၁။ ဘော့စ်ရဲ့ဇနီးက ကွာရှင်းခွင့်ထပ်တောင်းပြန်ပြီ

အပိုင်း ၁၁

Unicode
အပိုင်း (၁၁) ကောင်းချီးမရှိဘူး

ဆိုနီယာသည် တိုဘီ၏ကားထဲတွင်သာ ထိုင်နေကာ လမ်းတစ်လျှောက်လုံး စကားမပြောဖြစ်ကြပေ။ မကြာခင်မှာ သူတို့ဟာ ဖူလာအိမ်တော်ဟောင်းထဲကို ရောက်သွားကြသည်။

ရို့စ်ဖူလာသည် ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်တွင် နေထိုင်သည်။ သူမသည် တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို နှစ်သက်ပြီး မကြာခဏ တရားထိုင်ခြင်း၊ဝတ်ပြုခြင်းပြုလေ့ရှိကာ အမျိုးသမီးအနည်းငယ်သာ သူမဘေးတွင်စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့သည်။ အဝေးကနေမှ ဆိုနီယာသည် အဘွားကြီး၏ချောင်းဆိုးသံကို ကြားနေရသည်။ ရို့စ်၏မျက်နှာသည် ဖြူဖျော့နေပြီး ကျန်းမာရေး ကောင်းမွန်ပုံမပေါ်ပေ။ ပထမတော့ သူမက တိုဘီကို အေးစက်စွာပြော သည်။ "တံခါးနားမှာ သွားရပ်နေစမ်း။" ပြီးနောက် ဆိုနီယာကိုအိမ်ထဲသို့ ခေါ်သွားခဲ့သည်။

"ငါထွက်သွားပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ဒီလိုကြီးကြီးမားမားဖြစ်သွားလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူက ထင်မှာလဲ။ ဆိုနီယာ၊ သမီး ဒီတစ်ခါတော့ စိတ်မြန်လွန်းတယ်။"

အဘွားအိုက တိုဘီနှင့်သူမ ကွာရှင်းပြတ်စဲခြင်းအကြောင်းပြောနေသည်ကို ဆိုနီယာသိသည်။ သူမရှေ့သို့ ဖြည်းညှင်းစွာ လှမ်းလာရင်း အဘွားအို၏အေးစက်သော လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ အနည်းငယ်ပြုံးလိုက်သည်။ "သခင်မကြီးဖူလာ၊ သခင်မကြီးက ကျွန်မအတွက် ပျော်ရွှင်နေသင့်တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်မရဲ့ ပင်ကိုယ်အစစ်အမှန်အတိုင်းဖြစ်လာနိုင်ခဲ့တယ် မဟုတ်လား"

အဘွားအိုသည် အပြင်ဘက်ရှိ တိုဘီကိုစိုက်ကြည့်ကာ အနည်းငယ်ညည်းညူနေသော မျက်လုံးများဖြင့်လှည့်ကြည့်ပြီး အနည်းငယ် ဝမ်းနည်းနေခဲ့သည်။ "တိုဘီ၊ အဲဒီ မိုက်မဲတဲ့ ကလေးကတော့လေ။ သမီးလို ဇနီးကောင်းတစ်ယောက်ကို ဘယ်လိုလက်လွှတ်ထားနိုင်ရတာလဲ၊ အခုတော့ သမီးက အဘွားကို သခင်မကြီးဖူလာလို့တောင် ခေါ်နေပြီ!"

ဆိုနီယာ အံ့အားသင့်သွားကာ မျက်ဝန်းထဲတွင် မျက်ရည်များပြည့်လျှံသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ "ဖွားဖွား"

ရိုစ့်သည် ဆိုနီယာ၏နောက်ကျောကို လက်ဖြင့် ပုတ်လိုက်သည်။ "ဆိုနီယာ၊ ဒီနှစ်အတွင်း တိုဘီအတွက် သမီးရဲ့ခံစားချက်တွေကို ဖွားဖွား သိနေပါတယ်။ သမီး တကယ်ပဲ စွန့်လွှတ်နိုင်တာလား။ "