ဦးရဲ႕ကမၻာငယ္
"ကြၽန္ေတာ္မရွိလဲ
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရမယ္ေနာ္...ဦး"
ရင္ခြင္ထဲမွာလဲေလ်ာင္းေနတဲ့ေကာင္ေလးထံမွအသံတိုးတိုးေလးကိုသူၾကားေနရသည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးေသြးအိုင္ထဲမွာရွိေနေပမဲ့ေသြးေတြကေတာ့သူ႕ေသြးေတြမဟုတ္ပဲရင္ခြင္ထဲကေကာင္ေလးရဲ႕ေသြးေတြျဖစ္ေနတယ္။
"မဟုတ္....မင္းငါ့ကိုထားသြားလို႔မရဘူး"
"အမ်ားႀကီးခ်စ္ခဲ့တယ္ေနာ္...
ဆက္လဲခ်စ္သြားဦးမယ္...အခုေတာ့
ကြၽန္ေတာ္အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနၿပီ"
"မဟုတ္ဘူး...
ရွိုင္းထက္ေအာင္!"
မ်က္ရည္ေတြစီးက်လ်က္ပဲသူနိုးထလာခဲ့သည္။ေခါင္းတစ္ခုလုံးထုံက်င္ကိုက္ခဲေနခဲ့ၿပီးေခြၽးစီးေတြပါထြက္ေနသည္။
"ဟင္...ဦးဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္
ဘယ္ေနရာကနာေနလို႔လဲ"
"မင္း...မင္း...
ဘာမွမျဖစ္ဘူးမလား..."
"ကြၽန္ေတာ္ကဘာျဖစ္ရမွာ...
ဦးဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
"ဟင္း...ေတာ္ေသးတယ္
အိပ္မက္ျဖစ္ေနလို႔"
သက္ျပင္းခ်ရင္းရွိုင္းထက္ေအာင္ရင္ခြင္ထဲမွီလွဲလိုက္မိသည္။ဦးရဲ႕အထိတ္တလန႔္ျဖစ္ေနတဲ့ပုံစံကိုၾကည့္ရင္းသူစိတ္ပူသြားမိသည္။
"အိပ္မက္ထဲမွာ
မင္းငါ့ကိုထားသြားတာ..."
ဦးကသူ႕ေမးဖ်ားကိုေမာ့နမ္းလာရင္းတိုးတိုးေလးေျပာသည္။ဦးရဲ႕ခါးကိုတင္းေနေအာင္ဖက္ထားလိုက္ရင္းပါးကိုပါတစ္ဆက္တည္းနမ္းရွိုက္ပစ္သည္။
"ဘာလို႔ထားသြားရမွာလဲ...
ေသသြားရင္ေတာင္မထားခဲ့ဘူး"
"က်စ္...အဲ့ဒီ 'ေသ' ဆိုတဲ့
စကားကိုလုံးဝမေျပာနဲ႕
ကိုယ္မႀကိဳက္ဘူးကြာ"
ဘုန္းျမတ္သူကရွိုင္းထက္ေအာင္ကိုဆူေနက်ပါပဲ။ဒီတစ္ခါဆူတာကေတာ့ဘုန္းျမတ္သူအမွန္တစ္ကယ္စိတ္ပူေနလို႔ဆူတာပင္။
"ေရေရာအတူတူခ်ိဳးခ်င္ေသးလား..."
စကားကိုၿငိမ္ၿငိမ္မေျပာလည္တိုင္ကိုလာနမ္းလိုက္ပခုံးကိုကိုက္လိုက္နဲ႕ေျပာေနတာေၾကာင့္ဘုန္းျမတ္သူမွာမရိုးမယြႏွင့္။
'ေဒါက္'
"ဘာလို႔ေခါက္တာလဲ..."
"အျမင္ကတ္လို႔...
အဲ့တာပဲေတြးေနလို႔
သြားေတာ့...အိမ္ျပန္ေတာ့"
"မနက္စာေလးေတာင္မေကြၽးခ်င္ေတာ့ဘူးလား
ဦးကတစ္ကယ္ဗ်ာ...စားၿပီးနားမလည္"
"ဘာ!...
ငါအခုပုံစံနဲ႕မနက္စာျပင္နိုင္မယ္လို႔မင္းထင္ေနတာလား
စားၿပီးနားမလည္?...ေျပာပါဦး
ဘယ္သူက စားတာလဲ
ဘယ္သူကငတ္ေနတာလဲ...
ရပ္ပါေတာ့လို႔ေျပာတာကိုဘယ္သူကမရပ္တာလဲ
မင္းလားငါလား...ငါထရိုက္မိေတာ့မယ္"
ဦးရဲ႕အခုလိုပုံစံေလးကစိတ္တိုေနေပမဲ့ခ်စ္စရာေလးပင္။အရင္တစ္ခါကလဲေတြ႕ဖူးၿပီးသားမို႔သူ႕အတြက္သိပ္မထူးဆန္း။ပိုပိုၿပီးခ်စ္လာတာပဲရွိသည္။
"ဦးကခ်စ္စရာေလး..."
စိတ္မထိန္းနိုင္စြာေျပာလိုက္မိျခင္းေၾကာင့္သူ႕မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကိုလာမွန္တဲ့ေခါင္းအုံး။
သူ႕ဦးကပိုပိုၿပီးနစ္ဝင္သြားခ်င္မိတဲ့အခ်စ္ႏြံအိုင္ငယ္ေလးတစ္ခုလိုပဲ...။
အျပင္းစားဝိုင္တစ္ခြက္လိုပဲ...ေသာက္ေလစြဲလန္းလာေလေပါ့...။
မူးယစ္ေဆးလိုစြဲလန္းတာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္။မူးယစ္ေဆးဆိုတဲ့အရာကအသိစိတ္ေတြကိုပါလြတ္ထြက္သြားေစတာ။
ဦးကေတာ့သူ႕အသိစိတ္ေတြကိုပိုထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ဖို႔ကူညီေပးေနတဲ့တစ္စုံတစ္ေယာက္ေပါ့။
+ +
"သူ႕သူငယ္ခ်င္းအိမ္သြားအိပ္တာေနမွာပါ
ေမေမ့သားကအသက္ႀကီးေနပါၿပီ
အဲ့ေလာက္လဲစိတ္ပူမေနပါနဲ႕"
"အဲ့တစ္ေယာက္ျပန္လာပါေစဦး
တုတ္နဲ႕ကိုရိုက္ဦးမယ္"
"ေမေမကလဲ...သူကေက်ာင္းပဲၿပီးေတာ့မယ္
မိန္းမေတာင္ယူခ်င္ယူလို႔ရေနတဲ့အ႐ြယ္ေရာက္ေနၿပီ"
"သူ႕မွာရည္းစားသနာမ်ားရွိေနလား...
အဆင္ေျပရင္လဲေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႕
ေနရာခ်ထားေပးလိုက္မယ္..."
"ေမေမ့သားကမိန္းကေလးေတြကိုစိတ္မွမဝင္စားေသးတာ
သူ႕ေခါင္းထဲမွာစာ စာ စာနဲ႕တင္ျပည့္ေနတာ"
စႏၵာေအးမွာေတာ့သူ႕ေမာင္အေၾကာင္းကိုသိေနသည္မို႔လို႔ဖုံးရဖိရနဲ႕အဆင္ေျပမေနပါ။သူမႏွင့္ဘုန္းျမတ္သူကိုေစ့စပ္ေပးခ်င္ေနၾကေသာမိဘတစ္ေတြေၾကာင့္ပိုစိတ္ေမာရသည္။ရွိုင္းထက္ေအာင္ ဘုန္းျမတ္ူကိုႀကိဳက္ပါသည္ဆိုကတည္းကသူမတားခ်င္ခဲ့မိသည္။ျဖစ္လာမဲ့အေျခအေနေတြကိုႀကိဳတင္ရိပ္မိတာေၾကာင့္။
အခုထိေတာ့လူႀကီးေတြမသိၾကေသး။သိသြားရင္လည္းလြယ္မည္ေတာ့မဟုတ္။အခန႔္မသင့္ရင္မိသားစုအသိုင္းအဝိုင္းႏွစ္ခုရဲ႕စစ္ပြဲျဖစ္သြားနိုင္သည္။
"ဟဲ့...သမီးႀကီး
ေျပာေနတာမၾကားဘူးလား"
"သမီးအေတြးလြန္သြားလို႔ေမေမ..."
"ႏြယ္သက္ခိုင္ဆိုတဲ့သမီးေလးနဲ႕
ဆိုရင္ေရာဘယ္လိုလဲ
အဲ့ကေလးမေလးကလိမၼာေရးျခားလဲရွိတယ္
သြက္လဲသြက္တယ္
Plätzchenပိုင္ရွင္ရဲ႕ညီမဆို..."
"ေမေမ...ဘာလို႔အဲ့လိုေတြလုပ္ေနရတာလဲ
လူတိုင္းမွာသူ႕ဆုံးျဖတ္နဲ႕သူရွိတယ္....
ဘာလို႔သမီးတို႔ရဲ႕အခ်စ္ေရးထိပါလိုက္ဆုံးျဖတ္ေနရတာလဲ"
"မိဘတစ္ေယာက္မို႔လို႔
ေကာင္းသလိုစီစဥ္ေပးတာမေက်နပ္ဘူးလား"
"မေက်နပ္ဘူး...
သမီးတုန္းကလဲအခုလိုပဲေမေမလုပ္ခဲ့တာ...
အခုလဲေမာင္ေလးကိုပါေမေမကအတင္းထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္ေနတာ
ေမေမကတအားအတၱႀကီးလြန္းတယ္"
စႏၵာေအးအခုလိုျပန္ေျပာဖို႔မရည္႐ြယ္ခဲ့ပါ။သို႔ေပမဲ့အေမျဖစ္သူဟာလြန္ေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ထိုကဲ့သိုေျပာလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ေသြးတိုးေလ့ရွိတတ္တဲ့အေမျဖစ္သူကိုသူတို႔ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္လုံးဂ႐ုစိုက္ေနရၿမဲ။စိတ္ေတြအရမ္းတိုလာသည့္အခါတိုင္းေသြးတိုးၿပီးေမ့လဲတတ္တဲ့အေမျဖစ္သူအေၾကာင္းကိုသူမ သိသည္။အေမျဖစ္သူကိုျပန္ေအာ္ေလ့မရွိေပမဲ့ဒီတစ္ခါမွာေတာ့သူမအေတာ္ေလးကိုထိန္းခ်ဳပ္မႈလြတ္သြားတာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
************
"Bodyguardသုံးေယာက္ေလာက္လိုခ်င္တယ္
သီရိေမ...ငါကိုယ္တိုင္အင္တာဗ်ဴးစစ္မွာ"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
သီရိေမကိုေမာ့ၾကည့္လာသည့္Bossရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကိုအကဲခတ္မိလိုက္သည္။ေသခ်ာသေလာက္အရင္ရက္ေတြကထက္ပိုခက္ထန္ေနခဲ့တာပဲ။
"ျပပြဲနီးၿပီေလ..."
"ဟုတ္သားပဲ..."
"သစၥာရွိမဲ့သူမ်ိဳးကိုပိုလိုခ်င္တယ္"
"ဟုတ္ကဲ့..."
သီရိေမဘာေၾကာင့္မွန္းမသိရင္ေလးသြားရျပန္သည္။
အရင္တုန္းကေက်ာက္မ်က္ရတနာျပပြဲေတြဟာသန႔္ရွင္းသည္။စင္ၾကယ္သည္။သမာသမတ္က်က်ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကသည္။အခုကေတာ့မတူ။ပိုက္ဆံပိုရွိၾကသည့္အထက္ပိုင္းလူတန္းစားအခ်ိဳ႕ဟာဒီစီးပြားေရးကိုခုတုံးလုပ္လို႔ဝင္ေရာက္လာၾကသည္။ေက်ာက္မ်က္ရတနာေရာင္းခ်ျခင္းဟာသူတို႔ရဲ႕အေရာင္ျပစီးပြားေရးသက္သက္သာ...ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့တရားမဝင္တဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ေနၾကတာပင္။တန္ဖိုးႀကီးေက်ာက္စိမ္း၊ပတၱျမားနဲ႕...အထူးသျဖင့္ပုလဲအစရွိတဲ့ရတနာေတြကိုနိုင္ငံျခားသို႔တရားမဝင္တင္ပို႔ျခင္းျဖင္းအျမတ္ႀကီးစားၾကသည္။
ဘုန္းျမတ္သူရဲ႕Magaritaကေတာ့ထိုကဲ့သို႔မဟုတ္။နိုင္ငံျခားကိုတင္ပို႔ရာတြင္လည္းတရားဝင္သည္။နိုင္ငံအတြင္းမွာလည္းလူႀကိဳက္မ်ားလွေပသည္။
ပုလဲဆိုသည္မွာျဖဴစင္သန႔္ရွင္းလွေပသည္။ကမာေကာင္တို႔၏မ်က္ရည္တို႔မွျဖစ္တည္လာေသာထိုပုလဲလုံးလွလွေလးမ်ားကိုပိုက္ဆံတစ္ခုအတြက္ၾကည့္ၿပီးတရားမဝင္ေရာင္းခ်ျခင္းမွာလူသားဆန္ပါရဲ႕လား။
ဘုန္းျမတ္သူကေတာ့ထိုကဲ့သိုမလုပ္ရက္ခဲ့။
ေဒၚခိုင္ခိုင္ျမတ္စတင္ခဲ့သည့္တရားမဝင္ပုလဲေရာင္းဝယ္ျခင္းဟာဘုန္းျမတ္သူထက္ထက္မွာေတာ့ပ်က္ျပားသြားရသည္။ထိုေၾကာင့္လည္းအခ်ိဳ႕ေသာရွယ္ယာရွင္ေတြကမေက်နပ္ၾက။မေက်နပ္ေသာ္ျငားဘာမ်ားေျပာနိုင္ပါမည္နည္း...ကုမၸဏီ၏ရွယ္ယာ70%သည္ဘုန္းျမတ္သူ၏လက္ထဲမွာပင္။အေမျဖစ္သည့္ေဒၚခိုင္ခိုင္ျမတ္မွာေတာင္10%ပဲရွိသည္မဟုတ္ပါလား။
Magaritaသည္အေဖျဖစ္သူ၏စီးပြားေရးျဖစ္တာမို႔ဘုန္းျမတ္သူကေတာ့ဒီလုပ္ငန္းကိုအသက္ႏွင့္ရင္း၍ကာကြယ္သြားမည္သာ။
သို႔ေပမဲ့...သို႔ေပမဲ့ေပါ့ေလ...
လူတိုင္းကျဖဴစင္ရိုးသားၾကသည္မွမဟုတ္တာ။အားနည္းခ်က္မရွိတဲ့လူဆိုတာရွိမွမရွိတာ။လူတိုင္းမွာအားနည္းခ်က္ရွိသလို...တစ္ျခားသူ၏အားနည္းခ်က္ကိုခ်နင္းကာအနိုင္ယူမဲ့လူတစ္စုကလဲသက္သက္ရွိသည္။
ဒါသည္သာဘဝျဖစ္ေပေတာ့သည္။
သူ႕ကိုအနိုင္မယူနိုင္လွ်င္သူကကိုယ့္ကိုအနိုင္ယူသြားမည္သာ။
*__*__*
(A/N-ဦးကို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေအာင္ေရးခ်င္တာ ဆိုေပမဲ့ မေပၚလြင္ရင္ စာေရးသူရဲ႕ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ပါ ဦးကသူ႕ကေလးနဲ႕ဆိုရင္ အသက္35ႏွစ္လို႔ မထင္ရေအာင္ကို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္XD )
YOU ARE READING
ဦးရဲ့ကမ္ဘာငယ် (Completed)
Novela Juvenil15နှစ်ကွာတဲ့ Relationship တစ်ခု။ အသက်35နှစ်လုပ်ငန်းရှင်ဦးနဲ့ အသက်20အရွယ်ဆေးကျောင်းသား ကောင်လေးတစ်ယောက်။ Start : 20 | 2 | 2021| End : 20 | 2 | 2022|
