W Cieniu Bólu

Rozdział 11

Otworzyłem oczy. Było ciemno. Patrzę na okno. Księżyc jest wysoko na niebie.

Pewnie jest środek nocy. Wszyscy zapewne jeszcze śpią. Chwila... No właśnie! Śpią, więc mogę spróbować uciec.

Wstaję i łapię się rękoma o barierki. Podciągam się i o dziwo udało mi się. Po cichu staję na podłodze. Kieruję się w stronę drzwi, po czym otwieram je najciszej jak potrafię. Wychylam się by zobaczyć, czy nikt nie idzie. Droga wolna, więc ruszam w stronę schodów. Schodzę po nich wolno, by nie skrzypnęły. Nagle potykam się o własną nogę. W momencie, gdy mam zderzyć się z podłogą ktoś mnie łapie.

-Patrz jak łazisz - słyszę nad sobą.

Chwilę później w salonie zapala się światło, a ja mrużę oczy. Gdy mój wzrok przyzwyczaja się, spoglądam w górę, by zauważyć, że osoba, która mnie złapała to nikt inny jak blondyn.

Na całe szczęście. Nie wiem co bym zrobił gdyby to był Henry.

-Co tu robisz? Nie powinieneś spać? - pyta się po chwili.

-Yy...Do kuchni się napić wody szedłem - powiedziałem szybko.

Przecież mu nie powiem, że właśnie próbuję uciec.

Luca patrzy się na mnie podejrzliwie, po czym puszcza mnie.

-Co tu się dzieje?

Oboje spoglądamy na górę schodów, gdzie stoi brunet w samych spodniach dresowych.

Świetnie, no i nici z ucieczki. Blondyna jakoś bym okłamał, ale go?

-Szedłem właśnie na górę, ale twój maluch się potknął i wylądowałby na ziemi, gdyby nie to, że go złapałem - odpowiada mu blondyn.

-A ty co tu robisz? Jak wyszedłeś z łóżeczka? - pyta się mnie Henry.

-Chciałem się wody napić - kłamię.

-Yhym. A jak wyszedłeś z łóżeczka? - ponawia pytanie.

-Yy... No wspiąłem się po nim... - odpowiadam mu niepewnie.

Schodzi ze schodów, a po chwili staje on naprzeciwko mnie.

-A czemu nie zawołałeś któregoś z nas? - dopytuje, patrząc mi w oczy.

-B-bo nie chciałem was budzić - odpowiadam.

Cóż, kłamstwem to to nie jest.

-Dlaczego? - zadaje pytanie.

-Co dlaczego? - pytam zbity z tropu.

-Dlaczego nie chciałeś nas obudzić?

I co ja mam mu odpowiedzieć? Toż se pytanie wymyślił!

-Bo powinniście spać - palnąłem.

Uderzyłem się mentalnie w czoło za głupotę. Większej bzdury palnąć nie mogłem.

Usłyszałem jak blondyn za mną się zaśmiał, lecz umilkł, gdy brunet spiorunował go wzrokiem.

-Tak... Ty też powinieneś - zauważa Henry.

-Ale chciało mi się pić - mówię.

-Yhym, a teraz mów prawdę - mówi poważnie.

-A-ale ja nie kłamię - bronię się.

-Kłamiesz - mówi.

-No to jak będzie, powiesz po dobroci, czy mam to z ciebie sam wyciągnąć? - pyta ostro, zbliżając się do mnie.

Przerażony cofam się.

-Pamiętasz zasady jakie omawiałem? - pyta, zatrzymując się.

Przytakuję mu skinieniem głowy.