႕ေတြ႕လို႔..."

"ဒီကေလးကလူကပ္သားပဲေနာ္...

ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ...ေခြးေပါက္ေလး"

"ဟင္...ကြၽန္ေတာ္လား..."

ရွိုင္းထက္ေအာင္ကိုေၾကာင္ၾကည့္ေနသည့္

ဦးပုံေလးကအသည္းယားစရာ။ေခြးေလးကို

ေျပာတာျဖစ္ေပမဲ့တမင္စလိုက္ျခင္းပင္။

"ဟီး...ဦးကလဲ

ကြၽန္ေတာ္ကေရာ

ခ်စ္ဖို႔မေကာင္းဘူးလား..."

"ေအာ္...အြန္း...အြန္း...

ကေလးကလဲခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္...

ၾကယ္စင္ေလးအိမ္ကိုသြားမွာလား...

ဦးလိုက္ပို႔မယ္ေလ..."

"မသိေသးပါဘူးဗ်ာ...

ေခြးေလးကိုၾကယ္စင္ထိန္းေနရင္

သူအလုပ္ရႈပ္ေနဦးမယ္...

ဘယ္မွာထားရမယ္မွန္းမသိေသးပါဘူး...

ဦးအိမ္မွာေရာ...

ထားလို႔ရမလား...."

မ်က္ဝန္းေတြကတလက္လက္ႏွင့္

Puppy eyeေလးလိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္

ဘုန္းျမတ္သူၿပဳံးမိသြားသည္။ထိုေကာင္ေလးရဲ႕

အၿပဳံးေတြကဒုတိယတစ္ေခါက္ေတြ႕ခ်ိန္မွာေတာင္

ျဖဴစင္လြန္းေနသည္။မဆီမဆိုင္မုန႔္ေတြေပးတတ္သည့္

ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာင္သတိရသြားသည္။

"ဦးအဆင္ေျပမွပါ...

ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ္ကေနာက္လိုက္တာ..."

"ရပါတယ္...

ဦးကcondoမွာတစ္ေယာက္တည္းေနတာ...

ကေလးသေဘာေလ...

ထားခ်င္လဲထားေပါ့....အဲ့ေကာင္‌ေလးရွိေတာ့

မပ်င္းရဘူးေပါ့..."

"ဟုတ္ၿပီ...

ဦးကတစ္ကယ္

အရမ္းသေဘာေကာင္းလြန္းတယ္"

ပထမဆုံးေတြ႕ခဲ့တုန္းကအတိုင္းရွိုင္းထက္ေအာင္က

lover seatမွာထိုင္ျပန္သည္။ေခြးေလးကိုပိုက္လ်က္

ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနသည့္ပုံစံက ကေလးေလးလိုပင္။

6'ေက်ာ္ေနသည့္အရပ္ကလြဲ၍ေပါ့။ဘုန္းျမတ္သူ၏

အရပ္ထက္ပင္ေက်ာ္ေနေသးသည္။

"ဦးကေလ...

ကြၽန္ေတာ္Lover seatမွာထိုင္တိုင္း

အၿမဲၾကည့္ေနတတ္တာေနာ္...

ဘာလို႔လဲဟင္...ဒီေနရာကပိုင္ရွင္ရွိလို႔လား..."

"မဟုတ္ပါဘူး...ထိုင္ပါ...

အရင္တုန္းကဒီေနရာမွာ

ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုပဲထားမယ္လို႔

ဆုံးျဖတ္ထားလို႔ပါ..."

"ဦးမွာခ်စ္သူရွိလို႔လားဟင္...."

"ဟင္...မရွိပါဘူး...

ဒီအတိုင္းငယ္ငယ္တုန္းကအေတြးပါ..."

အသည္းအသန္ျပန္ရွင္းျပေနေတာ့

ရွိုင္းထက္ေအာင္အားနာသြားရသည္။

သူ႕ရဲ႕ ဦးကတစ္ကယ္ကိုျဖဴျဖဴစင္စင္ေလး။

သူကေတာ့အခ်ိန္ျပည့္ပစ္မွားမိေနသည္။

ကားလမ္းေတြပိတ္ေနတာေၾကာင့္condoဆီ

သြားတဲ့လမ္းဟာအရင္ကထက္ေႏွးေကြးေနသည္။

ေခြးေလးကိုေရာေက်ာပိုးအိတ္ကိုေရာဖက္ထားကာ

အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ေကာင္ေလးကေတာ့အပူအပင္ကင္းစြာ။

ေခြးေလးကလဲၿငိမ္သက္စြာအိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။

ဘုန္းျမတ္သူလိုတစ္ေယာက္တည္းသမားအတြက္ေတာ့

ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ေခြးေလးတစ္ေကာင္ရလိုက္သလိုပင္။

ကိုယ္ပိုင္ကမၻာငယ္ေလးတစ္ခုကိုအၿမဲလိုလိုရွာေဖြခ်င္သည္။

လွပတဲ့မိန္းကေလးေတြနဲ႕လည္းဆုံခဲ့ၿပီးၿပီ။အိမ္ေထာင္ဖက္လဲ

ေတြ႕ဖူးၿပီးခဲ့ၿပီ။ဒါေပမဲ့အကုန္လုံးရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ

ေလာဘတရားေတြႀကီးစိုးေနၾကသည္။သူ႕ကိုခ်စ္၍မဟုတ္ပါပဲ

သူပိုင္တဲ့ပစၥည္းဥစၥာေတြကိုမက္ေမာလို႔ပါပဲ။သူ႕ေရွ႕တြင္ေတာ့

မခုတ္တတ္ေသာေၾကာင္သဖြယ္သူ႕ေနာက္ကြယ္တြင္ေတာ့

ေျမေခြးအလားေကာက္က်စ္တတ္တဲ့မိန္းကေလးေတြကိုလဲ

စိတ္ကုန္ေနမိသည္။Companyကိုမုန႔္ေတြပို႔သည့္ေကာင္ေလးကိုလဲ

မသိရေသး။တစ္ျခားသူေတြထက္စာရင္ထိုေကာင္ေလးကေတာ့

ျဖဴစင္မည့္ပုံေပၚပါသည္။

"ဦး..."

"နိုးၿပီလား...

ကားလမ္းေတြပိတ္ေနလို႔

ညဘက္ေတြအိပ္မေပ်ာ္လို႔လား..."

အစီအစဥ္မက်သည့္စကားသံေတြဟာအေတြးလြန္ေနျခင္းရဲ႕

သက္ေသ။

"အာ..မဟုတ္ပါဘူး...

ညကစာဖတ္တာေနာက္က်သြားလို႔"

"ဂ႐ုစိုက္..."

ဦးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားဆီကထြက္က်လာတဲ့စကားေလးတစ္ခြန္း။

ႏွလုံးသားထိေနရာယူသြားခဲ့တဲ့သာမန္စကားေလးတစ္ခြန္း။

ႏူးညံ့ေႏြးေထြးလြန္းတဲ့ဦး။ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္သူဦးကိုခ်စ္ခဲ့တာ

ျမင္ျမင္ခ်င္းအခ်စ္လို႔ထင္နိုင္ေပမဲ့တစ္ကယ္တမ္းက်မဟုတ္ခဲ့ဘူး။

ဦးကေမ့တတ္လြန္းပါသည္။သူကေရာ...။သူကိုယ္တိုင္ေတာင္

ဦးကိုမမွတ္မိခဲ့တာ။ဦးကေရာမွတ္မိနိုင္ပါ့မလား။

တစ္ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားေနတဲ့ကားေလးေတြကိုေငးရင္းရွိုင္းထက္ေအာင္ရဲ႕

အေတြးတို႔ဟာအတိတ္ေန႕ရက္ေတြဆီအလည္ေရာက္သြားခဲ့သည္။

လြန္ခဲ့တဲ့15ႏွစ္။

5ႏွစ္သားအ႐ြယ္ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ဦးကလွပလြန္းတဲ့

နတ္သားေလးတစ္ပါး။မႀကီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္ကိုလာလည္ၾကခ်ိန္

မွာျမင္ခဲ့ရသည့္ဦးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုသူသတိထားမိသည္။ဖက္တြယ္ခ်င္မိတဲ့ဦးရဲ႕

ေနာက္ေက်ာျပင္ေသးေသးေလးကိုေတာ့သူမွတ္မိေနခဲ့သည္။အေဆာ့သန္တဲ့

ကေလးတစ္ေယာက္မို႔ေလွကားေပၚကေခ်ာ္က်ခ်ိန္မွာအခုလိုပဲ

'ဂ႐ုစိုက္'ဆိုတဲ့စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႕သူ႕ေခါင္းေလးကိုဖြဖြေလးပြတ္သပ္ေပးတဲ့

အခ်ိန္ေလး။သူခံစားခဲ့ရတာသူ႕ကိုယ္သူကမၻာေပၚမွာကံအေကာင္းဆုံးလူသား

တစ္ေယာက္လို။သို႔ေပမဲ့5ႏွစ္သာသာကေလးေလးတစ္ေယာက္ကႀကီးလာတဲ့

အခ်ိန္မွာေတာ့ဦးကိုမမွတ္မိခဲ့ပါ။7ႏွစ္အ႐ြယ္ကျဖစ္ခဲ့တဲ့အဖ်ားေရာဂါတစ္ခုေၾကာင့္

ငယ္ဘဝကမွတ္ဉာဏ္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုမမွတ္မိနိုင္ခဲ့။ကေလးဘဝကျမင္ခဲ့ရသည့္

နတ္သားေလးတစ္ေယာက္ဟူ၍သာေတြးထင္ခဲ့သည္။

ဦးကေရာ...။အေဆာ့မက္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ကိုမွတ္မိပါ့မလား။

15ႏွစ္တာကာလၾကာျမင့္ခဲ့ခ်ိန္မွာဦးျမင္ေတြ႕ခဲ့ရမဲ့မိန္းမလွေလးေတြေရာ

ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားေနမလဲ။ဦးကိုလိုခ်င္ၾကမည့္ေကာင္မေလးေတြ

မည္မွ်ေလာက္ရွိေနနိုင္မလဲ။

"ေရာက္ၿပီ..."

"ဟုတ္...ဟုတ္..."

ေခါင္းေလးတၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ျပန္ေျဖသည့္ရွိုင္းထက္ေအာင္ကို

ၾကည့္ရင္းဘုန္းျမန္သူထပ္မံၿပဳံးမိျပန္သည္။

"ကိုယ့္အခန္းက

၄လႊာမွာ...

ကိုယ္ကေတာ့အၿမဲလိုလိုရိုးရိုးေလွကားနဲ႕ပဲ

သြားေနက်...ကေလးကေရာ...

အဆင္မေျပရင္ဓာတ္ေလွကားနဲ႕ပဲသြားမယ္ေလ..."

"ဦးကကြၽန္ေတာ့္ကို

ကေလးေပါက္စေလးလို႔

ထင္ေနတာလားဟင္..."

"ကေလးပဲေပါက္စမဟုတ္ဘူးလား..."

"ကြၽန္ေတာ္အသက္၂၀ဗ်

ကေလးေပါက္စမဟုတ္ဘူးလို႔"

"ဪ...လူႀကီးေပါက္စေပါ့ေနာ္..."

ရွိုင္းထက္ေအာင္ရယ္မိသြားရသည္။မည္သည့္စကားမွျပန္မေျပာနိုင္ဘဲ

ဦးရဲ႕ေနာက္ကိုသာေျဖးေျဖးခ်င္းလိုက္သြားေနလိုက္သည္။

*ဦးcompanyကဝန္ထမ္းေတြကတစ္ကယ္ဘယ္လိုလူေတြလဲ...

ကိုယ့္ရဲ႕Bossမွာဒီလိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြရွိေနတာကိုမလိုအပ္တဲ့

အထာေတြသြားေပးတာကိုး...အေခ်ခံရတာနည္းေတာင္နည္းေသး*

ရွိုင္းထက္ေအာင္ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ၿပဳံးမိသြားသည္။

တစ္ကယ္တမ္းက်ဦးကရွိုင္းထက္ေအာင္အေပၚပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္ေနျခင္းမဟုတ္ပါ။

ၾကယ္စင္ႏွင့္သူ႕အားညီတူညီမွ်ဂ႐ုစိုက္ျခင္းသက္သက္ပင္။တစ္ေယာက္က

သူငယ္ခ်င္း၏ခ်စ္ရသူ။တစ္ေယာက္ကသူငယ္ခ်င္း၏ေမာင္။

ဦးရဲ႕အခန္းကသပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ေနခ်င္စရာအခန္းေလးပင္။

sofaေပၚမွာျမင္လိုက္ရတဲ့Doremonနဲ႕Pikachu cushionsေလးေတြက

တစ္မ်ိဳးခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနသေယာင္။ဦးကတစ္ကယ္ကိုဘယ္လိုေလးလဲ။

ရွိုင္းထက္ေအာင္ရဲ႕ၾကယ္ဘူးေလးေတြကဧည္းခန္းရဲ႕စားပြဲေပၚမွာ

အစီအရီေလးခ်တာကိုေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္မွာေျပာမျပတတ္ေအာင္

ဝမ္းသာသြားရတာကိုမည္သူမွ်မသိနိုင္ပါ။

"ေခၚသာေခၚလာရတယ္...

ေတာ္ၾကာအိမ္ကလဲစိတ္ပူေနဦးမယ္ေနာ္..."

"ကြၽန္ေတာ္ကေလးမဟုတ္ဘူးလို႔...ဦး"

"ဟုတ္ပါၿပီ...

တစ္ခုခုေသာက္ဦးမလား...

ညစာပါတစ္ခါတည္းစားသြားလို႔လဲရတယ္..."

"ဦးကလူတိုင္းကို

အဲ့လိုသေဘာေကာင္းတာလားဟင္"

"မဟုတ္ပါဘူး...

မင္းကကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ေမာင္ေလ...

ၿပီးေတာ့ကိုယ့္ထက္အငယ္မို႔လို႔ေလ...

ဘာလို႔ေမးတာလဲ..."

ဦးရဲ႕မ်က္ဝန္းထဲကသံသယအရိပ္အေငြ႕ေတြေၾကာင့္ရွိုင္းထက္ေအာင္

လန႔္သြားရသည္။Cmpanyကိုဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနတဲ့လုပ္ငန္းရွင္

တစ္ေယာက္ရဲ႕အကဲခတ္ျမန္မႈကိုေဆးေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္က

ေရွာင္ထြက္ဖို႔ဆိုတာလြယ္ကူသည္မဟုတ္။

"ဦးကိုစစေတြ႕တုန္းကအခုလို

သေဘာေကာင္းမယ္မထင္ခဲ့လို႔ပါ...

နည္းနည္းအထက္စီးဆန္တဲ့ပုံစံမ်ိဳးေလး...

ျဖစ္ေနလို႔..."

"ကိုယ္ကလုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္မို႔ပါ...

ခုဏကသံသယလြန္ကဲ့ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္သြားတာ..."

"ရပါတယ္...ဦးကအဲ့လိုပုံစံနဲ႕ေတာင္

အရမ္းေခ်ာတယ္...ဟီး..."

"မုန႔္ေကြၽးမယ္...

အဲ့လိုျမႇောက္ေပးလို႔..."

အရင္လိုျပန္ႏူးညံ့သြားသည့္မ်က္ဝန္းေတြကိုျမင္ရေတာ့မွရွိုင္းထက္ေအာင္

သက္ျပင္းခ်နိဳင္သည္။

ေခြးေလးကိုလႊတ္ေပးလိုက္ေပမဲ့ေနရာစိမ္းေနတာေၾကာင့္တံခါး

အဝနားေလးမွာပဲၿငိမ္ၿငိမ္ေလးလွဲေနသည္။

"ကိုယ့္အိမ္မွာစားစရာေတြေတာင္

သိပ္မဝယ္ထားဘူး...

ကိုယ္ကတစ္ေယာက္တည္းသမားဆိုေတာ့

သိပ္ၿပီးအေထြအထူးခ်က္မစားေတာ့ဘူးေလ..."

"အာ...ဦးအဆင္မေျပရင္

ကြၽန္ေတာ္ကအိမ္ျပန္လို႔ရပါတယ္..."

"ကိုယ့္အိမ္ေရာက္လာၿပီး

ထမင္းမေကြၽးရင္...မင္းအစ္မက

ကိုယ့္ကိုေျပာလိမ့္မယ္...

သူ႕ေမာင္ကိုဘာမွမေကြၽးပဲျပန္လႊတ္တယ္ဆိုၿပီး..."

"မႀကီးကအဲ့လိုေျပာတတ္လို႔လား...

သူကအိမ္မွာေတာ့အခန္းထဲမွာပဲေနၿပီး...

စကားေတာင္ဟုတ္တိပတ္တိမေျပာဘူး..."

"ဦးတို႔နဲ႕စခင္တုန္းကလဲအဲ့လိုပုံစံပါပဲ...

အေနေအးမဲ့ပုံနဲ႕ေနာက္ပိုင္းမွအေၾကာင္းသိတာ..."

"တစ္ကယ္လို႔ဦးဟင္းခ်က္မွာဆိုရင္

ကြၽန္ေတာ္ကူမယ္ေလ..."

"ထမင္းေတာင္မခ်က္ရေသးဘူး...

ဟင္းခ်က္စရာေတာင္သိပ္မရွိဘူးရယ္

ဒီနားကSupermarketတစ္ခုခုမွာ

သြားဝယ္ရမွာ..."

"ဟုတ္...လိုက္ခဲ့မယ္...

ဒါေပမဲ့...ေခြးေလးက‌ေရာ..."

"အိပ္ေနတာမလား...

ခဏပဲသြားမွာဆိုေတာ့...

ထားခဲ့လို႔ရမွာပါ..."

-

-

-

__________________________________________________

"မဆိုးပါဘူး...

နင့္ေမာင္က

အစြမ္းအစရွိသားပဲ...

marketထိလိုက္ၿပီး

ေဈးတူတူဝယ္တဲ့အဆင့္ဆိုေတာ့"

"မဟုတ္ဘူး...

ဒါကသူအစြမ္းအစရွိလို႔မဟုတ္ဘူး

ဘုန္းျမတ္သူရဲ႕ပုံစံကဒီအတိုင္းပဲ

ၾကယ္စင္ေလးကိုလဲအခုလိုပဲ

ႏူးႏူးညံ့ညံ့ဆက္ဆံေပးတာ...

အငယ္ေတြကိုဆိုၾကင္နာတာ...

ငါတို႔လိုအပ္ေနတာက..."

စႏၵာေအးေျပာတာကိုနားေထာင္ရင္းျမတ္သဇင္J donutကိုေျဖးေျဖးခ်င္း

ကိုက္ေနလိုက္သည္။စႏၵာေအးကေတာ့ေတြးစစႏွင့္သူ႕ကိုလာၾကည့္သည္။

ျမတ္သဇင္နားလည္လိုက္သည္။ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အႀကံကိုမသိရင္ခက္

မွာေပါ့။အဓိပၸာယ္ရွိသည့္အၿပဳံးေလးကိုၿပဳံးလိုက္ရင္း...။

"အဟား...လိုအပ္ေနတာ

J donutပဲ..."

လွပတဲ့မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အၿပဳံးကDevilအရမ္းဆန္သြားတဲ့အခါ

ေဘးကျဖတ္သြားတဲ့waiterေကာင္ေလးေတာင္ေၾကာက္သြားရသည္။

"ကဲ...ဉာဏ္ႀကီးရွင္

အမစႏၵာေအး...ေျပာစမ္းပါဦး..."

Ice coffeeကိုအရသာခံရင္းစႏၵာေအးေတြးေနမိသည္။တစ္ကယ္တမ္းက်

သူရွိုင္းထက္ေအာင္ကိုေျပာျပဖူးတဲ့ဘုန္းျမတ္သူရဲ႕အေၾကာင္းေတြက

အနည္းစုသာ။ေဘးကလူေတြပံ့ပိုးေပးတာထက္သူကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစား

တည္ေဆာက္တာကပိုထိေရာက္မည္ဟုထင္မိသည္။

"တစ္ကယ္က

ငါတို႔ဖန္တီးဖို႔မလိုပါဘူးဟာ...

သူ႕ဘာသာသူျဖစ္သြားလိမ့္မယ္..."

"ဘယ္လိုႀကီးလဲ?...

နားလည္သလိုနဲ႕နားမလည္ဘူး..."

"ဒီအတိုင္းပဲ

အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ၾကမယ္...

တစ္ခုပဲ...ငါ့ေမာင္ရဲ႕အ႐ြယ္...

သူစိတ္ကစားတာမဟုတ္ပါေစနဲ႕..."

"ခဏေလး...အႀကီးစားရန္သူက

ျမတ္သူရဲ႕အေမပဲ...လုံးဝပြဲၾကမ္းမွာ...

ၿပီးေတာ့...စိတ္မဆိုးနဲ႕..နင့္အေမ...

သူကနင့္ေမာင္ကိုသုံးေယာက္ထဲမွာ

အခ်စ္ဆုံးမလား"

"သိတယ္...

လႊတ္ထားလိုက္ပါ...

ငါတို႔ဝင္ပါဖို႔မလိုေသးပါဘူး..."

Sunkit juiceကိုေျဖးေျဖးခ်င္းေသာက္ရင္းျမတ္သဇင္ေခါင္းၿငိမ့္သည္။

အတိတ္ကအခ်ိန္ေတြကိုသိပ္သတိရသည္။အခုလိုပဲမုန႔္စားရင္း

အတြဲေတြကိုေဝဖန္ရင္းသူတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အဖြဲ႕က်ခဲ့ၾကသည္။

"ေတြးၾကည့္လိုက္ရင္

ငါတို႔ေတာင္...

အသက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးလာၿပီေနာ္"

"အဲ့ေတာ့

နင္ကေတာထြက္ေတာ့မလို႔လား"

"နင္အဲ့တာမ်ားသြားၿပီေနာ္...

ဒီတစ္ေခါက္ငါဂ်ပန္ကျပန္လာတာ

ငါ့ဗိုက္ထဲက ကေလးေလးကို

အေမတို႔နဲ႕လာေတြ႕ေပးခ်င္လို႔...

အမွန္တိုင္းေျပာရရင္

အေဖ့ရဲ႕အုတ္ဂူကိုငါမသြားခ်င္ဘူး"

juiceကိုေမႊရင္းစိတ္မပါလက္မပါေျပာလာသည့္ျမတ္သဇင္၏အသံဟာ

အားမရွိသေယာင္။

"နင္ကကိုယ္ဝန္ရွိေနတာကို

ဘာလို႔ျပန္လာတာလဲ...

ဘယ္တုန္းကလဲဆိုတာေတာင္

ငါတို႔ကိုလဲမေျပာျပဘူး..."

စႏၵာေအးစိုးရိမ္သြားသည္။သူငယ္ခ်င္းေတြအဆက္အသြယ္ရွိၾကေပမဲ့

ျမတ္သဇင္ကတစ္ခါမွမေျပာျပခဲ့ဖူးပါေလ။

"ဖုန္းထဲကေနမေျပာခ်င္လို႔ေပါ့...

ငါ့ကိုအေမြျပတ္စြန႔္လႊတ္လိုက္တဲ့

အေဖ့ရဲ႕အုတ္ဂူကို

ငါသြားခြင့္ေတာင္ရွိပါ့မလား..အဟက္..."

ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္ေမာသံက က်လဳဆဲဆဲမ်က္ရည္ေတြကိုထိန္းထား

သေယာင္။အေရွ႕ကသူငယ္ခ်င္းကိုၾကည့္ရင္းစႏၵာေအးရင္ေလးမိသည္။

ကိုယ္ဝန္ေဆာင္တစ္ေယာက္ကစိတ္ဆင္းရဲ၍မျဖစ္မွန္းသူနားလည္ပါသည္။

တစ္ကယ္တမ္းက်သဴတို႔သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ရဲ႕အတိတ္ေန႕ရက္အခ်ိဳ႕က

လြမ္းဆြတ္စရာေတြနည္းၿပီးစိတ္နာစရာေတြကအရမ္းမ်ားလြန္းေနခဲ့သည္။

"စိတ္ညစ္မခံနဲ႕...

နင္ဘယ္လိုထင္မလဲငါမသိဘူး...

နင့္အေဖကတစ္ကယ္ေတာ့

နင့္လိုလိမၼာတဲ့သမီးမ်ိဳးရဖို႔မတန္ဘူး..."

"ဒါေပါ့100%အမွန္တရား...

သူ႕အတြက္ငါကမလိုအပ္

တဲ့အခ်ိန္မွာေရာက္လာတဲ့

သမီးတစ္ေယာက္သာသာပဲ"

"ေတာ္ၿပီ...ဆက္မေတြးနဲ႕ေတာ့

ေကာင္မေလးေရ..."

ျမတ္သဇင္ရဲ႕ႏွဖူးကိုတစ္ခ်က္ေတာက္ရင္းစႏၵာေအးစလိုက္သည္။

သူ႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းကအၿပဳံးေတြနဲ႕မွလိုက္သည့္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။

"အြန္းပါ...မေတြးေတာ့ဘူး...

ျမတ္သူကအခုေတာ့

uke ေလးေပါ့ေနာ္...ဟိ"

"စႏၵာေအးရဲ႕ေမာင္ပဲေလ...

semeေတာ့ျဖစ္သင့္တာေပါ့လို႔..."

"ဒါေပါ့...ဒါေပါ့

ေထာက္ခံပါတယ္..."

အရယ္အၿပဳံးေတြျပန္လည္ေဝဆာလာတဲ့ထိုသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕

စကားဝိုင္းေလးကိုေငးၾကည့္ေနတဲ့Waiterေကာင္မေလးတစ္ေယာက္

ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကထိုသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕သံေယာဇဥ္ကိုအားက်မႈေတြ

အတိုင္းသားေပၚလြင္ေနသည္။

(A/N-တို႔အသစ္ေလးပါမယ္လို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္ေနာ္...

ဒီအပိုင္းမွာေတာ့သူ႕ကိုမိတ္ဆက္လို႔မျဖစ္ေသးလို႔ပါ)

-

-

-

"ကေလးအစပ္စားနိုင္လား..."

"ဟုတ္..စားနိုင္ပါတယ္..."

"ကိုယ္တို႔ကဒါေလးခ်က္မွာ..."